Een maand geleden schreef ik in een blog dat ik nog nooit zo lang ziek thuis was geweest. Op dat moment was ik al zo’n vijf weken niet aan het werk. Het gaat nu gelukkig al wat beter, maar er is nog wel een weg te gaan. Vandaag kreeg ik wat uitslagen van de arts binnen en daarom geef ik nu een update over hoe het nu met mij gaat.

Een korte samenvatting

Eventjes heel kort het vorige verhaal samenvatten. Na een weekje me niet zo lekker voelen werd de buikpijn steeds heviger. Mijn relatie met het toilet groeide. Mijn lijf wilde voedsel en drank aan alle kanten kwijt. Nadat het duidelijk was dat het meer dan een griepje was, belandde ik via de huisartsenpost bij de Eerste Hulp. De week erna startten diverse onderzoeken via afdeling chirurgie die het vermoeden hadden van een blinde darm ontsteking. Op een CT-scan werd duidelijk dat mijn lymfeklieren wat vergroot waren, dat er een ontsteking zat in de dikke darm en dat de blinde darm licht ontstoken was en deels verstopt. De behandeling ging vanaf dat moment met antibiotica waar ik extra op reageerde.

En toen ging de camera naar binnen

De maag-lever-darm arts had een coloscopie aangevraagd. Een gezellig onderzoek waarbij er met een camera in je dikke darm wordt gekeken. De dag van te voren drink je Pleinvue als laxeermiddel. Dat ging nog redelijk goed. De dosis van de volgende dag ging minder soepel. Mijn maag gaf alles weer terug. Gelukkig waren de darmen schoon genoeg om het onderzoek te kunnen doen. Dit gaat onder een licht roesje, maar die heeft bij mij goed uitgepakt. Ik knipperde met mijn ogen en werd wakker op de uitslaapkamer.

De uitslag is binnen

Zojuist kreeg ik een telefoontje van de dokter. De uitslag van het bloedonderzoek en de coloscopie zijn binnen en beoordeeld. In het bloed is gezien dat ik verhoogd scoor op gluten. Waar een normale score 10 is, zit ik op 300. Niet zo heel hoog nog, want vaak wordt er een meting van 3000 gevonden. Er is dus een kans op glutenallergie/intolerantie. Dit kan verklaren waarom er in mijn dunne darm zweertjes zijn gevonden. Gluten kunnen de darmwand afbreken.

De ziekte van Crohn wordt ook nog niet uitgesloten. Daar moet ook verder onderzoek naar gedaan worden. Op zich vind ik dit een best logische optie. Mijn vader heeft fibromyalgie en deze chronische ziekte komt vaak voor in combinatie met Crohn. Als ik naar mezelf kijk herken ik veel van de lichamelijke klachten die mijn vader ook heeft en vermoed ik dat ik ook belast ben met fibro.
Wil je meer lezen over leven met Crohn, dan heeft Lisa een complete blogsite daarover.

En we onderzoeken door

Na dit telefoontje ga ik sowieso nog een paar leuke dates krijgen met de artsen. Er staat me een MRI te wachten waarbij de dunne darm in kaart gebracht. Hierbij mag ik net als tijdens de CT-scan door een tunnel heen terwijl de hele binnenkant bekeken wordt. Daarnaast gaan ze uit de twaalfvingerige darm een hapje nemen voor een kweek. Dit doen ze met een gastroscopie of nog moeilijker gezegd een gastroduodenumscopie. Deze keer dus geen slang via de achterkant naar binnen, maar via de keel. (Slikken kreng!)

En nu weer gaan werken?

Volgende week ga ik bij de bso langs voor een koffiedate. Weer even kijken hoe het met mijn collega’s gaat op de werkvloer. De week erna begin ik met twee halve middagen te draaien op boventallige inzet. De week erna wordt dat twee middagen boventallig. Wat er daarna gaat gebeuren is afhankelijk van de afspraken met de Arbo en de onderzoeken in het ziekenhuis. Helemaal geweldig voel ik me nog niet en inspanning (ook bij autorijden) kost me veel energie en pijn. Het wordt een kwestie van kleine stapjes nemen en niet meteen vooruit rennen. Iets wat ik jarenlang gedaan heb.

Wat ik geleerd heb van dit ziek zijn

Een stilzitter ben ik niet. Hoewel, ik kan gerust naar een serie op Netflix kijken op de bank, maar tegelijkertijd ben ik mails aan het beantwoorden. Aan het bedenken welke teksten nog geschreven moeten worden of kom ik op nieuwe activiteiten. Mijn hoofd staat in ieder geval niet lang stil. Ben ik een keer ziek, dan sta ik diezelfde week eigenlijk weer op het werk omdat ik dan een schuldgevoel heb naar collega’s. Het idee dat ik ze in de steek laat. Deze keer is dat anders. Nu heb ik niet zomaar een griepje en kan ik niet zomaar doorgaan terwijl ik mezelf overvraag. Ik heb een pas op de plaats moeten maken en heb egoïstisch aan mezelf moeten denken. Als ik niet beter ben, kan ik ook mijn collega’s niet fatsoenlijk ondersteunen. Ziek zijnde kan ik moeilijk mijn reserves op blijven maken. Voor het eerst sinds jaren kan mijn trouwring van mijn vingers af. Soms zelfs iets te makkelijk. Voor het eerst voel ik me niet schuldig dat ik niet op de werkvloer sta en is het eens een keer tijd voor mezelf. Tijd om op te knappen.

---