Als je jarenlang de grote Sinterklaasdroom in de lucht hebt gehouden, komt er uiteindelijk een moment dat je het grote geheim moet vertellen. Ok, tenzij die blagen er zelf achter komen natuurlijk. Maar dat was bij ons niet het geval. Een jaar geleden hebben wij het onze dochter verteld, toen ze 8 jaar was. Onze zoon die over een paar maanden 8 jaar wordt, zal straks ook volgen. Hoe hebben wij dat gedaan en hoe heeft dat uitgepakt? En ook, zullen we dat bij onze zoon anders doen?
Inhoud
Sinterklaasbeleving
Onze kinderen hebben het hele Sinterklaasverhaal geslikt als zoete koek. Het ging van baby-Piet naar Pietje Paniek en van Rommelpiet naar Malle Pietje. De creatieve geesten van het Sinterklaasjournaal zorgden ieder jaar voor goedgelovige kinderkoppies die bijna de televisie ingezogen werden. Schoentje zetten was een klein avontuur. Regelmatig kijken wij nog naar het filmpje waar de Rommelpiet de verkleedkleren door de hele huiskamer gegooid had en een destijds 4 jarige zich druk zien maken omdat alles weer opgeruimd moest worden. ‘Wat een ramp’, riep ze met een piepstemmetje.
Pakjesavond
Het climax van het feest is uiteraard pakjesavond, ook bij ons. Toen de kinderen rond de 2 à 3 jaar waren, was het plaatsen van een zak met pakjes door papa die toevallig even naar de wc moest, goed genoeg. Twee verbaasde ouders die werkelijk geen idee hebben hoe die Pieten dat geflikt hebben, is voor die kleine spruiten voldoende bewijs. Later kwamen de briefjes met aanwijzingen en de slimme wisseltrucs, zoals het plaatsen van een jute zak op de plek waar je net bent geweest terwijl de kinderen als dollemannen naar de volgende locatie rennen.
De twijfel
Een beetje oplettend kind vanaf een jaar of vier, heeft altijd wel twijfel. Een stoomboot die kleiner is, een baard die dikker is, een Sinterklaas met dialect of een Piet die wel heel erg lijkt op een bekende. Maar altijd zijn wij als ouders daar om de oneffenheden in het verhaal weer glad te strijken. Het heeft soms behoorlijk wat van onze creativiteit gevraagd. Soms was het even zweten, maar we kwamen er altijd wel uit. Onze dochter had alleen een kordaat antwoord en een stalen gezicht nodig. Alles was weer goed. Zelfs toen opa en oma precies hetzelfde kado gaven als ze in haar schoen had. ‘Tja, Piet heeft gewoon een foutje gemaakt, dit kado is van een ander kindje. Kom, laten we het in de schoen stoppen met een briefje, dan kan Piet het vanavond weer meenemen’. Ook toen ze wat ouder werd, waarbij ze samen met haar broertje hele theorieën uitwisselden van dingen die niet klopten, bleef het kwartje ergens halverwege hangen.
De voorbereiding
Vooraf hebben wij als ouders nagedacht over hoe we het zouden vertellen. Eerlijk is eerlijk, als papa leun je in dit soort gevallen toch op de moedergevoelens van je vrouw. Zij weet vaak prima aan te voelen hoe het grote geheim het beste te brengen. Dat mijn vrouw in de kinderopvang heeft gewerkt, doet natuurlijk ook heel veel. Zij wist van een kennis die het boekje “Sinterklaas voor grote kinderen” had waarin het sinterklaasverhaal stap voor stap wordt uitgelegd en het grote geheim wordt duidelijk gemaakt. Als praktische papa zijnde, vond ik het eigenlijk wel een ideale uitbesteding van een slecht-nieuws-gesprek.
Het moment suprême
Het grote moment was aangebroken. De jongste lag in bed en onze dochter moest even met ons op de bank gaan zitten want ‘we hadden iets te vertellen’. Dat laatste kwam eruit met een dermate beladen toontje dat zij wist dat het serieus was, zonder te weten waar het om ging. Gespannen ging ze zitten. Wij als ouder zaten ernaast, net zo gespannen. Het verhaal bouwde zich bedachtzaam op, met details over Sint Nicolaas die voor haar de ogen deed openen. Ook wel details die ik eerlijk gezegd ook niet als parate kennis had. Na elke bladzijde dacht ik ‘ok, nu komt het moment’, maar daar werd langzaam naar toe gewerkt. Of ik was te ongeduldig, dat kan ook. En ja hoor, toen kwam het verlossende woord. Het was allemaal verzonnen, een sprookje, en iedere volwassene zit in het complot. Toch leek ze erop gerust. Geen tranen, geen woede. Alleen een koppie dat overuren draaide. Zeker toen we een foto lieten zien van haar met haar meester, als Zwarte Piet. Die ogen van haar konden gewoon niet groter worden. Tot slot, om het moment officieel te maken, tekende ze een contract (meegeleverd in het boekje, je hoeft alleen een kopie te maken). Hierin stond dat het geheim een geheim moest blijven, en alle kleine kindjes het niet mochten weten.
Volgend jaar
Het huidige Sinterklaasfeest is anders, in meerdere opzichten. De huidige corona-periode gooit roet in het eten. Vooral bij intocht en andere Sint-bezoeken, maar toch blijft de sfeer blijft grotendeels overeind. Thuis is het ook anders, één die het weet en één die het niet weet. We moeten dus heel goed op onze woorden passen. Ergens volgend jaar gaan we het nummer twee ook vertellen, en als het aan ons ligt weer op dezelfde manier. Dat was goed bevallen. Dan gaan we met weemoed terug denken aan een mooie periode. Afgelopen week hebben we nog de vraag gesteld aan onze dochter: ‘vond je het leuker toen je het wist of toen je het niet wist’. ‘Toen ik het niet wist!’, riep ze gelijk. Ja, dat was een leuke tijd, dat vonden wij ook.
