Als een troubadour zit Liam op het terras van de villatent. Hij zingt treurig een liedje dat hij ter plekke verzint. Een beetje gebogen ruggetje, hoofdje naar beneden en zijn armpjes radeloos hangend. Vriendjesverdriet. 

De afgelopen drie dagen had hij een vriendje op de camping. Schuin tegenover ons stond een gezin met twee meisjes en een jongetje. De jongste nog te klein om rond te lopen, de andere twee speelden telkens in het speeltuintje vlak voor onze tent. Het duurde niet lang of Liam had aansluiting gevonden. Binnen enkele uren waren Liam en het jongetje gezworen kameraden.

Het meisje mocht ook wel meedoen, maar werd in het drietal soms iets meer als een last gezien. Een beetje het derde wiel zeg maar. Drie was vaak net iets teveel, maar als Liam en het meisje alleen speelden ging alles helemaal goed.

Ze zaten bij Liam op het stapelbed, gingen samen van de glijbaan of op de schommel. Zandgebakjes maken, voetballen of kleuren bij ons in de tent. Wauw, hij ging zelfs mee naar hun tent. Weg bij de veiligheid van onze eigen tijdelijke woning. Zelfstandig op bed binnen de grenzen.

Aan het ontbijt zag onze meneer zijn vriendjes al bij de andere tent zitten. Hard schreeuwde hij hun namen om aandacht te trekken. “Ga er maar naartoe in plaats van schreeuwen.” Samen met de andere ouders hadden we afgesproken dat als er een van ons last had van de kinderen we het gewoon moesten zeggen. Al snel waren we onderling ook aan het kletsen over van alles.

Goh, door onze kinderen die zo makkelijk vriendjes aan het maken waren, waren wijzelf ook aan de klets geraakt. Zonder kinderen doe je dat misschien niet zo snel omdat je elkaar een soort van privacy gunt. Grappig hoe dat dan zo loopt.

Vanmorgen werd het tijd om afscheid te nemen. Wijzelf zouden nog naar een museum gaan en daarna richting huis. Zijn vriendjes zouden wat eerder vertrekken en later op de dag nog even terugkomen. Na dit weekend van de tent opzetten, zouden ze later terugkomen voor de echte vakantie.

Liam durfde niet alleen dag te gaan zeggen, ik moest mee. Na een paar high fives en sippe blikken heen en weer gingen we weer terug om onze tassen in te pakken. Vanuit de auto zwaaiden ze nog een keer. Onze troubadour zwaaide terug en ik zag zijn hart breken. Ineengezakt plofte hij zich neer op het terras en vertelde wel honderd keer dat hij zijn vriendje nu al mistte.

Chantal had een mooie oplossing. De tekening die hij gisteren gemaakt had terwijl hij naast zijn vriendje zat werd een cadeautje. Nog even snel zijn naam, groetjes en een high five erop schrijven en dan was het kunstwerk echt klaar. Samen liepen we naar de tent om het te posten. Stiekem deed ik de rits een beetje open, liet de postbode naar binnen lopen en wees een plekje aan waar het jongetje de tekening zeker zou vinden. Dat luchtte op.

Thuisgekomen vertelde Liam dat hij een nieuw vriendje had en dat hij een tekening gegeven had, stiekem in de tent.