Chantal en ik zitten aan het ontbijt op Camping De Rammelbeek. Ze hebben ons een mandje met broodjes en beleg gebracht. Twee safaritenten verderop horen we Liam en Kyran kletsen met de ‘buurvrouw’. Ze kijken met hun zoontje naar Bumba en af en toe vliegt er een balletje weg voor de hond. Vanaf het moment van aankomen op de camping klikt het.
Inhoud
Je moet het maar treffen
Het is altijd maar afwachten wat je tegen gaat komen als je op een camping gaat staan. Mensen met een vaste plek hebben meestal jarenlang hetzelfde clubje rond zich staan, maar als sporadische kampeerder kun je het treffen of enorme pech hebben. Hier op het veldje is het relatief rustig. Er staat een gezin met wat problemen onderling waarvan je ’s nachts nog wel eens wakker kunt worden, maar voor de rest is het relaxt. Door de jongens hebben we campingvrienden gemaakt. Over de dag heen lopen we regelmatig naar elkaar toe en vanaf de terrasjes van onze luxe tenten kunnen we al met elkaar praten.
Op de koffie
Tijdens het kletsen werd al snel besloten een bakje koffie te doen. Nou ja, van die mislukte uit zakjes dan. Een beetje kletsen over de kids, wat voor werk we doen en wat we dit weekend allemaal gaan beleven. We ontdekten dat we allemaal op dezelfde dag naar de dierentuin in Nordhorn (Dld) zouden gaan. Al snel zei de buurvrouw: “Als we elkaar daar tegenkomen eten we samen een ijsje.” Liam begon meteen te juichen. De buuf had een magisch woord gezegd: ijsje!
Kinderen kwijt
Het was verdomd rustig bij de tent. Er klopte iets niet. Geen gestoei in de stapelbedden, geen gebler op de veranda en geen gesmikkel in de keuken. Nog niet eens vrolijk geschreeuw terwijl ze achter een bal aanrennen. Het enige wat ik hoorde was de klanken van Bumba bij de andere tent. Ja hoor, daar zaten ze. Samen met het buurjongetje een filmpje te kijken op de tablet in volledige rust. Samen besloten Chantal en ik ervan te genieten en wat te drinken te pakken terwijl we even achterover gingen hangen op de bank. Regelmatig waren we ze op deze manier kwijt, rustig aan het spelen met het iets jongere buurjongetje, samen in een speelgoedtentje of balletjes gooien met de hond. We wisselden het wakende oog af. Als zij even iets wilden doen, dan letten wij op hun zoontje die vrolijk rondstapte. De grap was dat de nieuwkomers niet eens meer snapten welk kind nu van wie was.
Lees ook: Vriendje ik mis je nu al
Samen uit
De VVV van Ootmarsum-Dinkelland had voor ons een uitje naar Tierpark Nordhorn geregeld. De buren wilden daar ook heen en hadden toevallig besloten om op dezelfde dag te gaan. We vertrokken ieder voor zich, wij wilden er een beetje op tijd zijn aangezien we die avond nog iets op het programma zouden hebben. Na een halve ochtend kwamen we de buren tegen in de dierentuin. Nog iets te vroeg voor dat beloofde ijsje, maar wel tijd voor een pauze. De bakken fruit kwamen tevoorschijn en gezamenlijk werden deze leeggegeten. De rest van de dag brachten we samen door. Met z’n allen een voor ons onbekende dierentuin ontdekken. En ja hoor, dat ijsje hebben we gegeten.
De volgende dag reden we met het treintje over de camping om daarna weer ieder ons eigen programma te volgen. Wij gingen nog lunchen in Denekamp en een speurtocht lopen. Die tocht was niet zo’n megasucces waardoor we eerder terug gingen naar de camping. Ontzettend mooi weer maakte het dat we naar de natuurvijver gingen om daar te zwemmen. Voor mij was het water iets te koud. Aangezien ik geen zin had om teveel last te krijgen van mijn spieren besloot ik niet te ver het water in te gaan.
De buurman nam Liam verder mee het water in naar het drijvende springkussen. Het vertrouwen onderling was er daar voor. Fijn als je je kind op die manier niet hoeft te remmen. Later zijn we nog even naar het binnenzwembad gegaan waar ik met Liam en Kyran gezwommen heb en balletjes gegooid naar hun kleine. We aten allemaal wat later. Al snel stonden midden op het veld de tafels bij elkaar en zorgden we ieder voor een bijdrage aan de maaltijd. We sloten de avond af, nadat de kids op bed lagen, met een spelletje pesten en Yahtzee bij de tent. Lekkere borrel en wat hapjes erbij.
Onverwachts extra aangenaam
We waren er niet echt op uit om veel contact te hebben met anderen op de camping. We kwamen er om de tent uit te testen en een heel programma af te werken. Echt veel tijd voor socialiseren zou er niet in zitten, dachten we. Toch liep dat al heel snel anders. Misschien dat het ook wel hielp dat de mensen in de andere tent een beetje een vreemd volk was waar heel wat spannende dingen gebeurden. Overlast hadden we niet echt, maar heel gezellig was het nu ook niet. Zo’n situatie drijft je ook wel een beetje naar elkaar en daarnaast de grote reden dat onze jongens erg benieuwd waren naar hun zoontje. Voor mij voelde het in ieder geval dat we er niet alleen waren en die extra ogen maakten het verblijf een stuk relaxter. Niet constant waakzaam te hoeven zijn, maar ook even de tijd krijgen voor die Instagram foto’s te plaatsen en een rustige bak, getver uit zakjes, koffie.
Uiteindelijk kan ik alleen maar zeggen: Tentbuurtjes, bedankt voor het nog leuker maken van ons weekendje weg.
Bijzonder hè, wat zo’n bezoekje aan een camping kan doen. Hoe de indeling van zo’n veldje dit soort contact bevordert.
Leuk beschreven Maarten. Fijn dat jullie zo’n goede buren hadden.
Altijd leuk als je mensen treft waar je een klik mee hebt en waarmee de kinderen zich onderling vermaken. Het klinkt heel erg leuk!
Dat was het helemaal zeker. Dit is slechts één van de verhalen die de komende tijd online gaat komen.
Ik probeer het in de gaten te houden, je schrijft erg prettig moet ik eerlijk zeggen. En ik herken er toch wel veel van haha
Ik doe mijn best 🙂