Heel Papa’s wereld staat vol met mijn meningen en belevingen. Ik spui ze zonder dat jij daar als lezer om vraagt. Deze keer is dat anders. Een tijdje terug vroeg ik op de Facebookpagina van Papa’s wereld en in een mamabloggersgroep op welke vragen jullie een keer een antwoord van mij willen weten. Er kwamen een aantal pittige vragen voorbij die ik allemaal eerlijk beantwoord heb.
De vragen zijn verdeeld in twee hoofdstukken: Privé en Bloggen
Inhoud
Privé
Merel van Berkel: Wat neem je mee uit je eigen opvoeding en wat juist niet?
Anne van Benthum-Jansen: Hoe en zo ja, zie jij jezelf terug in je ouders.
Ik pak deze twee vragen even samen aangezien ze dezelfde strekking hebben. Mijn ouders zijn een deel van mijn vorming geweest. Van hun heb ik geleerd wat het is om er voor je kinderen te zijn, maar ook hoe het werk invloed heeft op je tijd die je aan je kinderen kunt besteden. Van mijn vader heb ik heel erg het ‘de deur uit willen’. Leuke dingen gaan doen met de kinderen ergens anders dan thuis. Lekker op pad gaan. Van mijn moeder het beschermende en controlerende. Ervoor zorgen dat de jongens veilig zijn en alles nog een keer nakijken of het wel klopt. Naast dat ik een mix van mijn ouders ben, word ik in mijn manier van opvoeden ook beïnvloed door Chantal, vrienden en andere ouders. Zelfs door ouders op mijn werk.
Jeanet Veenstra Venema: Wat vind je het allerleukste aan papa zijn?
Thuiskomen en elke dag ontdekken dat er twee mannetjes op je wachten. Die kus die je krijgt omdat ze blij zijn dat je er weer bent.
Patricia de Ryck: heb jij ooit getwijfeld aan je kinderwens en worden mannen ook zo vaak aangesproken met de vraag of ze kinderen willen (zoals we dat bij vrouwen vaak hebben).
Al van jongs af aan heb ik altijd het idee gehad dat ik ‘later als ik groot ben’ een gezin wilde. Huisje, boompje, beestje en een kindje. Nadat Chantal en ik besloten hadden om inderdaad de poging te gaan wagen, heb ik later even getwijfeld. Mijn lijf wilde niet meewerken. Een lijf dat telkens pijn deed, ongecontroleerde spierbewegingen en oververmoeidheid in alle ledematen. Op dat moment was ik bang dat ik een baby nooit fatsoenlijk vast kon houden. Het tijdens een spasme zou laten vallen of wat dan ook. Gelukkig is die pijnlijke tijd niet een permanente leefwijze gebleven, hoewel ik niet pijnvrij ben.
Mannen krijgen de vraag voor de kinderwens ook. Doordat ik veelal in vrouwelijke omgevingen ben geweest (opleiding, werk) heb ik het waarschijnlijk vaker voor mijn kiezen gehad dan andere mannen.
Cindy Zuidgeest-Hoogervorst: Uit de categorie ‘hoe doet ‘ie dat toch?’ de vraag: hoe combineer je het ouderschap met je werk en het bloggen?
Soms best lastig, want je moet toch je artikelen schrijven. Veel schrijf ik dan ook als iedereen op bed ligt. Bloggen is dus vaak nachtwerk. Het bloggen heeft ook zijn voordelen, want je krijgt wel eens iets leuks opgestuurd waar je als gezin iets aan hebt of je mag gezellig samen op pad in ruil voor een artikel. Overdag schrijven lukt bijna niet aangezien ik niet één maar twee banen heb. Daartussen ben ik vaak tijd kwijt om te reizen van werk naar werk. Heel soms schrijf ik nog wel eens in de bus.
Bart Van Der Putt: Hoe sta je tegenover privacy? Specifieker: die van je kinderen. Maak je je er wel eens zorgen over dat zoveel van hun jeugd nu online staat? En natuurlijk ook van jezelf en Chantal. Wat vindt zij daar eigenlijk van en hebben jullie het daar ook wel eens over? Algemeen mag ook: wat vind je van ouders/mensen die alles online gooien? Of juist niks?
Als ik schrijf kijk ik wel of wat ik schrijf niet schadelijk kan zijn. Nu of voor de toekomst. Dingen waarvan ik niet wil dat ze online gedeeld worden, die plaats en schrijf ik ook niet. Sommige dingen zijn echt privé. Zo heb je nooit echt iets kunnen lezen over de volwassen gebeurtenissen in de slaapkamer en dat zal zo blijven. Dat blijft tussen Chantal en mij. Over het algemeen ben ik redelijk open, maar bij alles kijk ik of het niet kwetsend zal zijn. Soms best een remmende factor in het schrijven, maar dat neem ik maar voor lief.
Bloggen
Jeanet Veenstra Venema: Waarom ben je begonnen met bloggen?
Ooit startte ik met een column in het personeelsblad van de kinderopvang waar ik werk. Chantal was net zwanger van Liam en ik begon te schrijven over hoe mijn blik op het werk was nu ik zelf vader zou worden. Helaas stopte het personeelsblad na een aantal publicaties en heb ik de artikelen heel lang in de diepvries gehouden. Een jaar later voelde het nog steeds alsof het niet af was en besloot ik het op internet door te gaan zetten. Vooral toen ik ontdekte dat ik niet echt een papablog kon vinden.
Linda van Aken: Ik vraag me wel af wat je vrouw ervan vindt dat je blogt. En of zij niet ook wil gaan bloggen of het maar jou overlaat?
Het bloggen laat ze lekker aan mij over, hoewel ze een tijdje de wekelijkse rubriek Mamamaandag op zich heeft genomen. Zelf is ze niet zo van het schrijven en zeker niet als er een tijdsdruk op zit. Dat ik blog vindt ze prima. Ze weet dat ik niet zomaar overal over schrijf en haar privé in waarde laat.
Ellen Snuverink – Meelhuijsen: Wat vind je vrouw ervan dat je in dit ‘vrouwenwereldje’ meeloopt? En heb je altijd al willen schrijven?
Dat het een vrouwenwereldje is maakt haar niet veel uit. Het leuke is dat ze mij regelmatig op artikelen van andere bloggers wijst. Ze laat mij dan ook met een gerust hart op pad gaan met mijn ‘harem’ naar de Negenmaandenbeurs.
Schrijven heb ik altijd al willen doen. Hopelijk kan ik er ook echt een keer mijn brood mee verdienen. In het verleden schreef ik voor een grote Eftelingfansite en nadat dat stopte begon ik met vrijwillig schrijven voor de tingieterij waar ik inmiddels al een aantal jaar in dienst ben.
Marguerita Bisschop: Hoe reageert je omgeving op je blog? Je familie/ouders en de andere ouders op het schoolplein?
Over het algemeen wordt er positief gereageerd. In het begin, een aantal jaar terug, werd er raar gekeken. Dat bloggen was toch echt iets voor mensen die niets te doen hadden en een beetje een mening in het rond willen strooien. Nu krijg ik vaak reacties dat ze het leuk vinden, opent het sommige gesprekken in de familie. Ouders op het schoolplein zijn tot nu toe positief. Over schoolkinderen heb ik nog niet echt iets geschreven. De meeste ouders zullen denk ik mijn blog ook niet kennen, maar de blog ‘Flip de ranzige beer‘ werd wel opgepikt.
Kimberly Bouma-Houweling: Ik ben benieuwd hoe jij het ervaart als papablogger in de mamablogger- wereld?
Het voelt een beetje als een pionier. Er zijn niet veel papabloggers in Nederland en België, hoewel het er al iets meer zijn als toen ik begon. In Duitsland en Engeland zie ik via Instagram er een heel stuk meer. In een door vrouwen gedomineerde wereld ben ik waarschijnlijk een beetje een vreemde eend, maar ik merk dat het meestal heel positief opgepikt wordt. Regelmatig vragen ze me voor een gastblog en binnenkort loop ik met zeventien vrouwen als bloggers over de Negenmaandenbeurs.
Sandra Turel: Wat vind je ervan dat je in minderheid bent in deze mamablogger-wereld? Vind je het juist fijn en gebruik je het op positief op te vallen? Vind je het vervelend? Kortom, de voor en nadelen.
Het zou fijn zijn om wat andere papabloggers erbij te krijgen. Om daarmee een soort antwoordspel aan te kunnen gaan qua blogs. Het ‘oh ja dat herken ik ook en dat ging bij mij zo’ effect. Nu zijn mijn voorbeelden vooral vrouwelijk. Toch schrijft uiteindelijk ieder zijn eigen verhaal. Het papabloggen probeer ik soms te gebruiken bij het regelen van samenwerkingen, daar merk je dat bedrijven het soms erg leuk vinden als ook een papa reageert. Qua bezoekers merk ik het wel. Mamabloggers worden toch eerder opgezocht aangezien moeders graag de ervaringen van een ‘soortgenoot’ lezen. Mannen lezen niet zo snel over opvoeding. Mocht ik ooit een nieuw siteproject beginnen, dan zal die wat ‘gezinsneutraler’ worden.
Andrea Ilić: Zijn mamabloggers je publiek dan?
Mamabloggers zijn een deel van mijn publiek. Het zijn vooral vrouwen die willen lezen over het gezinsleven en dat is precies waar ik over schrijf. Het verschil is dat ik dat doe vanuit het oogpunt van de man.
Merel van Berkel: Ervaar je weleens weerstand vanuit mamabloggers? Zo ja, wat vind je daarvan?
Echt ervaren doe ik het (nog) niet. Op dit moment ben ik op Facebook aangesloten bij twee bloggersgroepen en ben ik pas sinds een paar korte maandjes actief in geworden. Via Whatsapp zit ik in het Negenmaandenbeursgroepje en daar ben ik met open armen ontvangen. Het is zelfs zo dat ik afentoe met een enkeling nog privé berichten wissel. Op dit moment merk ik enkel een soort van gunfactor. Of er achter mijn rug om gepraat wordt, dat zal best. Wat ik ervan vind? Ik gun ieder zijn eigen blog en het schrijven van zijn/haar eigen mening zolang je de ander ermee in de waarde laat. Het internet is groot genoeg voor ons allemaal.
Fleur Veldkamp: Leuke insteek! Waarin verschillen de papabloggers het meeste met de mamabloggers. Ben jij bijvoorbeeld ook een DIY-pappa of zijn er juiste veel technische onderwerpen waar je over schrijft? Wellicht denken we teveel in hokjes.
Papabloggers verschillen in één ding vooral van mamabloggers en dat is dat ze een piemel hebben. Als papablogger kun je daarom bijvoorbeeld nooit schrijven hoe het is om zwanger te zijn en schrijf je dus altijd over het lijf van je partner.
Naar mijn eigen blog kijkende heb ik niet echt een typische insteek. Mijn interesses zijn nogal breed en ik wil mijn blik ook open houden. Schrijven wat mij op dat moment bezig houd en nieuwe dingen meemaken.
Sandra Turel: Kijk je wel eens naar de internationaal grote papabloggers en laat je daardoor leiden? Aangezien je in als man zijnde niet veel voorbeelden hebt in Benelux. Dus hoe bepaal je je visie?
Eigenlijk kijk ik daar niet echt naar. De eerste twee jaar van Papa’s wereld had ik als missie om vaders meer betrokken te laten zijn bij de opvoeding van hun kinderen. Daarom sloot ik mij ook aan bij Vital Daddy (nu VDRS.nl). Die drive is er bij mij nu wat uit. Het laatste jaar ben ik vooral bezig geweest met mijn eigen ontwikkeling en hoe ik om moet gaan met mijn eigen kinderen. Om een andere vader dan te vertellen hoe hij het kan aanpakken, leek mij dan niet meer echt eerlijk. Mijn visie ligt dus nu meer bij mijn eigen ontwikkeling en die van mijn jongens.
Dank aan alle vraagstellers voor hun input. Het heeft me een avond denkwerk opgeleverd. Nadenkend over hoe ik in mijn privéleven sta, maar ook hoe ik over het bloggen nadenk. Denk jij als lezer dat je nog vragen voor me hebt, dingen die jij graag wilt weten? Stuur je vragen naar me op en wie weet komt er een tweede ronde.
