Ik ben zo’n vader die uit ergernis rotstreken uithaalt

papa, grapje, dadjoke, schoen in boom

Heb je dat ook wel eens, dat je het even goed zat bent en dan maar een rotstreek uithaalt? Ik ben in ieder geval wel zo’n vader. Na een paar keer dingen netjes gevraagd te hebben aan mijn kinderen, is de maat op een bepaald moment helemaal vol. Zo had ik dat zojuist ook weer met een paar rondslingerende sokken van de oudste waarvan ik al drie keer gezegd had dat ze de was in moesten. Lees verder als je wilt weten wat ik op zulke momenten uitspook.

Grapje uit ergernis

Niet alleen thuis ben ik zo hoor, toen ik nog op de bso werkte had ik daar ook een handje van. Nou ja, eigenlijk heb ik dat altijd wel in me en laat ik het geregeld ontsnappen als een (leuke) manier van afreageren. Dit zijn de dadjokes die ik uithaalde uit ergernis:

Wandelende tak

Na de zoveelste keer struiken over rondslingerende schoenen bij de zandbak verzamelde ik ze allemaal in een emmer. Vervolgens liep ik naar de dichtbij staande boom. Eén voor één hing ik de schoenen aan de takken. Verbaasde kindergezichten keken mij aan en vroegen wat ik aan het doen was: “Kijk, nu zijn het wandelende takken.” Met kinder sandalen is dat grapje helemaal leuk, ze blijven zo makkelijk met de riempjes aan de tak hangen.

De te hoge schoen

Deze lijkt een beetje op de vorige, maar is toch een beetje anders. Binnen stonden er genoeg schoenenrekken voor de kinderen om hun schoenen in kwijt te kunnen als ze uit waren. Regelmatig vond ik toch een aantal exemplaren midden in het lokaal. Na de zoveelste paar opgeruimd te hebben of op te laten ruimen, pakte ik weer een paar op en zette ze op het randje boven de deurpost. Ik heb op allerlei manieren kinderen zien proberen de schoenen terug te krijgen. Op een krukje staan, met een bezem zwaaien of klimmen tussen de deurposten. Heel gek, maar een paar tellen later stonden ze dan alsnog in het rekje of werden ze aangetrokken.
Ook een hekel aan rondslingerende schoenen? Ik heb voor jou al een selectie schoenenrekken.

Duct tape

Als je al negenhonderd keer gevraagd heb of ze even een paar tellen stil kunnen zijn zodat je de oren even rust kunt gunnen. Op een bepaalt moment begin ik dan te dreigen dat ik ze de monden wel zal dichtplakken met een stuk duct tape. Wordt het vanzelf rustiger, op wat gemompel na. Na de waarschuwing doorgaan wil nog wel eens resulteren in de kinderen najagen met een stuk plakband of schilderstape. Echte duct tape is natuurlijk een beetje te schadelijk voor de huid.
Nog op zoek naar duct tape? Zoek niet verder, ik heb het alvast voor je gevonden.

Stinkdeken

Elke avond moeten we onze jongens insmeren met verschillende soorten zalf in verband met uitslag op de huid. Afgelopen week vond mijn oudste het leuk om met zijn blote kont mijn kant op te staan en op het moment van smeren expres een scheet te laten. De smeerpijp. Had hij even pech dat zijn deken binnen handbereik lag. Snel pakte ik het en verpakte de stinkscheet en het jongetje in een luchtdichte bel. Zijn gelach veranderde al snel in een “Getver, ik wordt vergast!”. Tsja, boontje….

Stenen eten

Deze is van een aardige tijd terug en niet echt als een soort van wraak bedoelt, maar was wel erg leuk. Op mijn werk had ik enkele snoepjes gevonden die wel heel erg leken op kiezelstenen. Voor de neus van onze oudste at ik ze op en ik daagde hem uit om er ook eentje te eten. Hoe dat verhaal helemaal precies ging, dat vertelde ik in deze blog inclusief filmpje.

Slapende sokken

Oké goed, jullie hebben die sokken nog van mij te goed waarmee ik begon in de introductie van deze blog. Onze oudste vindt het heerlijk om zonder sokken rond te lopen. Het liefst loopt hij de hele dag op blote voeten of in zijn Crocks. Zodra hij thuis komt gooit hij de sokken uit en smijt ze richting de trap. De bedoeling is natuurlijk dat hij ze dan later mee neemt naar boven om ze in de was te doen. Maar nee, meneer loopt honderd keer de trap op en af en neemt de sokken geen enkele keer mee. Vlak voordat hij naar bed ging wees ik hem er nog een keer op. Inmiddels slaapt de meneer en liggen zijn kleren in de wasmand. Moet je eens raden wat ik zojuist onder aan de trap vond? Moet je eens raden wat er nu als een knuffeltje bij zijn neus in bed ligt?

Rotstreken of grapjes?

Of het rotstreken zijn? De een zou zeggen van wel, de ander van niet. Die ziet de lol er wel van in. Ik in ieder geval wel. Voor mij zijn het dan ook iets meer grapjes aangezien er niemand echt mee gekwetst wordt. Daar ligt voor mij wel een grens. Een grapje uit ergernis mag geen gevaarlijke situaties opleveren of iemand heel erg kwetsen, want dan slaat het al snel om in pesten. Laat ik daar nu een hekel aan hebben.

Welke grapjes haal jij uit?

Doe jij dat ook wel eens, van die geintjes uithalen met je kinderen? Ik ben wel eens benieuwd naar wat jij zoal doet als je geërgerd bent. Misschien kunnen we wel inspiratie halen uit de streken die we bij onze kinderen uithalen. Zet jouw ultieme grap snel hieronder neer.

Ja, ik heb deze grappen echt uitgehaald!


profielfoto author maarten

Schrijver: Maarten Fest

Geboren in 1982, getrouwd met Chantal en samen hebben wij twee zoontjes (2013 en 2016). Oprichter en eigenaar van Papa's wereld.

Leave a Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • 12 jaar geleden:

    Flauw

    Hannu-huh……
    Lô-hôttt….
    Het is niet eerlijk….
    Mama, ik bedoel papa?! Hanne doet flauw!
    Lot doet ook flauw!

    Het gaat weer lekker. En altijd op de trap en altijd zo rond etenstijd. Moe van een lange schooldag plus NSO of spelen bij vriendjes. En nu dus fijn bij elkaar op de lip zitten en ons het bloed onder de nagels vandaan halen.

    Onze dochters van zes zijn een eeneiïge tweeling. Ik ben er nog steeds niet uit wat de juiste term is: ze zijn een eeneiïge tweeling òf ze zijn eeneiïge tweelingen. Eigenlijk doet het er niet zo toe. Wij vinden dit niet zo belangrijk. Voor ons zijn het twee meiden met ieder hun eigenaardigheden, uiteenlopende interesses, verschillende karakters. Toevallig lijken ze op elkaar. Soms maken ze elkaar af. Maar vaak kruipen ze ’s nachts bij elkaar in bed als een van beide een nare droom heeft.

    Eerlijk gezegd zijn we dit gedrag op de trap wel eens goed zat. Ik bedoel, wij hebben het ook druk gehad. We zijn ermee gestopt om in de gaten te houden wie straks na het eten in het zachte hoekje van het bad mag zitten, wie een boekje mag uitzoeken om voorgelezen te worden en wie aan de beurt is om de volgende morgen de deur van de auto open te maken. Dat moeten ze onderling maar uitzoeken. Vergeet niet, het zijn en blijven tweelingen en dus vier gelijke handen op twee identieke buiken. Daar kunnen wij echt niet tegenop.

    Vandaag na weer een trapincident stond ik al op het punt ze terecht te wijzen, maar bedacht gelukkig een andere benadering.
    Ik vraag: ‘wie doet er flauw?’
    Het geijkte antwoord: ‘Lot doet flauw. Hanne doet ook flauw!’
    Ik zeg: ‘kom allebei maar naar de keuken, nu!’
    Ze volgen me naar de kast. Ik pak de grote pot zout en zonder verder na te denken strooi ik een beste scheut op beide hoofden. ‘Zo, nu zijn jullie niet flauw meer.’
    De ruzie was opeens voorbij en we hebben met z’n vijven nog nooit zo gezellig gegeten.

    • Wauw, bedankt voor je uitgebreide antwoord John. Dit verhaal is behoorlijk herkenbaar. Zelf nog niet toegepast, maar als ze flauw doen vraag ik nog wel eens of ze een potje zout uit de keuken willen halen. Ze hebben dan helaas al door wat ik ermee bedoel. De boodschap is dan in ieder geval wel aangekomen.