Zo laat op laten blijven doe je toch niet?

eftelingavond

“Wat doet dat kind nog zo laat in de Efteling?” Al jarenlang komen we samen op de Zomeravonden van de Efteling en zien hoeveel kinderen er nog ’s avonds om een uur of elf door het park struinen, veel van hen zelfs tot na twaalf uur. Met allebei een pedagogische achtergrond verbaasden we ons er over dat ze niet al lang op bed lagen. Dat doe je toch niet als ouder zijnde, je kind nog zo laat meenemen! Inmiddels maken we ons er nu ook schuldig aan. We horen bij die club ouders, of toch niet helemaal?

Gisteravond waren we weer op zo’n gezellige avond in het park, samen met vrienden die we bijna alleen maar daar ontmoeten. Liam ging gezellig mee en zat geregeld in de draagzak. Soms lekker zelf lopen, rennend van sprookje naar sprookje, dan weer bij papa of opa op de arm. Maar het liefst hing hij aan de kinderwagen. Niet die van onszelf, maar die van zijn kersverse vriendinnetje. Een vriendin van ons was er met haar vijf maanden oude dochtertje. Dikke knuffels en kusjes werden door onze charmeur uitgedeeld, het kon niet op.

Langzaam werd het later op de avond. Lekker een pannenkoekje eten in het restaurant, kijken bij Jürgen Freilich en een knuffel halen bij Roodkapje. De mooie zonnige lucht veranderde in een donkere sterrenhemel en alle sprookjes werden uitgelicht in de meest magische kleuren. Ons meneertje genoot en hopte van paddenstoel naar paddenstoel.

Om ons heen bleven de kinderen maar rondlopen, zaten in wagentjes en bolderkarren, een enkeling in een draagdoek. Moesten zij niet allang naar bed? Eigenlijk net als onze kleine man? Ik keek Chantal aan en sprak de verbazing uit die we al jaren tegen elkaar uitspreken. Tegelijkertijd keken we naar Liam. Ons ventje was ook nog wakker en had het plezier van zijn leven. Dit in tegenstelling tot verschillende huilende kinderen en hyperactieve dreumesen. Ondanks dat zijn oogjes wat moe keken, merkten we dat hij geen spoortje last had van het wakker blijven.

Wij zijn ineens ook die ouders die hun kind laat op laten blijven in een pretpark. Schamen we ons ervoor? Nee, absoluut niet. We hebben het ventje in de gaten gehouden. Hoe voelt hij zich, is hij vrolijk, gaat hij over zijn vermoeidheidsgrens heen, gaat hij niet drammen, wordt hij hangerig? We keken naar de signalen van vermoeidheid en hadden in de gaten dat het goed zat. Bij een eerder bezoek vingen we die signalen wel op en zijn toen eerder naar huis gegaan. Niet gewacht tot het park ging sluiten zoals zoveel ouders wel doen omdat ze hun toegangsgeld eruit willen halen. Daar verschillen wij van andere ouders, de dagjesmensen in het park die allemaal een prijzig kaartje hebben gekocht.

Wij hebben een abonnement en kunnen in principe gaan wanneer we willen. Gaan we een keer een half dagje, dan is dat ook prima. De gezinnen die een dagje komen willen vaak zoveel mogelijk uit de dag slepen als ze kunnen. Daar verliezen zij een belangrijk gegeven uit het oog: wat kan je kind aan. Moet je in het park blijven als je kind eigenlijk niet meer kan? Heeft het zin om in een wachtrij van een uur te gaan staan als de spanningsboog van je kind nog geen minuut meer is? Heb je zelf nog plezier als je kind hyper is en overal heen stuitert en niet meer naar je luistert? Vind je het nog leuk in het park als je kind anderen tot last gaat zijn omdat het niet meer weet hoe het zich fatsoenlijk moet uiten?

Een dagje uit is ook kijken naar je kind, luisteren en kijken naar de signalen. Het lijkt mij dat je de dag wilt herinneren als die enorm gezellige dag en niet als die waar het uiteindelijk helemaal mis ging. Hoe je het ook bekijkt, vaak zijn die negatieve dingen de dingen die onthouden worden en er voor het volgende uitje al een lading op leggen ‘als ze vandaag maar niet…’ Luister en kijk naar je kind wat het aan kan, en desnoods ga je eerder naar huis.

En Liam? Gisteravond genoot hij en zwaaide aan het eind van de dag naar Ezeltje-strek-je die ging slapen en zei tegen Roodkapje (van het entertainment) ‘slaap lekker Kapje’. Met een dikke knuffel van Roodkapje en Oma in de pocket gingen we terug naar de auto waar hij in zijn pyjama al binnen enkele tellen knock-out ging. Thuis hebben we hem slapend op bed gelegd. Vanmorgen was hij weer de vrolijkheid zelve. En die extra slaap, die haalt hij deze middag weer in. Wat een geluk.

Schrijver: Papa's wereld

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • Wij waren er zonder abonnement maar hadden wel 50% korting door de mensen met wie we waren. Ook wij waren er tot heel laat, om 12 uur sliep onze kleine in de auto en toen waren we net pas op de terugweg. Maar zoals je zegt, wij hebben goed naar haar gekeken. Zo stond ze om 22uur nog flink te dansen op het plein bij de Carnaval Festival en kraaide ze van de pret in de piraña. Daarna was ze er klaar mee dus liepen we terug naar de auto.