We moeten je iets vertellen!

Wij weten het, de dokter weet het, Nala heeft zo haar vermoedens gezien haar gedrag, en nu? Wanneer kunnen we iets vertellen en aan wie. Sinds het blauwe streepje wil ik het van de daken schreeuwen. JAAAAA, ik word PAPA!

Je hoort zo vaak dat je moet wachten met het vertellen, want wat als er iets mis gaat. In ieder geval die eerste 12 weken even doorkomen met mondje dicht. Ja dag, alsof mij dat gaat lukken. Hoe vaak ben ik het laatste jaar niet soms even chagrijnig geweest als de maandelijkse periode weer uitbrak? Hoe verklaar ik op mijn werk mijn ultiem blije hoofd? Wat als ze ons de babywinkels in zien lopen, dat kan echt niet elke keer voor een cadeautje voor iemand anders zijn. Wat zeg ik tegen mij ouders als ze me vragen hoe het ervoor staat? Liegen?
Het is al snel duidelijk, nog even wachten met die enorme grote klok waar we het aan zullen hangen, maar om ons heen gaan we de eerste inlichtingen doen. Nu is echter de vraag ‘hoe’. We hebben geen grote broer of zus van de kleine die een hint op een T-shirt kan dragen. We hebben nog geen echofoto om te tonen en om nou de predictor bij iemand in de neus te duwen…..
Eigenlijk hebben we wel een ‘grote zus’ in huis. Nou ja, een hele lieve vriendin voor onze kleine. Nala, de allerliefste border collie ter wereld mag de toekomstige opa en oma’s het nieuws gaan brengen. Samen met Chantal naar de babywinkel voor twee speentjes. Eentje met ‘papa is the best’ en eentje met ‘mijn oma is de liefste’. Thuis binden we het eerste speentje aan de halsband en rijden naar de eerste slachtoffers. Daarbinnen vraag ik of ma even de halsband af wil doen zodat Nala vrij kan rondlopen. Na drie keer te horen dat ik dat toch best wel zelf kan, dring ik iets harder aan. Het halsbandje gaat af en de speen wordt duidelijk zichtbaar. Een vreemde blik, een vragende blik met daarbij de vraag waarom er nu in godsnaam een speentje aan de halsband hangt. “Heb je wel gelezen wat er op staat?” Een seconde later schieten er tranen in de ogen en klinkt er een vaag ‘echt waar?’. Binnen een tel vliegt ze uit de stoel en slaat de armen om me heen. Niet lang daarna is Chantal ook niet veilig voor een knuffel. Ze roept naar boven om mijn vader erbij te halen. Bij hem duurt de hint ook eventjes. We dachten nog wel dat het zo duidelijk was. “Wat moet ik met een speen?” Niet lang daarna volgde een zakdoek omdat zijn ogen aan het zweten waren.
Nog dat weekend maken we een ‘spontane rit’ naar de andere kant van het land om schoonmoeder het babynieuws te vertellen. “Haal die halsband er zelf maar af, jullie hond!” Het duurt even voordat we haar overgehaald hebben. En nog iets langer omdat haar hond (het broertje van Nala) met een speelse begroeting bezig is. Enkele tellen later vloeien de tranen van blijdschap weer.
Zo, dat is er uit! De eerste belangrijke personen om ons heen weten het.
In de loop van de weken vertellen we het eerst aan degenen die het dichtst bij ons staan, en dat is niet eens altijd familie. Sterker nog, veel familieleden zullen het pas later te weten komen dan anderen. Bij Chantal raden de collega’s het in de eerste week al. Met een complete babyboom onder haar collega’s (niet mijn schuld) is zij niet de enige met zwangerschapshormonen. Mijn collega’s heb ik het ook maar snel verteld. Het is immers duidelijk dat de eerste zenuwen toeslaan. Alles moet nog geregeld gaan worden. Ik wil dan ook dat als er een keer iets is met Chantal, ik zonder problemen weg kan.
Bij de vriendinnen van Chantal hebben we cupcakes gemaakt met allerlei babymotiefjes en bij haar familie wordt op de verjaardag van haar oma een echo gegeven als cadeautje zodat het in één klap duidelijk is.
Diezelfde avond, vliegen de eerste berichten Facebook op. Hallo wereld, wij zijn in verwachting!