We hebben geen baby meer

Het is een jaar geleden dat ik op mijn telefoon aantekeningen zat te maken terwijl Chantal naast me in een ziekenhuisbed lag met opgewekte weeën. Het is een jaar geleden dat een klein mannetje ter wereld kwam. Een jaar geleden dat Liam naar zijn broertje wees en zei: “Dit is mijn broertje en dit is Kyran“.

We zijn nu een jaar verder, we hebben geen baby meer maar een dreumes. Al wil Liam daar niet aan, hij blijft het gewoon een baby noemen. Dat is namelijk veel makkelijker te begrijpen. We hebben geen baby meer, maar een dreumes. Het dringt langzaam tot me door. Het is daadwerkelijk een jaar geleden dat het ventje geboren werd. Wat is dat jaar toch ontzettend hard en snel gegaan.
Een jaar waarin we ontzettend veel meemaakten, leuke en minder prettige gebeurtenissen. Een jaar waarbij we een heleboel eerste keren tegen kwamen. De eerste luier, de eerste slokjes melk, de eerste glimlach, de eerste keer vingers vastpakken, de eerste keer omrollen, kruipen, rechtop staan en stapjes langs de bank (nee, hij loopt nog niet los), de eerste echte hapjes eten, de eerste keer ‘mama’ en de eerste keer ‘papa’, de eerste keer klimmen en de eerste keer…. Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Hoewel we al die eerste keren al een keer meegemaakt hebben met Liam, blijven ze stuk voor stuk bijzonder. Het waren de eerste keren van Kyran en al die eerste keren vormen hem wie hij is.
We hebben een jaar lang een ventje zichzelf zien ontwikkelen en we hebben hem daarbij mogen helpen. Niet alleen Chantal en ik, maar ook zijn grote broer Liam die hem wilt helpen met eten geven, een luier komt brengen of weggooien, een dikke kus geeft voor het slapen gaan of een speeltje aangeeft om af te leiden. Een derde opvoeder in het gezin ook al heeft hij dat niet helemaal in de gaten en doet hij maar wat. Stiekem wijst hij ons ook op onze fouten, de dingen die we beter kunnen doen, houdt hij ons een spiegeltje voor. Nee, we hebben niet alleen geen baby meer, maar we hebben er ook een steeds groter wordende broer bij.
Een jaar lang zijn we al trotse ouders van Kyran. Trotse ouders, soms gefrustreerde ouders, soms oververmoeide ouders, vaak ontzettend blije ouders. Hoe dan ook, Kyran verrijkt ons leven al een jaar en we hopen dat hij dat nog heeeeeeel lang mag blijven doen.