Er was eens in een klein land achter de horizon een groot kasteel. Daarin woonde bij haar papa en mama een klein meisje. Haar papa en mama waren de koning en koningin van het land en daarom was zij een echte prinses. Omdat ze pas zes jaar oud was noemde ze het zelf voor de grap prinzes. Eigenlijk had niemand haar grapje goed door, misschien wel omdat ze een klein spraakgebrek heeft. Bij alles wat ze zegt slist ze een beetje.
Elke keer als iemand haar vroeg wat ze later wilt worden, antwoorde ze steevast: “Eerst prinzeven en daarna weet ik het nog niet.” Niemand wist precies wat ze bedoelde, maar een prinses spreek je natuurlijk niet tegen. Prinzeven, wat was dat nou weer? Al snel kende het hele land haar antwoord uit het hoofd, zelfs de koning en koningin. Allemaal vroegen ze zich af wat een prinzeven eigenlijk was. Hoe meer mensen het zich afvroegen, hoe meer lol het prinzesje erin kreeg.
Kamermeisjes luisterden aan haar deur of zich misschien een keer versprak. De lakeien spitsten hun oren tijdens het eten. De schooljuf las al haar schriftjes wel honderd keer door naar aanwijzingen. Haar papa en mama stelden de vraag telkens op een andere manier, maar toch kregen ze steeds hetzelfde antwoord: “Eerst prinzeven en daarna weet ik het nog niet.”
Het grapje duurde al bijna een jaar en nog steeds wist niemand het. Als de mensen haar vroegen wat ze bedoelde met prinzeven, antwoorde zij: “Binnenkort weten jullie het allemaal.” Maar wanneer dan?
Op de ochtend van haar verjaardag stonden alle mensen van het land op het grote kasteelplein. Haar vader en moeder zaten op de troon en hadden voor haar een versierde stoel laten klaarzetten. Daar stond de prinzes, glunderend van de voorpret, bovenop de stoel terwijl iedereen ‘lang zal ze leven’ zong. Na het lied stapte de koninklijke bakker naar voren en met een zwaai van zijn hand kwamen er zeven bakkersknechten die een enorme taart brachten. Zeven kaarsjes brandden op de bovenste laag.
Het prinzesje blies en blies en…. blies zo alle kaarsjes uit. Van vreugde gooide ze haar handen in de lucht en riep luidkeels over het plein: “Hoera! Nu ben ik prinzeven en volgend jaar wordt ik prinacht!”
Eindelijk snapte iedereen nu haar grapje en allemaal begonnen ze te lachen. Een heel jaar waren ze in de maling genomen door hun eigen prinzes… uhm prinses. Dat lieten ze zich niet nogmaals gebeuren. Natuurlijk niet, want prinzes ben je maar één keer in je leven, ook al ben je een echte prinses.
Dit verhaal werd door Maarten Fest geschreven als inzending voor Verzin een Voorleesverhaal van Vaders Voor Lezen.
