Tante Riek – even een glimp van herkenning

99 jaar is ze, bijna 100 en de dementie heeft haar een flinke klap gegeven. Samen met mijn ouders, Chantal en de kids liep ik haar appartementje binnen. Ik keek tegen haar rug aan en zag haar gebogen zitten. Daar zat ze dan, gebogen en geknakt. Geen spoor van de basisschooljuf die ze vroeger was geweest.

Zo’n tweeënhalf jaar terug liep ik met hetzelfde doel naar binnen. Trots wilde ik mijn peettante mijn zoontje laten zien. Haar ogen waren al slecht, haar gehoor niet al te best, maar ze was goed genoeg om Liam voor het eerst te ontmoeten. Het oude menske hield mijn eerste zoontje vast. De laatste van haar generatie uit onze familie kon mijn zoontje nog meemaken.

Liam is samen met ons nog een paar keer geweest. Samen met mijn ouders is hij er ook wel eens geweest. Hij ging dan verstoppertje spelen in de kledingkast terwijl mijn ouders wat huishoudelijke taken verrichtten. Thuis heeft hij het dan ook wel eens over tante Riek als hij op tv iemand in een rolstoel ziet.
Ze vergeet steeds meer en heeft waanbeelden. Ze heeft verhalen waar geen touw aan vast te knopen is. Ze ziet mensen die er niet zijn. Haar ogen zijn nog verder achteruit gegaan waardoor de verpleging haar bril vaak niet eens meer op zet. Ze wordt vanuit het niets agressief en vertoond onvoorspelbaar gedrag. Het duurde even voordat ze wist dat wij er waren. Ik liet het mijn vader dan ook vertellen. Het moest wel, want ze dacht dat er een beest rondliep in de kamer. Het was Liam maar.

Vandaag liep ik naar binnen met hetzelfde doel als tweeënhalf jaar terug. Ik wilde haar kennis laten maken met Kyran, bijna negen weken oud. Al tijdens de zwangerschap bleef ze het mijn moeder vragen: “Hoe gaat het met ze?” Ze onthield het als Chantal in het ziekenhuis lag, ze onthield het dat ze weer thuis was en ze heeft onthouden dat het mannetje geboren was. Elke week, meerdere malen tijdens hun bezoekjes, kregen ze te horen dat ze het zo leuk vond. Vandaag hadden we tijd ingeruimd om te gaan, nu het nog kon. Wie weet hoelang ze nog heeft.

Nadat ik samen met Liam tante Riek een beetje bezig had gehouden, we samen een kopje koffie hadden gedronken, kwam de volgedronken Kyran in Chantals armen dichterbij. Langzaam schoof het ventje in haar armen. Bij de eerste aanraking zag ik haar gezicht veranderen, er kwam leven in. Ze tilde haar hoofd rechter en haar ogen begonnen te fonkelen. Even zag ik een glimpje van de zorgzame tante die ze ooit was. Ze lachtte, ze streelde, ze praatte, ze herhaalde alles honderd maal. In mijn ogen stonden de tranen. Blij omdat ze dit nog mocht meemaken, boos om de manier waarop ze onverzorgd in haar rolstoel zat. Boos op de wijze waarop ze oud moest worden, de onmenselijkheid van dementie. Tranen omdat dit een moment was die haar niet meer afgepakt kon worden. Misschien wel een moment waarop ze wachtte om af te strepen in haar bucket list. Haar tweede achterachterneefje van haar petekind in de armen nemen en de honderd halen.

Daar zat ze een tijdje, met haar oude knokige handen aaiend over het babybolletje. Tegen Liam pratend dat hij zo’n lief broertje heeft. Dat ze samen moeten gaan voetballen, samen spelen. Ergens wilde ze misschien nog wel dat ene kleine juffenlesje geven: samen delen, samen spelen.
Toen we deze middag weggingen gaf ze Liam nog een kus en Kyran een knuffel. De laatste keer dat ze dit bewust kon doen?

AlzheimerNederland
profielfoto author maarten

Schrijver: Maarten Fest

Geboren in 1982, getrouwd met Chantal en samen hebben wij twee zoontjes (2013 en 2016). Oprichter en eigenaar van Papa's wereld.

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *