Zomaar uit het niets wijst Liam in de keuken op een stel eikels die hij buiten gevonden heeft. Ergens daartussen ligt een uitgebloeid en verdort bloemetje. Hij pakt het op en zegt: “Kijk, die heb ik geplukt voor tante Riek.” Zonder dat hij het merkt schieten mijn ogen vol, niet omdat zij drie weken terug overleden is, maar omdat hij ineens zijn pure onschuld laat zien.
Liam is een echte peuter van drie (nee, dat doe ik nie) en een echt jongetje. Hij zoekt de grenzen op, gaat er expres overheen. Schreeuwt, sloopt, gooit, stoeit, stampt in plassen en zegt sorry. Man, wat kan hij me soms zwaar irriteren. Toch, wat geniet ik van zijn knuffels, zijn kusjes op mijn wang, het moment dat hij het tuinpad af rent als ik thuis kom.
Hij probeert, hij ontdekt, zit zichzelf soms in de weg. Weet nog niet altijd hoe het moet om grote broer te zijn. Hij deelt, hij pakt af, hij zorgt, hij duwt, hij kust en knuffelt zijn kleine broertje die hij ook een beetje zijn kleine baby noemt.
En tussen al zijn streken door laat hij op onverwachte momenten die puurheid zien die elk kind in zich heeft. Pure onschuld en liefde voor alles. Het ontroerd me. Dit soort momenten laat me zien dat de mensheid niet zo bedorven is als de media de laatste tijd laat zien. Wat zou ik graag willen dat we allemaal iets meer dit soort momentjes mogen meemaken en aan anderen mogen geven.

Related posts:

Jekyll en Hyde: de twee innerlijke kanten van een peuter Samen omgaan met verdriet Over je grens voor je kind Gastblog: Nooit zal ik mijn twee kleine sterretjes vergeten