De finish in touch van het bouwen, het laatste stukje zwaardere arbeid. Daar stond ik dan met de kwast in de hand. Een potje blauwe verf en een grote pot transparante lak. De laatste klus moest worden geklaard.
“Papa, ga je verfen? Mag ik helpen?” Uhm, nee aan deze klus kon ik even geen kinderhandjes gebruiken. Voor je het weet zat er een streepje blauw hier en een streepje blauw daar (denk hierbij aan tante Til van de familie Knots). Een hele middag lang was ik bezig met het opzetten van twee of drie lagen van een vrolijk kleurtje, caraïbisch blauw. Het eindresultaat op de dag mocht er best wezen, hoewel ik aardig baalde van alle blauwe stipjes die op andere plekken terecht waren gekomen. Grrrr, toch weer geschilderd op de Maarten-manier dus. Het totaal zag er wel leuk uit als je een stapje achteruit zet.
Met slechts wat accenten blauw ben je er natuurlijk niet, daarmee bescherm je het hout van de complete pipowagen niet. Dus ik ging weer een dag aan de slag. Om de spullen in het huisje niet helemaal onder de laklucht te krijgen en omdat er misschien nog tijd was om de binnenkant te doen, haalden we samen alle spullen eruit. Daar sjouwde Liam met stapels boeken, kussens, stoeltjes en dekens. Al snel was alles leeg en kon de grote klus beginnen.
Liam kreeg ook een kwast, met transparante lak kan het immers niet mis gaan. Na tien minuten vond hij het wel best en ging weer iets anders doen. Ondertussen lakte ik latje voor latje. Door het warme weer droogde het al snel op. Aan de lucht verschenen grijze wolken en een regenbui brak los. Ik verhuisde de lak naar de binnenkant en ging dus maar droog aan de slag. Opgevouwen benen en kromme standjes waren deze middag de manier om te lakken. Om het mijzelf wat draaglijker te maken besloot ik er maar een biertje bij te nemen. Zo had ik heel eventjes mijn eigen mancave.
De complete wagen lakken bleek toch iets teveel om in één keer af te krijgen. Dat betekende dus nog een dag extra werk. Dat liet echter wel heel wat dagen op zich wachten. Na een week kreeg ik weer de kans om de kwast ter hand te nemen.
Vaderdag, de dag dat ik ’s ochtends enorm verwend werd met een ontbijtje en leuke cadeautjes. In de middag kreeg ik een ander cadeautje in de vorm van een middag alleen thuis zijn. Alle rust om aan de wagen te gaan werken zonder spelende kinderen in de buurt die bovenop de drogende lak klimmen. Het zonnetje was er weer bij, dus de lak droogde snel op. Eerst de stukken die ik vorige keer niet gered had en de onderkant van het huisje. Daar lag ik dan op mijn rug met een hond naast me die me vreemd aankeek. Ik was in haar nieuwe schaduwplekje aan de slag. Maar goed dat ik vorige keer met een frees de uitstekende punten van de schroeven had weggehaald. Alles stukken waren nu één keer geraakt en precies toen was mijn blik lak op. Gelukkig had ik de dag ervoor alvast een nieuw blik gehaald.
Bij terugkomst stond er voor Liam een verrassing klaar. De hele wagen was nog een keer gelakt en ik had een cadeautje van mijn Rob en Lonneke opgehangen. Samen werken ze regelmatig op de kermis in de poffertjeskraam. Bij een bevriende kermisklant hadden ze nummerplaten laten maken met de namen van de jongens er op. Ze lagen al een tijdje bij ons thuis te wachten op een goede bestemming. Perfecter dan op de pipowagen was niet mogelijk. De finish in touch voor de buitenkant. En extra leuk omdat Rob zo enorm geholpen had met het bouwen van het gevaarte.
De buitenkant is klusklaar, de aankleding mag gaan beginnen. Hier hebben we nog niet veel ideeën voor, maar die komen vanzelf. Mocht je ze voor ons hebben, brand los!
ziet er leuk uit!