Terwijl ik op de wc zit, klopt een handje op de deur: “Papa koffie?” Ik hoor het enthousiasme in zijn stemmetje en kan gewoon niet weigeren. Niet dat ik wil weigeren, want mijn ogen hangen nog half dicht. Mijn ochtendbakkie had ik nog niet gehad. Voor ik het weet hoor ik in de keuken het schuiven van het krukje en kort erna het eerste gepruttel van de Senseo.

Ieder zijn kopje

Liam is nu twee en een half jaar oud, een mannetje dat steeds zelfstandiger wordt. Als er iets is wat hij leuk vindt, dan is het wel om ons te helpen. Een kopje koffie zetten vindt hij helemaal leuk. Nadat hij geholpen heeft ziet hij het ons met smaak opdrinken. Hijzelf drinkt dan ook ‘koffie’, oftewel opgeklopte warme melk. Dezelfde waar mama’s koffie mee gemaakt wordt.

Spelenderwijs

Op het kleine kamertje boven staat een oud speelserviesje van Chantal. Een porseleinen theekannetje met bijhorende kopjes. Als we boven zijn, glipt Liam vaak naar dit kamertje om ermee te spelen. Koffie zetten. Met bijhorende geluidjes schenkt hij de kopjes in en brengt ze ons in de andere kamers. En ojee als je geen slok neemt. Speciaal voor ons gezet, dus niet drinken is een belediging.

“Samen knopje”

Het is nu al een hele tijd geleden dat Liam mij voor het eerst hielp met koffie zetten. Na enkele keren wakker worden in de nacht was het ventje ontroostbaar. Samen gingen we naar beneden, wakker was ik nu toch al. Terwijl ik in het hoge kastje mijn kopje pakte, zette ik Liam voor me op het aanrecht. Ik vroeg hem op de grote knop te drukken. Na alle knopjes geprobeerd te hebben, lukte het nog steeds niet. Zijn vingertjes waren nog niet sterk genoeg om de knopjes ver genoeg in te drukken. Met mijn vinger op de zijne lukte het wel. ‘Samen knopje’ zei het mannetje en er verscheen een glimlach op zijn gezicht.

Samen leren

Telkens wilde hij iets meer en mocht hij iets meer van mij. En eerlijk, er waren momenten dat ik het allemaal zelf wilde doen. Ik wilde gewoon koffie, nu, en niet pas na tien minuten. Het was een leermoment voor mezelf, leren mijn geduld te bewaren. Leren om rustig te blijven als voor de vijfde keer achter elkaar de machine werd uitgezet in plaats van dat het bruine goedje ging stromen. Ik leerde hem het vertrouwen te krijgen dat hij het verkeerde knopje mocht indrukken, dat de koffiepad niet in één keer recht hoefde te liggen en je daar best een tijdje mee mocht schuiven. Zo leerden we dingen aan elkaar met als eindresultaat een blije vader met koffie en een trots jongetje die zijn papa geholpen had.

Speciaal (koffie)momentje samen

En nu? Als we wakker worden en ik vraag of hij koffie wil zetten, dan staat hij al bijna bij het traphekje: “Kom papa, beneden koffie maken, mama ook koffie drinken.” Daar gaan we dan, samen naar beneden. Een speciaal momentje voor ons tweeën. Samen iets doen, een momentje om samen van te genieten. Want je hoeft als vader niet met je kind naar een pretpark om plezier te maken, dat plezier begint al in kleine dingetjes thuis.
 

_{Deze blog werd geschreven als onderdeel van de workshop over betrokken vaderschap in samenwerking met Vital Daddy.nl en CWZ Nijmegen.}

---