Ome Pokémon

Gisteravond liep ik mijn standaard rondje met de hond. De Pokémon Go app stond aan en de een na de andere tien in een dozijn monstertjes vlogen mijn balletjes in. Terwijl ik net wat punten gescoord had in een gym en een extra Pokémon erin geplaatst had, hoorde ik achter me een stem: “Zo, ik zie dat je hem versterkt hebt…”
Ik draaide me om en zag een begin zestiger op de fiets. In zijn handen een telefoon die de Pokémon Go app open had staan. Verrassend om rond 23:30 uur een man van middelbare leeftijd rond te zien fietsen met dit spel. Hij bleek veel fanatieker te zijn dan ik. Was al een paar keer naar Kijkduin geweest, rond de omliggende dorpen dagelijks af en zat regelmatig in Nijmegen in het park. Hij liet mij trots zijn vangsten zien. Jeetje, zijn Pokédex was bijna helemaal vol. Toen hij zijn nickname vertelde wist ik helemaal dat hij fanatiek was, want de meeste blauwe gyms werden in de top bevolkt door zijn Pokémons.
Nu kan ik lang doorgaan over hem, zijn leeftijd en speelwijze, maar er is iets belangrijker. Hij ontroerde me op een bepaald moment. Hij vertelde over zijn neefje van 11 jaar dat het spel ook zo graag speelt. In zijn dorp zijn maar twee Pokéstops te vinden. Elk aan een kant van de dijk. De man had gezien dat de kids uit het dorp telkens tussen de twee punten heen en weer renden of fietsten. Zo over een weg waar druk verkeer kan zijn. Nadat hij dit zag verbood hij zijn neefje om nog zo over straat te gaan en kwam met een oplossing. Tijdens zijn dagelijkse fietstochten in de avond logt hij ook in op het account van zijn neefje om zo genoeg balletjes te kunnen verzamelen. De volgende dag kan het ventje dan weer rustig spelen zonder gevaarlijke capriolen uit te halen. Vol trots vertelde hij dit, trots dat hij dit voor hem kon doen en er zo ook zelf plezier aan te beleven. Het was een spel dat ze samen konden spelen, samen rondjes lopen door de stad. Maar hij, hij had het overzicht en zorgde ervoor dat alles veilig bleef.