De hele dag door gebeurt er van alles als je samen bent met je kind. Van het een word je blij, het andere irriteert je, het ander verbaast je of je smelt helemaal weg. Het liefst wil je alles onthouden, maar het lukt simpelweg niet. Een uur later denk je: wat was het ook al weer?
Ikzelf heb hetzelfde probleem. De hele dag door zie en hoor ik dingen die ik voor mezelf, mijn vrouw en kind(eren) wil bewaren. Als ik ze niet meteen opschrijf, helemaal of in steekwoorden, ben ik het zo weer kwijt. Mijn geheugen is dan ook een aardige vergiet. Vraag me ook niet wat ik dit jaar allemaal al geblogd heb, want dan moet ik echt de titels weer even teruglezen.
Soms hoor ik Liam dingen zeggen waardoor ik gigantisch de slappe lach krijg. Te vaak vergeet ik deze mooie momenten. Ik weet wel dat ze zijn geweest en het goede gevoel ervan onthoud ik gelukkig ook. Mijn mobiel in mijn broekzak is dan mijn handige hulpmiddel om dingen snel in te tikken, maar omdat dit niet altijd kan en ik niet continu met dat ding bezig wil zijn, ben ik alsnog heel wat kwijt.
Terwijl ik dit stuk schrijf schiet me weer een mooie gebeurtenis van afgelopen week te binnen. Het gebeurde op de fiets en vertederde enorm. Nu maar hopen dat ik het nog weet als deze blog af is.
Iedereen kent ze wel, de negenmaanden boekjes en de boekjes voor de eerste levensjaren. Eigenlijk moet je er wekelijks iets inschrijven, mislukt. Mijn vrouw wilde dit graag doen en als ik haar niet hielp herinneren stond er bar weinig in. Het meeste is dan ook een paar weken later erin gekomen dan de bedoeling is.
Zelf ben ik toen ik startte met Papa’s wereld een agenda gestart waar ik dagelijks iets in schreef. Wat er die dag gebeurt was en welke bijzondere dingen ik kon gebruiken als blogspiratie. Een aantal weken heb ik het volgehouden, maar inmiddels ligt het al weer maanden onaangeraakt in de kast. Jammer.
Er gebeurt zo ontzettend veel in onze dagelijkse levens dat we maar gewoon moeten accepteren dat we dingen vergeten. En soms, soms komen dingen op de meest onverwachtse momenten weer naar boven. Van die herinneringen die we moeten blijven koesteren omdat alles wat me meemaken bepalen wie we zijn.
Waarom ik dus blog als papa? Om niet al die mooie momenten te vergeten en om van de meegemaakte situaties te leren. Mezelf nog eens te overdenken en daardoor vaak beter te snappen wat er in mijn kind(eren) omgaat.
En jij? Welke herinnering met jouw kind wil jij nooit vergeten? En hoe onthoud jij het?
Weet je wat het is, sommige dingen blijven altijd bij. Sommige uitspraken komen ineens weer boven drijven. Zo sprak mijn oudste op peuterleeftijd van ‘Linomane’ in plaats van limonade. Dat komt af en toe boven drijven. Andere dingen vergeet je. Beelden zeggen vaak ook zo veel. Die ene foto waar het plezier van je kind van af spat kan zo veel meer waard zijn dan het geschreven moment. Omdat je weet hoe het toen in zijn velletje zat. En ook omdat de foto dat juist niet vertelt. (snap je het nog?) Als ik dat moment zou uitschrijven zou ik dat waarschijnlijk willen vermelden en er dus een lading aan geven. Later, als ik niet meer ben en zoonlief ziet de foto dan ziet hij louter plezier. Dat vind ik ook mooi. Juist een collage dus, van verhalen, woorden, beelden en herinneringen.
Wat ik nu schrijf is al hééééél wat jaren geleden. Dat was een gebeurtenis van onze oudste zoon Rob. Dat was in de tijd dat Prinses Beatrix Koningin zou worden. We woonden toen nog op een flat. Ik had een stelballonnen met het portret van Beatrix erop voor aan het balkon vast te maken. Rob wilde helpen en riep: Máma!!!! Papa gaat de koningin ophangen!!!
Wat hebben we gelachen om deze situatie. En zo zijn er meerdere dingen gebeurt van de oudste en onze jongste Maarten. En het leuke is dat je dit ook weer bij onze kleinzoon Liam terug ziet. Dat is toch genieten. Deze momenten blijf je koesteren.