Liam begrijpt het nog niet helemaal, maar is momenteel wel erg bezig met ‘dood’. Het is iets als iets niet meer beweegt of eet. Iets dat niet meer kan lopen of vliegen. Maar het is ook iets dat strakjes weer gewoon kan lopen en spelen. Nee, dood is nog een beetje moeilijk. En ook oneerlijk.

Familiedag
Een tijdje terug hadden we familiedag van Chantals vaderkant. Liam heeft opa Joep nooit gekend, maar alleen verhalen over hem gehoord. Net zoals ik enkel verhalen heb gehoord over hem. Opa Joep is dood, hij leeft niet meer. En dat is heel zielig, zoals het mannetje dat zelf zegt. Zielig voor mama. Hij zei het dan ook hardop tegen een van de broers, die verbaast was, maar stiekem ook een beetje moest lachen om onze wijsneus. Opa Joep ging hij die dag niet zien, wel de rest van de familie. Die waren nog niet dood, die konden nog gewoon lopen en praten.
Ga jij dood papa?
“Ja Liam, ooit ga ik dood, maar nu nog niet. Dat gaat hopelijk nog heel lang duren.” Wat is het toch een moeilijk onderwerp. Je probeert er iets over te vertellen, maar het mannetje is nog maar net drie. “Ja, mama gaat ook ooit dood en Kyran ook. Maar nu blijven we nog heel lang bij jou.” Ergens tussen het uitleggen door probeer ik hem gerust te stellen. Wat is dat moeilijk zeg, want je weet helemaal niet of je de waarheid wel spreekt. Bij wijze van spreken kan ik morgen zo onder een bus lopen. Daarom maak ik ook geen beloftes naar hem over dood gaan en in leven blijven.
Kikkertje
Afgelopen weekend op de camping liet ik hem een kikkertje langs de kant van de weg zien. Het beestje was al een tijdje gaan hemelen. “Papa, doet hij straks weer springen?”  Ik moest hem helaas een nee verkopen, het was immers geen slapend kikkertje. Het zou ook geen geluid meer maken of zwemmen. Nee, het kikkertje was dood en dat was heel zielig. Ook voor de papa- en mamakikker. Als papa dood gaat, dan zal papa ook nooit meer praten of zwemmen, ook niet meer springen of lopen. Nee, dan zal papa helemaal niks meer kunnen, ook niet met Liam spelen. Maar nu nog wel, heel veel zelfs.
Moeilijke gesprekjes
Oei, nu al zo’n moeilijk onderwerp bij onze kleine grote man. Wat blijft het lastig om uit te leggen op een begrijpelijke manier. Zodanig dat hij er niet bang van wordt en er gewoon over kan blijven praten. Vragen laten stellen en zelf vragen stellen. Wat snapt hij nu eigenlijk allemaal al en welk verhaal heeft hij zich in zijn hoofd ervan gemaakt?  We zullen het hier de komende tijd wel gaan ontdekken.
En tussen al die gesprekjes door komt hij met een zwaard op me af, steekt me in de buik en roept: “Jij bent dood!” en begint hard te lachen.

Related posts:

Soms ineens die pure kinderlijke onschuld Gastblog: Nooit zal ik mijn twee kleine sterretjes vergeten Ik zal je missen kikker Als ouders op de moeilijke momenten kracht uitstralen