Mijn broer werd een broer

Mijn broer en ik schelen ongeveer vijf jaar in leeftijd. Als mensen ons zien geloven ze niet eens dat we uit hetzelfde gezin komen. Ik grap dan ook wel eens dat we van onze ouders beide een ‘l’ hebben gekregen, hij de lengte en ik de looks. Met zijn twee meter kijk ik letterlijk tegen hem op.

We hebben het als kinderen niet altijd goed met elkaar kunnen vinden. Het leeftijdsverschil was te groot en qua karakter staan we ver uit elkaar. Hij de binnenvetter en ik de emotie tonende. Hij kon altijd veel meer dan ik, kon overal bij, was een stuk sterker en mocht later thuis komen.

Laatst vertelde hij eens aan mijn moeder dat hij juist jaloers op mij was geweest, dat hij het gevoel had dat ik werd voorgetrokken. Jammer dat hij dit zo gevoeld heeft, want hij was juist degene die alles eerder mocht. Het leek misschien zo omdat ik altijd wat meer de veiligheid van mijn ouders opzocht. Als klein, rood en niet al te sterk jongetje was ik al snel ergens de pispaal. Hij had wat meer vrienden waarmee hij overal heen ging, ik bleef meer rondom huis. Toen ik wat ouder werd nam ik mijn vader vaak mee naar de Efteling. Het voortrekgevoel moet dus meer liggen in het soort band wat ik met mijn ouders opbouwde.

We deden nooit echt veel samen zonder dat daar anderen bij waren. Toch was het mooi om te zien dat op de moeilijke momenten we er wel voor elkaar waren. Bij overlijden in de familie steunden we elkaar. Nou ja, hij troostte mij en ik liep met hem mee als hij een stukje wilde lopen. Ik gooide de tranen eruit en hij reageerde zich anders af.

De laatste paar jaren is het ineens anders. Ik zie een broer die groeit. Die meer zelfvertrouwen krijgt en zich beter durft te uiten. Een broer die uit zichzelf vraagt of hij langs mag komen. Naar mijn ouders gaat als ze op Nala passen om ermee te wandelen. Spontaan opbelt om te vragen of hij de kids ergens mee naartoe mag nemen. Een touwtje op de wc komt ophangen zodat Liam zelf de lamp aan kan doen. Enkele dagen aan de pipowagen komt bouwen en tussendoor belt of de andere klusjes lukken.

Het is steeds gezelliger samen. Zo bedachten Chantal en ik laatst om de bbq aan te steken na het bouwwerk waardoor we langer aan tafel zaten met een pilsje. We gingen vorig weekend een rondje om zodat we eerst poffertjes konden gaan eten bij zijn kraam. Het is veranderd onze band. Laatst zei ik dan ook tegen Chantal: “Ik kan eindelijk zeggen dat ik daadwerkelijk een echte broer heb.” Een broer die tegelijkertijd steeds meer groeit in de rol van oom.

En weet je, het bevalt me wel. Sterker nog, laat dit zo blijven en verder groeien. Rob, dank je dat je er bent.