Kwakkie in het bakkie

(Let op, expliciet woordgebruik. 18+)
Vader worden is in een wip gebeurd… was dat maar zo. Nee, zo heel vlot wil dat niet altijd zijn. Bij ons ook niet. We hebben maanden gehobbyd en telkens kwam de rode periode weer tevoorschijn. Geen succes dus, ook al wilden we nog zo graag. Zelfs timen via een app op de telefoon die zei wanneer de eisprong zou moeten zijn mocht niet baten. Dan maar naar de dokter…

“Tsja, dat kunnen allerlei factoren zijn: stress, nawerkingen van de pil, niet het juiste moment, traag zaad, onvruchtbaarheid…” Bij die laatste schoot de stress me pas echt te binnen. Wat nu als dat nu inderdaad het geval zou zijn? De eerste stap die genomen zou worden was een fertiliteitstest. Oftewel, een kwakkie in het bakkie.
Goed, dat werd dus een wandelingetje naar de SHO-post hier in het dorp om een potje te halen. Dat mocht niet zomaar een potje zijn, maar een steriele. Zakje ook niet openmaken voordat je gaat beginnen. Met een begeleidende instructiebrief erbij ging ik naar huis. Samen met Chantal ben ik dat ding gaan lezen, romantiek op hoogste niveau. Na enkele regels had ik de pest er al in, maar ja het moest nu eenmaal:
* Enkele dagen zaad opsparen.
Geen stiekeme zaadlozing om geen vertekend beeld te krijgen.
* Eerst jezelf en je handen wassen zodat het zaad ‘schoon’ blijft.
Mjah, niks op in te brengen.
* Geen contact met speeksel of andere lichaamssappen.
Tot zover het hobby-gedeelte…
* Zorgen dat je binnen een uur het potje inlevert bij de SHO.
Die is vanaf hier al een half uur rijden zonder verkeerspech.
Ter plekke een potje vullen mag niet.
En oh ja, dat potje moest tussen 7:30 en 8:00 ingeleverd worden. Andere tijden waren er niet, dus dat was een wekker zetten waarbij je ook nog genoeg tijd had voor de douche.
* Zorgen dat het potje met zaad op lichaamstemperatuur blijft.
Daar rijd je dan met een potje onder je trui, zorgen dat het er niet uit kan vallen.
Dan komt eigenlijk nog wel het ergste, het potje zelf. Ik zat te denken aan een urinebakje zodat je hem er tijdens de lozing makkelijk in kon hangen. Het zakje eromheen vond ik al verdacht dun. Tijdens het uithalen van het potje keken we beiden toch even verbaast. Moet het kwakkie daarin? Met een opening die nog kleiner was dan een Euro zou het mikken voor gevorderden worden. Ik gok toch echt dat de gemiddelde penis daar echt niet in zou passen en het scherpe randje is nu ook niet echt bevorderlijk voor de eikel (autsj).
Na een tijdje bezig zijn, zo onromantisch duurt het toch net even wat langer, was het dan zover. RAAK! Uhm mee, meer als de helft ernaast. Je probeert nog wat te redden en schraapt het door de opening, maar echt veel zat er niet in. Nou ja, op hoop van zegen dan maar.
Enkele dagen later de afspraak bij de dokter voor de uitslag. Slecht nieuws, maar ja dat verwachtte ik al. Het volume was te weinig (daar dachten de lakens anders over) en daarbij de activiteit wat verminderd (het had ook wat te lijden). “Weet u wat, slecht geschoten is altijd mis, we doen het gewoon nog een keer.” Hoera, ik mag weer proberen te mikken in een potje met te kleine opening. Maar ja, alles voor een kind.
Deze keer ging het mikken wat beter en kon ik met een wat voller potje naar de SHO rijden. Hoppakee, een potje met doorzichtig wit spul op de balie zetten en enkele dagen wachten op de uitslag. Die afspraak bij de dokter zat ik er wat zelfverzekerder bij. Ik wist iets wat de dokter nog niet wist……