Mijn vader werkte veel, hij was dan ook manager van een fotografie- en platenzaak. Als hij thuis kwam kon hij zo goed als altijd direct aanschuiven aan tafel. Het eten stond klaar. Mijn moeder werkte niet en was een echte huismoeder die er altijd was als wij thuiskwamen. Ondanks dat hij minder thuis was dan mijn moeder, was hij echt aanwezig als hij er wel was. Aandacht als je iets wilde vertellen, samen wandelmarsen lopen toen hij dat nog lichamelijk kon, samen verkleed naar het carnaval, op de fiets naar de vennen, samen achter het keyboard ‘muziek maken’ of samen tekenen aan de grote tafel in de kamer.

Het waren niet de ‘wijze’ woorden, het waren niet de cassettebandjes die hij stiekem opnam in zijn platenzaak, het waren niet de grapjes die het hem deden, maar die echte aandacht die we kregen als we het het meest nodig hadden. Hij was er als hij thuis was en dat maakt hem voor mij geen vader maar een papa.

Tijden veranderen

Tijden zijn veranderd, in plaats van dat mijn vader mij overal mee naartoe neemt, ben ik het die hem meeneem naar een pretpark of evenement. Hij heeft nooit een rijbewijs gehaald en stapt dus bij mijn gezin in om even een ritje te doen naar een achtbaan in Duitsland. Wij verzorgen de rit, hij een lekkere bak koffie op de bestemming. Zijn manier van uitgaan met ons zet ik dus omgekeerd voort.

Ineens is hij de opa

Ik ben veranderd, want ik ben niet meer enkel een zoon. Nu ben ik degene die in zijn schoenen staat en is hij de opa. Nu ben ik degene met de verantwoordelijkheden en mag hij degene zijn die slechts hoeft te genieten, net zoals mijn opa dat (helaas veel te kort) van mij mocht doen. Ik zie de aandacht en liefde die hij ons gaf nu aan mijn kleine mannetje geven. Als meneertje bij opa en oma is voor een oppasbeurt, loopt opa met hem door de wijk te paraderen. Samen naar de bushalte lopen om te zwaaien naar de chauffeur. Samen liedjes zingen en grapjes maken. Echte aandacht waarbij ze samen schaterlachen.

Ik sta in zijn schoenen

En ik, ik doe mijn best om de aandacht die ik vroeger kreeg op mijn manier te vertalen naar mijn mannetje. Hem zoveel mogelijk leren wat ik weet. Hem mee laten helpen met bouwen aan de houten kruidentuin, de boormachine samen vasthouden ook al is hij nog geen twee jaar oud. Samen een tekening maken, kliederen met de stiften of verf. De kleine man leert mij de controle wat meer te laten varen tijdens de dingen die we samen doen. Ik neem hem mee naar het pretpark en kan niet wachten op die eerste achtbaanrit als hij wat ouder en groter is. Samen werken aan de tuin zoals ik dat deed met mijn papa. Hem zichzelf laten zijn en zich laten ontwikkelen zoals hij dat wilt, en toch… met alle aandacht die ik hem kan geven bijsturen waar dat nodig is.

Later

Later, later zal hij weer op zijn eigen manier de lijn voortzetten. Hoop ik.

Deze blog werd geschreven als antwoord op de
Vaderdag 2015 winactie op VitalDaddy. Schrijf een
eerbetoon aan je vader en vertel wat jij aan
jouw kind wilt doorgeven.