De Sinterklaastijd is alweer in volle gang. De oude mijtermans is al even in het land en we gaan alweer langzaam op weg naar het grote hoogtepunt: pakjesavond. Ik kan het het in mijn blog natuurlijk gaan hebben over welke cadeautjes op mijn verlang… uhm op Liam’s verlanglijstje staan of over die vervelende discussie. Nee, ik ga het hebben over mijn gevoel bij dit kinderfeest.
Lang, heel lang geleden
Het is 1987, een kleine jongen zit met zijn moeder en broer in een zaaltje waar de Sint binnen komt. Zijn vader is een uurtje van te voren bij het koor afgezet voor een optreden. De 5-jarige jongen zit met zijn arm in het gips door een val tijdens de gymles. Hij is bekend met de term hulpSinterklaas en is er van overtuigd dat de bebaarde mannen die hij tot dan ontmoet heeft daartoe behoren. Geen van allen wisten ze wat er met zijn arm gebeurd was en telkens moest het jochie alles uitleggen. Deze middag was het anders. Daar zit hij dan, bij de Sint op schoot. De oude man verteld het hele verhaal van zijn arm van achteren naar voren. Ja, dit moest de echte Sint wel zijn. Datzelfde jongetje hoorde vele jaren later dat hij bij zijn eigen vader op schoot had gezeten. Het koor was slechts een smoes geweest. Dat jongetje bij zijn vader op schoot, dat was ik.
Thuis speelden we het Sinterklaasspel volledig. Schoentje zetten, liedjes oefenen, tekeningen maken en naar de Sint en de pieten gaan. De speelgoedboeken werden uitgeplozen en lijstjes werden gemaakt. Er was altijd die spanning of je inderdaad kreeg wat je wenste en of zwarte piet onze deur wel zou vinden. Pakjesavond was vaak mijn feestje. Als jongste in het gezin was ik ook nog eens het meest fanatiek. Met zelfgemaakte pietenmuts en soms een beetje schmink in het gezicht speelde ik de pakjespiet van de avond en zorgde ervoor dat ieder zijn cadeautjes kreeg. Man, wat zou ik graag een echte zwarte piet zijn.
Mijn alterego
Na mijn gelovige tijd mocht ik die rol eindelijk vervullen. Compleet in pak en schmink begon ik als strooipietje bij de knutselclub. Wat jaartjes later kwam ik in de Sintcommissie van de Kolping in Nijmegen en kreeg ik mijn eigen pietennaam: Macho. Die naam is het altijd gebleven. Inmiddels speel ik al meer dan 15 jaar deze rol en ben ik er steeds verder in gegroeid. Voor een stichting ga ik op pad met chauffeur, Sint en nog een piet. Samen maken we het spel voor grote groepen en voor gezinnen thuis. Een (half) uur spelen we speciaal voor de kids een programma die elk bezoek wisselt.
Eénmaal ben ik samen met mijn pa op pad geweest. Hij als de baardmans en ik als zijn getrouwe metgezel. Hoe leuk het ook was, als hij het nog zou kunnen, dat gaat niet meer gebeuren. Het was te moeilijk voor mij om een Sint te zien met de stem en de grappen van mij vader. Van een Sint die al bijna begint te lachen voordat ik mijn grap maak omdat hij aan mijn gezicht kan zien dat er wat aankomt. Een mooie herinnering.

Op mijn schoot
Eerder dit jaar schreef ik een stuk over hoe ik mijn vader opvolgde bij het carnaval, nu mag ik dit doen met het Sinterklaasspel. Zat ik bij mijn pa op schoot, daarvoor heeft hij toen hij jonger was ook het pietenspel gespeeld. Iets wat ik nog niet wist totdat ik zelf in de rol stapte. De foto hierboven is één van mijn dierbare momenten. Liam is hier een half jaartje oud en zit bij mij op schoot. Een jaar later hebben we er nog eentje kunnen maken, maar dit jaar niet. Wat hoop ik dat deze foto straks ook gemaakt kan worden met baby twee.  Hoewel ik dit jaar één keer het pak in ben gegaan wilde ik niet dat Liam mee kwam naar het schminklokaal. Hij is nu op de leeftijd dat hij mij misschien gaat herkennen. Er zit immers geen grote baard voor die het grootste deel van mijn gezichtskenmerken verstopt. Die rol past mij (nog) niet, misschien ooit.
Met papa en mama mee
Het aantal speeldagen nam vorig jaar al wat af, dit jaar door drukte nog iets meer. We gaan nu zelf op pad met ons mannetje dat het gebeuren steeds meer mee krijgt. Samen oefenen we nu liedjes, zetten we de schoen, maken we tekeningen en gaan we naar de Sint toe. Precies zoals mijn ouders vroeger met mij deden, en ik geloof ook zoals dat bij Chantal thuis gebeurde. Het Sinterklaasjournaal kijkt Liam regelmatig, ik wat minder omdat ik geen zin heb om dingen online terug te kijken. Ik volg het verhaal vanaf de zijlijn en de samenvattingen die ik van de kinderen hoor. Voor mij zijn de verhalen niet nodig, bij mij gaat het om het Sinterklaasgevoel. Een cadeautje voor de ander uitzoeken, gezellig met z’n allen bij elkaar gedichten voorlezen. Wat lekkers op tafel, chocomelk in de beker en een chocoladeletter (met nootjes) in mijn schoen. Ik geniet van een mannetje dat het vandaag had over de vlieger (mijter) en de pocuspas (staf) toen hij een tekening van de goedheiligman zag. Ik geniet van een mannetje dat het niet accepteert dat onze schoenen niet gezet worden en ze er dus bij zet met een mandarijn er in, voor Piet. In zijn laarsje een appel voor het paard. Ik geniet van een mannetje dat zijn pietenmutsje op zet en met een zak op zijn rug loopt. Wat hoop ik dat hij straks nog in een tijd leeft waarin hij het pietenspel voort mag zetten als hij dat wil.