We konden kiezen voor snel samenwonen in het eerste de beste wat ons op het pad kwam of kiezen voor het huisje waar we beiden van droomden. Kiezen met de toekomst in ons achterhoofd: huisje, boompje, baby? Het bekijken van woningen deden we met verschillende eisen in ons achterhoofd. Bij sommige woningen gingen we uit onszelf langs, bij andere op uitnodiging van de woningservice. Hoe dit verliep en waarom we woningen toch afwezen lees je in deel twee van deze blogreeks.

Huis met pootjes

We werden maar niet uitgenodigd om een woning te bekijken, daarom besloten we de particuliere markt op te gaan om zo een huurwoning te vinden. In ons budget zoeken was best lastig. Meestal vonden we kleine appartementjes of hokken waar zelfs een student nog niet wil zitten. Uiteindelijk besloten we bij een boerenbedrijf te gaan kijken in Vught. De twee oude knechtenwoningen op het erf stonden te huur. Het was aardig ver van mijn werk af dus dat zou betekenen dat ik ergens anders zou moeten werken. Op het erf gekomen keken we naar een klein woninkje naast een niet heel erg opgeruimde schuur vol machines. Heerlijk wakker worden met het geluid van een oude ronkende en ploffende dieselmotor was mijn vermoeden. Een meter naast de woning lag een grote hondenkennel. Nu is mijn vrouw allergisch voor heel wat dierenharen en leek me dat niet echt een mooie combinatie. Toch keken we binnen, want er moet toch een positief punt te vinden zijn. Binnen zag het er redelijk netjes uit ook al was het klein. Chantals ogen straalden, zij zag het wel zitten. Eindelijk een eigen woning.
We kregen de kans om ook het tweede pandje te bekijken die enkele meters verderop lag. Langs de woning liepen de kippen in een geïmproviseerde ren. Gezellig kippetjes, dacht ik nog. Dat waren niet de enigste huisdieren. Bij het openzwaaien van de deur liep er een klein grijs beestje met een lange staart voor ons langs. Nou ja, liep… Het strompelde een beetje en viel vlak voor onze voeten dood neer. Iets verderop kroop een tweede muis onder de koelkast en bleef daar liggen met het staartje nog eronderuit. Het was er binnen wel iets ruimer dan het andere woninkje, maar nee, dit was het niet voor mij. Belangrijker nog, ik zag hier geen kind opgroeien. Tot ziens Vught.

Roet in het eten

Via Entree werd ik uitgenodigd om een woning te bekijken, eindelijk zaten we in de top twintig. Al heel wat mensen hadden de woning afgewezen. Vlakbij Arnhem ligt het plaatsje Velp. Via internet had ik er wat over opgezocht en vond een flink aantal leuke woningen, sterker nog, een flink aantal hele mooie woningen. Samen met mijn vader reed ik erheen. Chantal was in het westen van het land bezig met haar stage voor de klas. Een vriendelijke jongedame nodigde ons uit om binnen te kijken met de opmerking dat we even door het puin heen moesten kijken aangezien de familie op dat moment nog de laatste schoonmaakwerkzaamheden aan het doen was. We zagen gordijnstangen van de muur af gaan waarbij een plamuurmes nodig was om het los te krijgen van de laag vet die erachter zat. De vrouw des huizes had een aardig dikke kont en bukte in de keuken. Daardoor kon ik al snel zien hoe klein de keuken was aangezien de kont al direct in de hal zat. Al snel vroegen we ons af hoe het plafond vast zat aangezien bij een heel stel muren de bovenste stenen het plafond vaak niet meer raakten. Een flink verval op de benedenverdieping en boven was het niet veel anders. De vloeren beneden kraakten en lieten we in het angstzweet om er niet doorheen te zakken. Lampen hebben ze er waarschijnlijk nooit gekend aangezien de muren zo vol roet zaten dat zelfs een zwarte piet jaloers zou zijn. Een schone emmer sop veranderde in de eerste veeg al in een zwarte zee. Nee, dat huis mochten ze houden. Daar hoefde ik nog niet eens overleg over te plegen. Een kruisje voor mij op het registratieblad.

Brommers kieken

De ronde erna werden we weer uitgenodigd voor een bezichtiging, weer in Velp. Deze keer in een andere wijk. Kon er alleen maar beter op worden. Onderweg naar huis van een museumbezoek zaten we in de buurt en besloten alvast een kijkje te nemen voordat de echte dag er was. Navigatie aan en gaan met die hap. Al snel ontdekten we dat de woning een stuk netter was dan het vorige. Een hoekhuis precies naast een heel groot plein dat afgezet was met hoge hekken. Er stonden al wat scooters op de vroege avond en ik vermoedde dat dat pas het eerste groepje was dat er zou staan die avond. Mijn ouders hebben jarenlang last gehad van voetballende jeugd op het garageplein naast mijn ouderlijke woning. Dit wilde ik in ieder geval niet in herhaling voor mezelf en mijn gezin. Dat mensen direct langs je raam zouden lopen hielp ook niet mee, daar zat geen tuintje tussen. Totaal geen privacy dus. Elke avond brommers kieken kon het voor gezien houden. We hebben ons dan ook voor de bezichtiging teruggetrokken.

Nog eentje dan…

We hebben nu wat huizen bekeken en teleurstellingen meegemaakt. De leukste huizen gingen aan ons voorbij. Soms zelfs nummer 850 in de rij. Bij anderen zaten we in de 50, nog altijd teveel om uitgenodigd te worden. Nee, het zat niet echt mee. Ondertussen bleven we wekelijks één of twee keer heen en weer gaan tussen de beide woonplaatsen en verzamelden we onze uitzet bij elkaar.
In deel drie van deze blogreeks gaan we nog één keer een huis bezichtigen. Een oude arbeiderswoning uit 1954 in Millingen aan de Rijn. Zou dat iets worden?

Meer uit deze serie:
Huisje, boompje, (baby?) - deel 1
Huisje, boompje, (baby?) - deel 2
Huisje, boompje, (baby?) - deel 3