Hij ging voor het eerst naar school

De wekker ging vroeg. Te vroeg! Laat ik er maar vast aan gaan wennen, want na de vakantie zal het elke ochtend zo gaan. Het fruit lag klaar om gesneden te worden en een beker stond er voor wat te drinken. Al snel ging alles in het rugzakje wat hij zelf had uitgekozen. Een rugzak met een tekening van Fiep Westendorp, je weet wel, die van Pluk.
Niet lang daarna ging ik terug naar boven waar Chantal en ik snel in de kleren schoten. Liam kwam zijn bed uit en liep aardig opgewekt onze kamer binnen. “Weet je wat voor dag het is vandaag?” vroeg Chantal. Stralend riep hij: “Ik mag vandaag naar school!” Yes, bonuspunt, hij is nog steeds zo enthousiast als gisteravond. Het kostte dan ook totaal geen moeite om hem in de kleren te krijgen. Al snel zat hij even rustig voor de tv met een bordje pap.

Alles ingepakt, Kyran aangekleed, Nala geknuffeld, rugzakje om en gaan met die banaan. Even een drama omdat hij niet in zijn stoeltje wilde zitten, maar dat wisten we op tijd op te lossen. Vroem, op naar school.

Daar gingen we dan. Hand in hand met mama het schoolplein op. Kyran had zich aan mij vastgeklemd. Liam liep wat verscholen tegen Chantal aan. Die stoere man was even niet meer terug te vinden. Een juf op het plein groette ons en knikte: “Eerste dag voor hem zeker?” Ze kende het maar al te goed.

Binnen stond zijn grote vriendin al bij een tafeltje. Ze zwaaide meteen en riep zijn naam. Geen reactie, zelfs voor zijn vriendinnetje bleef hij verlegen. Een hand van de juf kon er wel vanaf. Hij kreeg zijn eigen kapstokje voor jas en tas. Nog even snel naar de wc en dan echt naar de klas.

We mochten er bij blijven, een flinke tijd, net wat we wilden. Wow, hij kreeg zelfs een stoeltje naast zijn grote vriendin. Ondertussen had ik al even contact met een collega waarvan het dochtertje in de klas zat, die had mij ook al vaker gezien dus ze zwaaide vrolijk terug. Chantal zat bij Liam aan de tafel terwijl ik met Kyran wat meer achterin de klas bleef. Echt contact maakte de grote vent niet, hij bleef liever plakken.

Na een tijdje gooiden we de rollen om. Chantal ging met Kyran naar de hal zodat hij daar kon spelen en ik bleef bij de wenner. Al snel gingen we naar de kring, maar hij wilde niet. “Ik vind het ook erg spannend, maar als jij met mij meegaat, durf ik het wel.” Twijfelend nam hij me aan de hand mee en samen gingen we bij de kring op de grond zitten. Eerst nog op schoot en later naast me.

Ergens tijdens het voorlezen kwam een ijsbreker. Het jongetje in het verhaal was bijna jarig en vroeg een boek als cadeautje, het boek van Pluk. Eén van Liams lievelingsboeken. “Papa, die hebben wij ook”, klonk het vrolijk naast me. Hij stak twee vingers de lucht in: “Wij hebben er twee!” De juf had nog nooit van een tweede deel gehoord. Wij wel, want die lees ik momenteel voor. De kring duurde een tijdje. Misschien wat te lang. Op een bepaald moment stond Liam tijdens het voorlezen op en ging achter me staan. Hij vouwde zijn armen om mijn nek en legde zijn hoofd op mijn schouder. Wat heerlijk om zo nodig te zijn en hem op dat moment een stukje veiligheid te bieden.

Voor me zat een meisje die telkens achterom keek: “Misschien wil ik zijn vriendinnetje wel worden.” Nadat de kring afgelopen was mochten de kinderen een werkje uitzoeken. Liam raakte overdonderd en sloeg even dicht. Het meisje probeerde hem mee te laten doen aan een spelletje met een voeldoos. Ze kreeg het niet voor elkaar. Ondertussen was Chantal weer binnengekomen en daar liep meneer dan ook heen, maar niet voordat hij een houten kistje uit de kast had gepakt. Hij startte het spelletje met zijn mama en na een tijdje ging hij verder met zijn vertrouwde vriendin. Onze kans om weg te gaan. Door het raam zagen we hem lekker aan de slag zijn.

Doordat ik moest werken kon ik hem niet van school halen. Om twaalf uur stond Chantal met Kyran aan de poort. Thuisgekomen pakte ze haar telefoon en belde mij op: “Liam wil vertellen dat school hartstikke stom was” “Nee, het was leuk!” schreeuwde een halfboze Liam. Hij vertelde me dat hij op de gele fiets had gereden en een meisje de politie was en hij had de leiding. Hij had een jongetje de plasketting uitgelegd en hij wilde heel graag nog een keer naar school.

Pfoe, dat laatste was een opluchting. Hij wil heel graag weer. Het mannetje stond die avond in de kamer te springen dat hij volgende week weer mocht. En dan na de vakantie echt!