Het kost mij moeite hem fouten te laten maken

Het is nog een klein mannetje, mijn zoontje. De onschuld zelve, al heeft het al aardig wat streken. In zijn doen en laten herken ik een deel van mezelf, zoals ik vroeger was. Alleen is hij een stuk ondernemender, minder bang. Veel meer een rouwdouwer dan dat ik was. Mijn taak, hem net zo lang beschermen tot hij het allemaal zelf kan.
Het ventje wordt steeds zelfstandiger, ondanks dat hij pas twee en een half is. Hij zet zijn schoentjes netjes in het mandje, begint zijn jasje op te hangen aan zijn nieuwe kapstokje, doet zelf zijn luier uit en zegt het steeds vaker als hij een plas wilt doen. “Zelluf doen!” twee woordjes die elke ouder op een bepaald moment te horen krijgt, net als wij. Hoe graag je het dan ook ziet lukken voor het mannetje, bij veel dingen is hij dan toch nog te klein.
Oeh wat is het lastig om los te laten. Het liefste doe ik nog alles zelf voor hem. Ik moet mezelf soms dwingen om mijn handen bij me te houden en niet snel het jasje op te rapen. Het kost me moeite om hem geen fouten te laten maken. Hem niet al op te willen vangen als hij het klimrek in klautert. Er niet zo dicht bovenop te staan zodat hij de kans niet krijgt om zijn hoofd te stoten. Hem niet van het springkussen te halen als het er wat drukker wordt.
En toch zal het nodig zijn dat hij zijn hoofd stoot, om te leren dat hij de volgende keer moet bukken. Zal het nodig zijn dat een potentieel speelkameraadje hem een duw geeft, zodat hij weet dat niet iedereen altijd met hem wil spelen. Nodig dat de hond een keer een zachte waarschuwing geeft, omdat niet elk gedrag gewenst is. Nodig dat hij zijn handen een keer brandt, zodat hij weet dat een strijkijzer heet is (ook al wil je het niet meemaken).
En toch…. ik wil niet dat hem iets overkomt. Hem beschermen als dat nodig is en ook wanneer dat niet nodig is. Niet eens altijd zichtbaar, niet eens altijd van heel dichtbij. Soms is het al goed als ik gewoon even denk over wat ik voor hem wens in de toekomst. Dat het hem goed zal gaan en zich veilig genoeg voelt om fouten te kunnen/mogen maken. Om van te leren. Want papa zijn is niet meer dan stinkend je best doen en hopen dat het uiteindelijk allemaal goed komt.