Een nieuwe levensfase gaat in, we zijn gaan samenwonen. Allebei naar een nieuwe woonplaats, alles nieuw. De eerste contacten met de buurt zijn gelegd, we passen af en toe een keertje op de kids van de overburen en gaan eens op de koffie (of thee, maar dat doet er niet toe).

Rammelende eierstokken

Chantal zit veel alleen thuis want werk heeft ze nog niet kunnen vinden en ik moet vaak extra uren draaien. We zijn inmiddels vier jaar samen en hebben het samen erg gezellig. Ons nieuwe huis voelt al snel als een echt thuis. We gaan regelmatig op pad naar een pretpark, gaan naar de bios, wandelen door de Millingerwaard. Ondanks dat we het samen naar de zin hebben begint er iets te borrelen. Een soort verlangen. Ineens moet ik even denken aan Jochem Myjer. Zijn verhaal over klapperende eierstokken. Zojuist heb ik hem nog even teruggekeken en heb weer moeten lachen. Ondanks dat zijn verhaal heerlijk overdreven is, moet ik zeggen dat er een kern van waarheid in zit. Er komt een moment in je leven dat het verlangen naar een kind steeds sterker wordt. Bij ons al na een half jaar samenwonen. Ons verstand zegt om nog maar even te wachten, nog even samen genieten en kijken hoe het samenwonen bevalt als we dat iets langer doen. We hebben immers vier jaar tussen Nootdorp en Nijmegen heen en weer gereisd om telkens een dag of twee samen te zijn. Nog heel even samen. Nog geen half jaar later begint het weer te klapperen en ik kan niet ontkennen dat als ik eierstokken had ze vrolijk mee hadden staan klapperen. Toch nog maar even niet, maar wat dan?

Surrogaatbaby?

“Schat, wat als we nu eens een hond nemen?” De vraag kwam niet van mij. “Dan laat ik hem uit en doe de verzorging, dan heb ik iets om me heen als ik alleen thuis ben.” Die grote ogen van haar zorgen ervoor dat ik overstag ga, maar dan niet zo’n kleine rat op poten die je op de arm in een Chanel-tasje moet vervoeren. Dan nog liever een cavia. Niet zo heel lang daarna komt schoonmoeder met de melding over een nestje border collie puppy’s. Zij zou er eentje nemen, of wij er ook eentje namen. Binnen een uur was het beslist, dat was een ras dat we in gedachten hadden, dus…. JA! We krijgen gezinsuitbreiding. Ik kreeg het telefoontje op mijn werk en ben snel naar huis gereden omdat de pup al onderweg was.

Hoelang ben je al zwanger?

Terwijl we buiten staan te wachten op mijn schoonmoeder zien we de overburen thuis komen. We stappen er op af: “We moeten jullie iets vertellen,” zeggen we met een glunderend gezicht: “we krijgen gezinsuitbreiding.” De overbuurvrouw begint te juichen en te springen: “Oh echt, geweldig, ja echt geweldig! Hoe lang ben je al zwanger? Ik ben zo blij voor jullie.” Haar man stapt weer naar buiten en kijkt verbaast naar zijn vrouw en dan naar ons. “Nee buuf, we krijgen een puppy, Chantal is niet zwanger.” Even wordt het stil en dan begint ze hard te lachen: “Oh ik dacht….. maar dit is ook erg leuk. Ik had het jullie wel enorm gegund want jullie zijn een echte papa en mama qua type” Dat hadden we al wel vaker gehoord, van meer mensen. Nee onze klapperende eierstokken worden even op een andere manier gestild.

Een kindje stelden we nog even uit

Diezelfde avond werd Nala onze troetel, ons meisje dat alle aandacht nodig had om op te kunnen groeien tot een lieve huishond die later misschien wel een goed maatje zou zijn voor de echte gezinsuitbreiding. Ondanks dat het rammelen een tijdje wat stiller werd, is het nooit helemaal verdwenen. Die kinderwens was er nog steeds.