“Eerst zien en dan geloven”

SquareLite_2018516224249380.jpgJe hebt van die momenten waarvan je dankbaar bent dat je ze meemaakt. Zo’n moment had ik afgelopen week op mijn werk bij de gieterij. Onze presentatie werd bezocht door een groep blinden en slechtzienden met hun begeleiding. Al snel wist ik dat dit een andere presentatie zou worden als normaal. Mij werd gevraagd om het presentatiegedeelte in de werkplaats op me te nemen. Geen probleem, dat doe ik wel vaker, maar nu zou het dus heel anders moeten.

Vlak voordat de gasten de werkplaats in kwamen stond ik nog in een apart hok producten af te werken. Oorbeschermers op, mondkapje voor, je weet wel, gewoon wat bescherming. Een seintje door het raam heen liet me weten dat ik richting de gietmachines moest komen. Mijn collega had alvast een malletje warmgedraaid zodat ik snel aan de slag zou kunnen. De groep druppelde binnen, met voor elke slechtziende een begeleider. Ze brachten hun cliënten tot vlak bij mijn werkbank. Mijn mini-presentatie kon beginnen.

Ik keek eens naar de groep voordat ik begon te praten. Even kijken wat er allemaal voor mijn neus stond. Enkele waren wat naar achter gaan staan. Dit bleken degenen te zijn die nog wel iets konden zien, al was het niet veel. Vooraan stonden de geheel blinden. Hun handen gleden over de rand van mijn werkbank geen om te kijken of ze iets konden voelen. Het was voor mij duidelijk dat ik het over een andere boeg moest gooien dan normaal. Simpelweg een malletje in de machine mikken, een lepel vloeibare tin scheppen en ingieten was niet de manier om hen iets duidelijk te maken. Het praatje zou langer gaan duren dan gewoonlijk, want er moest meer verteld gaan worden. Wat ze niet konden zien moesten ze gaan horen en voelen.

De dingen die voor mij heel normaal waren, waren dat voor hen niet. Ze konden niet zien of ik iets aanwees, hoe iets eruit zag of wat ik ermee deed. Al snel kreeg ik door dat ik verhalender en beschrijvender moest gaan vertellen. Welke vorm de mal had, dat de siliconen die er gebruikt waren, eigenlijk twee soorten met elk een andere kleur waren, dat sommige dingen erg heet waren. Vertellen dat ik mijn handschoenen aantrok voor de warmte van de tin en dat ik ze de pas gegoten stukken niet kon laten voelen. Tenzij ze graag naar huis gingen met een nieuw setje vingerafdrukken. De afgekoelde krans met voorwerpen liet ik rond gaan in het publiek, terwijl ik die altijd gewoon in mijn eigen handen houd. Terwijl hun vingers over de verschillende onderdelen gleden vertelde ik wat het was en waarvoor het diende. Waar ik dat normaal slechts één keer hoef te doen, was het nu bij iedereen die voelde.

Automatisch stapte ik over een grens heen. Ik nam de handen vast van de mensen voor me en leidde ze over de voorwerpen heen. Voelend nam ik ze mee op een kleine ontdekkingsreis bij mijn werkbank. Gaandeweg meer ik door dat ik niet alleen mijn publiek iets aan het leren was, ik leerde ook mezelf om op hen in te spelen. Luisteren naar de begeleiders en naar hun cliënten om hun behoeftes te kunnen voldoen. Improviseren om ze mijn werk zo goed mogelijk te beleven. Nogmaals beseffen dat alles in het leven niet zo normaal is.

Stiekem in mijn hoofd heb ik heel wat woordgrappen gehad, maar ik heb ze (bijna) allemaal ingeslikt. Het grappigste was een man die achterin stond en overal nogal sceptisch op reageerde. Je weet wel, zo’n beroepspessimist. Na de zoveelste opmerking dat hij het allemaal niet geloofde wat ik vertelde, kon ik “tsja, eerst zien en dan geloven” nog maar net binnenhouden. Hoewel ik geloof dat de meeste slechtzienden zo’n grap best kunnen waarderen, had ik bij deze meneer dat gevoel niet. Maar geef toe, het zou best grappig zijn geweest.

Schrijver: Papa's wereld

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *