Ik heb in mijn verhalen mijn vader vaker de revue laten passeren, mijn moeder eigenlijk bijna niet. Bewust en onbewust eigenlijk. Voor mijn rol als vader in het gezin kijk ik natuurlijk in eerste instantie naar mijn eigen vader. Hoe deed hij het in het gezin en wat heb ik van hem kunnen leren. Maar wees eerlijk, als je wilt opvoeden kijk je, indien mogelijk, naar beide ouders. Naar beiden, aangezien ze elk hun eigen inbreng gaven aan de opvoeding. Nu, op het randje van Moederdag, is het tijd om het eens over mijn moeder te hebben.

Mijn moeder is een zorgzaam type. Om een goed beeld daarvan te geven, ze zorgde jarenlang voor haar moeder waar ze twee maal in de week in huis schoonmaakte en haar lichamelijk verzorgde. Door reuma was oma bedlegerig en minder mobiel. Na haar overlijden bleef ze het huishoudelijke werk doen bij haar vader, tot dit door allerlei omstandigheden stopte. Laten we zeggen, ze kreeg stank voor dank.
Toen jaren geleden, de tante van mijn vader, tante Ciel kanker kreeg nam zij de verzorging op zich. Ze ging mee naar alle ziekenhuisbezoeken en behandelingen. Mijn moeder regelde alle medische zaken en communicatie. Binnen het gezin van tante Ciel woonden haar tweelingbroers en haar oudere zus, tante Riek. Ook voor de tweeling werd gezorgd bij een hersenbloeding enzovoorts. Wie de blog van tante Riek heeft gelezen, weet dat ze daar ook nog steeds meerdere malen per week over de vloer komt voor huishoudelijke taken en administratieve dingen.
Zijn er mensen in de buurt in nood, dan is zij de eerste die een helpende hand uit zal steken. Hoe vaak ze achteraf ook de deur op de neus krijgt en stank voor dank. En toch zet ze door, want een ander zet ze eerder in het voetlicht dan zichzelf.
Goed, het is duidelijk. Ze is een zorgzaam type. Niet alleen voor anderen, maar ook voor haar eigen gezin. Mijn vader heeft Fibromyalgie en heeft daardoor zijn mindere dagen. Zelf heeft ze ook de nodige mankementen waardoor ze dagelijks beperkt wordt. Dan heeft ze nog mij en mijn broer. Allebei zijn we inmiddels uitgevlogen en hebben we elk een eigen gezin. Toch blijft ze op allerlei manieren aan ons denken. Ze haalt de eieren bij de boer, let op bepaalde aanbiedingen in de winkel en haalt ze dan alvast. Als we vast zitten, dan zorgt ze voor onze huisdieren of ze komt in huis zitten als er een reparatie gedaan moet worden als we er zelf niet kunnen zijn.
Hier in huize Papa’s wereld is ze ook nog eens oma van twee kleinzoons. Voor de mannetjes gaat ze door het vuur en is ze telkens op zoek naar hoe ze ons kan ondersteunen. De ene keer met kinderpicknickbankje voor in de tuin, de andere keer door Liam een dagje onder de hoede te nemen zodat Chantal iets meer rust heeft.
Weet je, oma worden is voor haar een punt van nog meer loslaten geworden. Ze begon me los te laten toen ik het huis uit ging, maar nu met de kleinkids moet ze iets anders leren loslaten: haar manier van opvoeden. Iedereen heeft zijn eigen manier van opvoeden. Jij, ik, Chantal, mijn moeder… allemaal verschillen we van elkaar en hebben we zo onze eigen normen en waarden. Mijn moeder heeft mij en mijn broer ieder op een eigen manier grootgebracht, want we verschilden enorm van karakter. Nog steeds trouwens. Maar het is nu anders. Mijn moeder zorgt ook voor Liam en straks ook voor Kyran, maar dan meer op onze manier. Ontzettend moeilijk, want ze moet ineens dingen op een andere manier doen of met een andere gedachte. Chantal en ik hebben elk onze eigen wijze en passen dit telkens op elkaar aan.Mijn moeder komt hier als een ‘externe’ partij bij en moet de wijze die zij altijd gekend heeft ineens aan ons aanpassen. Dat lukt de ene keer beter dan de andere keer. Soms gaat dat makkelijk en soms loopt dat wat stroever. Het allerbelangrijkste is dat het met een goede intentie gebeurd.
Mijn moeder is regelmatig mijn praatpaal. In de auto onderweg van het werk naar huis gaat er meestal wel een telefoontje haar kant op. Even horen hoe het die dag is gegaan en wat het laatste nieuws is. Bij hun en bij ons. Eigenlijk kan ik alles wel met haar bespreken. Wat me dwars zit, wat me gelukkig maakt, welke gekke dingen de kids hebben uitgevreten… Aangezien zij het wat lastig vindt om zelf zomaar ergens heen te gaan, een dagje uit, probeer ik haar regelmatig uit te nodigen. Al is het maar om even over de grens boodschappen te gaan doen en daar een broodje te eten. Op die manier probeer ik af en toe wat terug te doen.
Ik weet het, deze ode springt een beetje van de hak op de tak en is misschien niet zo’n hele mooie, maar het gaat om de intentie. Momenteel draaien mijn hersens wat overuren en zijn ze wat toe aan rust. Ik denk dat ik die nu dan ook maar ga pakken. Welterusten.
Oh ja, nog één ding: Dank je wel ma, voor alles.