In 2017 krijgt de nieuwbakken vader vijf dagen betaald verlof na de geboorte van zijn kind. Afgelopen week kwam in het nieuws dat een bedrijf in Brabant zijn werknemers vier weken vrijaf geeft om te wennen aan de nieuwe situatie. Deze vooruitstrevende gedachte stuitte direct op veel kritieken. Zowel positief als negatief. Het is duidelijk dat het de gemoederen goed bezig houdt.

Vader zijn is verwijfd?

Het artikel op de website van Telegraaf gebruikt de mening van Sophie om een discussie te starten:

Sophie: ,,Papa vrij na de geboorte van een kind. Laat die vaders extra hard werken, ze hebben nu een mond meer te voeden. In plaats van kindje wiegen! Wat een verwijfde maatschappij hebben we gecreëerd. Hard werken en niet zeuren zou voor iedere gezonde vent moeten gelden. En ja, ik heb zelf ook kinderen.”

Beste Sophie, ik mag dan geen wasbordje hebben en spieren van hier tot Tokio, ik mag dan geen ijzer met handen kunnen breken of fysiek zwaar werk doen, maar ik sta mijn mannetje op een andere manier. Ik sta mijn mannetje naast mijn werk ook in het huishouden en de opvoeding. Sterker nog, ik ben die man die misschien zelfs wel jouw kinderen opvangt als de ouders aan het werk zijn. Als pedagogisch medewerker zorg ik voor hetgeen dat het belangrijkste ‘bezit’ in iemands leven zou moeten zijn, het kind. Naast het zorgen voor de kinderen van een ander, heb ik het absolute voorrecht om ook voor mijn eigen kind te zorgen (sorry schat, ons kind). Mevrouw vergeet volgens mij dat de banen niet voor het oprapen liggen, zeker niet de banen met veel werkuren. Ik zal niet ontkennen dat ik graag meer zou werken aan uren, het is niet voor niks dat ik twee banen heb. Tussendoor ben ik graag thuis bij mijn gezin. Ik wil niet die man zijn die zijn kind enkel ’s avonds ziet als het al uitgeblust is van de dag, om te horen hoe zijn dag is geweest zonder daar deel van uit te maken. Niet die vader zijn die op zondag het vlees komt aansnijden. Ik wil die betrokken papa zijn die weet wat er in zijn kind omgaat, die zijn kind alle veiligheid kan bieden die het nodig heeft en niet enkel de centjes op tafel legt. Ben ik verwijfd als ik zeg dat ik straks bij mijn tweede zoontje weer de luiers wil verschonen? Als ik ook hem graag zijn flesje wil geven midden in de nacht? Als ik ook even rustig, overdag, met mijn zoontje op de bank wil zitten? Wil zien hoe hij reageert, zijn eerste geluidjes maakt en wil leren wat de geluidjes betekenen? Ben ik dan slechts een man als ik alleen maar werk en mijn kinderen slechts slapend kan zien?

Twee dagen is niet genoeg

De man krijgt momenteel twee dagen om al het regelwerk rondom de geboorte te kunnen doen. Als ik terugkijk naar die momenten rond de geboorte van Liam schiet mij weer te binnen dat ik een halve dag heb doorgebracht op het gemeentehuis om de geboorteaangifte te doen. Een halve dag waarop ik al niet bij mijn pasgeboren kind kon zijn. Tel daarbij het bezoekje aan de drukkerij voor de geboortekaartjes bij op en je ziet het al, nog minder tijd over. Doordat er een medische noodzaak was, hebben we wat extra dagen kraamverzorging gekregen. Volgens veel meningen op het internet wordt dit gezien als een extra luxe voor de man zodat deze niks hoeft uit te voeren. Toegegeven, we hadden een geweldige kraamhulp, maar als je dan denkt dat ik niks heb hoeven doen, dan heb je het goed mis. Als papa zijnde heb ik mijn aandeel genomen in de verzorging, het huishouden en alles eromheen. Nee, die twee dagen waren geen luxe. Deze nieuwbakken papa moest ook wennen aan de nieuwe situatie. Ineens ben je met drie in een gezin, even de hond niet meegerekend. Er zijn nieuwe geluiden in huis, er is een vrouw die nog extra zorgt nodig heeft en ondertussen heb je ook nog je eigen emoties. Eerlijk, ik zou er op mijn werk met mijn hoofd niet bij zijn geweest. Te graag had ik thuis van alles gedaan in plaats van de zorg van andere ouders overnemen. Die eerste waardevolle momenten had ik niet willen missen, momenten die nooit meer terug kunnen komen.

Volgens de telling is het nog een weekje of negen voordat ik dit allemaal nogmaals mag meemaken. En toch, het zal weer helemaal anders zijn. Papa mag ik misschien dan al zijn, maar het zal weer een flinke stap ’terug’ zijn in het hele opvoedproces. De geluidjes zal ik weer opnieuw moeten ontdekken, opnieuw de reacties van mijn zoontje leren kennen en weer onwennig een luier aandoen bij zo’n klein mannetje. Niet dat een luier zo moeilijk is, maar die kleintjes lijken zoveel breekbaarder. Het is ook op een andere manier anders, het is het tweede kind in ons gezin. Dat betekent dat er nog een klein mannetje rondloopt. Een mannetje van 2,5 jaar jong dat ook aan de situatie zal moeten wennen. Die begeleiding nodig heeft bij het omgaan met zijn nieuw broertje. Die moet weten dat hij niet ineens op een tweede plaats komt te staan. En ik, ik moet leren hoe ik dit voor elkaar krijg. Leren hoe ik beide zoontjes een veilig gevoel geef en dat ik er voor allebei zal zijn. Dat lukt mij niet in twee dagen, in vijf dagen ook niet, maar die dagen geven mij wel de mogelijkheid om er een start mee te maken.

Gebruik dan je vakantiedagen!

Als je dan zo nodig vrij wilt hebben als papa, zo na de geboorte, moet je maar je vakantiedagen gebruiken. Je weet immers al negen maanden dat je kind er aan gaat komen. Dan maar niet op vakantie. Spaar je dagen maar op voor dat moment. Voorgaande argumenten, dooddoeners, worden veelal gebruikt om het vaderschapsverlof in diskrediet te brengen. Bij Liam heb ik mijn vakantiedagen inderdaad opgespaard, bij zoontje twee zal dat niet veel anders zijn. Dat het vaderschapsverlof voor mijn een jaar te laat komt heeft daar niks mee te maken. Ik heb al te kennen gegeven dat na de twee verlofdagen ik graag twee weken vakantie opneem. Dat ik die weken behoorlijk in het begin van het jaar opneem, betekent ook dat ik later in het jaar bijna niks meer over heb. Nee, ik hoef niet zo nodig op vakantie. Maar in mijn vak is het wel belangrijk om af en toe even een break te nemen om niet leeggezogen te raken. Oh ja, wacht even, dat ik in de kinderopvang werk betekent niet dat als het schoolvakantie is dat wij ook vakantie hebben. Nee op die dagen werken wij juist extra hard en extra lange dagen waarbij we ook de schooltijd invullen met allerlei activiteiten en dagelijkse verzorging. Mijn vakantie is dus een kwestie van bijtanken en extra tijd doorbrengen met mijn gezin, daarvoor hoef ik niet naar Gran Canaria, hoewel ik geen nee zal zeggen tegen een reisje naar Denemarken om tot rust te komen.

Even terugblikken

In mei 2015 schreef ik ook een blog over dit onderwerp. Op dat moment was het nog niet zeker of deze regeling erdoor zou komen. Als ikzelf die blog nu teruglees kan ik niet anders zeggen dan dat ik er nog steeds volledig achter sta: Vaderschapsverlof, iets langer?