De geboorte: een bizar spektakel

We vervolgen het verhaal van gisteren. De weeën doen nog niet veel. Na een aantal uur is de ontsluiting niet zo heel ver. De verloskundige in opleiding geeft aan het nog even aan te willen kijken, zijn superior van de dag knikt achter hem van ‘nee’. Zij wil er toch wat meer werk van gaan maken. Even lijkt het alsof er een wellus-nietus-spelletje gespeeld gaat worden. Maar nee, al snel zegt de verloskundige van dienst: “We bespreken dit even op de gang.” In mijn hoofd klinkt een zweepslag en zie ik de juf haar leerling op de vingers tikken. Iets te snel spreek ik dat uit waar de verpleging bij is, zodat we allemaal de lach in schieten.
Al snel komen ze terug met het verlossende antwoord, de leerling heeft gewonnen. We gaan het nog even aankijken. Tot dit moment is schoonmoeder een tijdje aanwezig geweest, overgekomen van de andere kant van het land. Om haar dochter te steunen is ze wat langer gebleven dan Chantal en ik oorspronkelijk hadden besproken met elkaar. Aangezien het nog wel een flinke tijd kan gaan duren, besluit ze beneden in het restaurant een broodje te gaan eten.Ondertussen had ik snel een avondmaaltijdje weggewerkt. Lekkere andijvie met gehaktballetjes. Het pannetje van Chantal blijft onaangeroerd staan. Dat schijnt een verschijnsel te zijn dat veel voorkomt bij vrouwen die zich voorbereiden op het baren.
Niet zo heel veel later begint Chantal naast me iets meer te kreunen en knijpt in mijn vinger. Au! Kijkend op het schermpje zie ik de weeën ietwat heftiger worden, maar vooral langer. Met de langer durende weeën, knijpt ze ook steeds langer in mijn vinger. Soms vraag ik me af of de top, net zoals in een tekenfilm, zou opzwellen. Of gewoon simpel blauw worden. De verpleegster kijkt me in de ogen, het enige wat ik doe is grote ogen opzetten en ik playback en pijnkreet. Yup, we houden de humor er in. Tenminste, ik en het personeel wel.
“Schat, dit lukt niet zo. Ik wil toch een ruggenprik.” Ze had zich voorgenomen om geen pijnstilling te gaan gebruiken, alles zo natuurlijk mogelijk. Wederom zette ze haar wensen aan de kant en nam ze een verstandig besluit. De anesthesist werd ingeseind. Na zijn job in de ok zou hij onze kant op komen en was mijn meisje direct als eerste aan de beurt. Weer wordt geopperd door de verloskundige om de weeënopwekkers een standje hoger te zetten. De blik van Chantal zegt genoeg, en ergens weet ze de kracht te halen om te zeggen dat ze dat pas na de ruggenprik wil toestaan. De verloskundige kijkt en geeft aan dat ze nogmaals buiten het protocol om gaat handelen door te wachten. Ze geeft een knipoog en zegt nog: “Ach, misschien worden we wel ingehaald door de tijd.”
Ik denk dat het zo’n tien minuten later was. Iedereen was van de kamer. Daar zat ik dan, alleen, naast haar bed. Ze liet mijn hand niet los en bij elke wee kneep ze nog eens. Ineens grijpt ze met twee handen in mijn arm en slaakt een kreet. Ik vertel niet wat ze op dat moment allemaal begon te roepen, maar ik reageerde nogal nuchter. Niet in de gaten hebbende dat het allemaal al verder op gang was dan ik dacht. “Joh, als je wat laat lopen, dan verschonen we dat matje zo toch. Geen probleem.” Ik probeerde haar gerust te stellen. Toch bleef ze harder knijpen en siste dat ik op die knop moest drukken.

De knop was niet helemaal goed ingedrukt, maar haar schreeuw had de verpleegster op de gang al gewaarschuwd. Twee tellen later stonden ook de verloskundigen aan het bed. Eén blik tussen haar benen zegt mij genoeg. Die kreet bleek dus al een perswee geweest te zijn. Er was al een stukje van het hoofdje te zien. De mannelijke verloskundige in opleiding trad kordaat op. Duidelijk sprak hij Chantal aan en liet haar in- en uitademen. Binnen korte tijd leidde hij haar door de bevalling heen. Ik zag hem wat wurmen met zijn handen en het hoofdje kwam behoorlijk snel naar buiten zetten, gevolgd door de rest. Later hoorde ik dat het handje van ons ventje naast het hoofd zat en dat hij deze eerst naar buiten moest halen. Kyran kwam dus als een superman naar buiten.
Het ongeloof was groot toen het mannetje omhoog gehouden werd en bij Chantal op de borst werd gelegd. Allebei keken we met grote ogen. Dit was onmogelijk. Dit was te snel. Ze was een half uur geleden nog maar vijf centimeter ontsloten. Nu was er al een baby. Kyran was er al na slechts 2 of 3 minuten actief persen. De tranen stonden in mijn ogen. Niet omdat ik ontroerd was doordat ik opnieuw vader geworden was, maar om het bizarre spektakel dat voor mijn ogen had afgespeeld. We hadden ons opgemaakt voor nog een paar pittige uren van zware weeën en nog meer geknijp in mijn arm. Uren van afwachten tot er eindelijk een keer geperst mocht worden. En nu, nu was hij er al. Gezond en wel.De tranen waren er van ongeloof, schrik en weet ik allemaal veel. Ineens was het even te veel en trilden mijn handen als gekken. Yup, ze had het weer geflikt! Een kindje op de wereld gezet. En die ruggenprik, die mochten ze aan een ander geven, hier was het niet meer nodig.
Aan de andere kant van de telefoon klinkt mijn schoonmoeder: “Hallo oma van twee.” Een humoristisch gesprek volgt. Ze snapt er niks van. Leuk hoor, die grappen van mij. Ze had net haar broodje op en was op weg naar boven. Hoe het met haar dochter ging en met de weeën. Hallo, hoorde ze wel wat ik al drie keer had gezegd! Haar dochter had een tweede kindje, ze was weer oma geworden. Pas op de verloskamer, toen ze nog even buiten moest wachten, besefte ze dat het toch echt waar was.

Terwijl schoonmoeder daar wachtte, knipte ik de navelstreng door. Met een knip zorgde ik ervoor dat moeder en kind lichamelijk van elkaar werden gescheiden. Niet veel later werd de placenta geboren. De rode kool en de biefstuk werden ons getoond. Termen die zij gebruikten om de juiste kanten te kunnen vinden en het goed te onderzoeken. Nee, we hoefden het niet mee naar huis voor de hond, voor onder een boom of om er pillen van te draaien. Nee hoor, neem maar mee voor onderzoek door studenten. Wij hebben er niks meer aan en als we er anderen op deze manier mee kunnen helpen…
Na even bijkomen pleegde ik een tweede telefoontje, naar mijn ouders. Of ze Liam wilden komen brengen en hun nieuwe kleinzoon wilden komen begroeten. Niet veel later waren ze er en ving ik ze op in de wachtkamer. Ik nam Liam met me mee en liet mijn ouders en schoonmoeder daar achter. Eerst mocht mijn zoontje kennis maken met zijn kleine broertje. Een kusje, een klein knuffeltje en een enorme glimlach.
Kort daarop gaf ik Kyran zijn eerste luier en werd wij gewogen, 2995 gram. Liam keek mee. Bij het eerste huiltje vond hij het spannend worden, bij de tweede wilde hij zo snel mogelijk weg. Om hem gerust te stellen ging ik met hem van de kamer af en samen gingen wij de oma’s en opa halen. Met z’n allen kwamen we terug. Het huilen van Kyran was opgehouden, dus alles was veilig. De verwondering van het ventje was er weer.

Die nacht, na nog een flinke tijd bij mijn vrouw en zoontje gebleven te zijn, sliep ik bij mijn ouders thuis. Daar sliep Liam al lang en breed en lag Nala (onze hond) op mij te wachten. Snel liet ik haar het eerste mutsje ruiken waar de geur van Kyran aan zat. Een eerste kennismaking. De volgende dag ging ik snel terug naar het ziekenhuis, zonder Liam die ineens koorts bleek te hebben.