Al ongeveer 15 jaar kruip ik rond deze tijd van het jaar in de huid van mijn alter ego piet Macho. Tijdens de vele bezoeken die ik dan breng aan gezinnen, sportclubs en scholen maak ik bijzondere dingen mee. Grappig, ontroerend en schrijnend. In deze serie tot aan 5 december neem ik je mee naar deze momenten. Vandaag: Speciaal onderwijs

Speciaal onderwijs

Voor kinderen is de Sinterklaastijd enorm spannend. Voor kinderen op het speciaal onderwijs kan het nog spannender zijn. Er wordt afgeweken van de normale structuur, er gebeuren onverwachte dingen. Er is van alles aan de hand waardoor de hersenen van een kind overuren maken en doordraaien.

Paardenrace
Tijdens de speeldag waarbij mijn vader de Sint was, speelden we op een speciaal onderwijs school waar ik eerder ook al een keer piet geweest was. Tijdens de grote inkomst en het centrale gedeelte stelde ik de leerkrachten op de proef. Een van de spellen die ik regelmatig doe is de paardenrace. Een spelletje waarbij iedereen mee kan doen en er allerlei bewegingen zijn voor bijvoorbeeld Sinterklaas op de tribune, het rennen van paarden, springen over een hindernis, een bocht en ga zo maar door. Hoe verder de race vordert, hoe sneller en opzwepender het wordt. Ik zag de angst al in de ogen van de docenten: “Dit komt nooit meer goed vandaag.” Gelukkig had ik nog een truc verstopt in mijn jutezak. Na het spel haalde ik een handpop van een paard tevoorschijn. Zonder pauze ging ik vanaf de finish door in het verhaal dat na een race het paard op stal gezet moest worden. Met de knuffel op schoot begon ik zachtjes te zingen: “Zachtjes gaan de paardenvoetjes…” Het lukte, er werd geluisterd en de kinderen begonnen zachtjes mee te zingen, geen geschreeuw. De ogen van de docenten stonden vol ongeloof dat het zo rustig werd. Ikzelf maakte inwendig een sprongetje van geluk.

Kopieerapparaat
Na het centrale deel bezochten we de klassen. Helaas hadden we beperkt de tijd. Bij een bovenbouwklas werden we enthousiast ontvangen. Een jongen vond het te spannend en ging in een afzonderingsruimte binnen het lokaal zitten. Ik legde wat pepernoten voor hem neer en respecteerde verder zijn afzondering. Na wat kleine gesprekjes was het de beurt aan een zenuwachtige jongen. Hij haalde een heel boekwerk aan blaadjes tevoorschijn. Het bleek dat hij wekenlang aan een Sinterklaasverhaal had geschreven en getekend. Hij wilde het geheel voorlezen, enkel hadden we die tijd echt niet. Van de emoties stond hij op ontploffen. We moesten iets doen voordat het mis ging. Mijn vader stelde voor het verhaal mee te nemen en in de auto te lezen, maar de jongen wilde het zelf ook bewaren. Snel bedacht ik dat de school vast een kopieerapparaat zou hebben. Met de juf spraken we af dat hij snel naar de conciërge mocht om alles te kopiëren. Hij werd al wat rustiger en ging zelfstandig op pad. Niet veel later kwam hij trots met een stapeltje papier met een nietje erin terug. Een extra boek speciaal voor ons. In de auto hebben we het gelezen. Een van de docenten van die school was een kennis van mij en ik vroeg hem een boodschap aan de jongen te geven dat we het inderdaad gelezen hadden. Als ik mij niet vergis heb ik het verhaal later nog bij mijn vader in zijn nachtkastje gevonden. Hij had het bewaard. Mooi hoe je met een simpel gebaar weer rust kunt brengen als je samen naar een oplossing zoekt.