Vingertjes op een knopje, een muziekje gaat af. Het poppetje spreekt en Kyran lacht. Telkens gaat zijn vinger op het knopje tekeer als de geluiden stoppen. De carrousel aan teksten en deuntjes speelt keer op keer af. 

Je kent dat wel, speelgoed met batterijen. Kinderen spelen er graag mee en ouders worden horendol ervan. Ik kan er over mee praten. Hoewel we in eerste instantie geen speelgoed met geluiden wilden, ontkom je er gewoon niet helemaal aan. Sommige dingen zijn nu eenmaal te leuk om niet mee te spelen. Drukken op knopjes en ontdekken wat er gaat gebeuren. Als ouder weet je na een paar keer drukken het effect wel, maar als kind hoop je toch dat er nog ergens een verborgen geluidje zit die je pas na honderd keer drukken tegenkomt. Of duizend keer of tweeduizend keer of… Nou ja, je snapt me wel.

Soms wordt je helemaal leip van telkens datzelfde repeterende deuntje en ben je blij als deze ineens een vage bromtoon er in gaat krijgen. Yes! Die batterij gaat eraan! Dat wordt het einde van dat speeltje!

Kyran pakte van de week voor de zoveelste keer een poppetje vast wat al een maand of vier een lege batterij heeft. Destijds werd hij helemaal vrolijk van het melodietje dat eruit kwam. Hij heeft het stuk speelgoed weer ontdekt en blijft maar drukken. Niet lang daarna loopt hij dan beteuterd naar mij toe en kijkt me aan alsof ik het voor hem moet oplossen omdat zijn hart gebroken is. Afgelopen week ging ik overstag. Die pruillipjes en grote ogen wonnen het van mijn verstand. De schroefjes draaide ik los en daar zat dat lege alkalinegeval. Uit de lade pakte ik een vervanger en stak het in het poppetje. Even testen of het werkt en bij de eerste toon wist ik het al… wij zijn weer gigantisch de l*l.

Tadatadatata tadatadatata. Klik klik klik. Tadatadatata tadatadatata… Ja hoor, dat knopje is weer duidelijk gevonden. De hele avond was het raak en de volgende dag ook. Het deuntje zat al in mijn kop. Hoewel mijn ergernis groeide zag ik ook de vrolijke dansjes die Kyran maakte. Het poppetje stevig tegen zich aangeklemd. Half verliefd kijkend als hij weer op het knopje drukte. Ik smolt en duwde het geluidje weg uit mijn hoofd. Het ventje heeft er zoveel plezier van.

Ik was oprecht blij voor hem. Tenminste tot deze avond. Uitgeteld plof ik op de bank. Nestel mezelf tussen de kussens. Druk mijn hoofd iets verder naar achteren en schrik me het leplazarus. Tadatadatata! Bleek dat poppetje zich verscholen te hebben als een landmijn, wachtend om af te gaan op mijn hoofd. Ik heb nu alweer spijt van die nieuwe batterij.