Afgelopen week riep Chantal me verschillende keren bij haar: “Voel dan, hij schopt nou hier.” Ja, uhm, leuk voor je. Dat denk ik dan zo ongeveer. Mijn hand voelt haar buik af en voelt datgene wat ik al verwachtte. Juist, helemaal niets. Bij ongeveer de zesde week heb ik de kleine even mogen aanschouwen. Een klein stompje met bewegende stokjes wat de armpjes en beentjes moesten zijn. Vandaag kon ik het eindelijk eens wat beter bekijken. De twintig weken echo was vandaag voor mij een mijlpaaltje van Chantal’s zwangerschap.
We waren iets te vroeg in de wachtkamer en met een bakje koffie erbij spraken we nog even over van alles en nog wat. Maar ook over de kleine spanning die we allebei hadden. Het is nu niet zomaar een pretecho. Nee, we gingen kijken naar ons kindje en zouden deels gaan ontdekken of het gezond is. Behoorlijk snel werden we opgehaald door de echodame die ons met een glimlach uitnodigde om mee te komen. Of we bezwaar hadden dat haar studente mee keek en achteraf ook even mocht proberen. Voor ons geen probleem, waar haal je anders in de toekomst de ervaren artsen vandaan?
Het scherm stond op standje screensaver. Even was ik geneigd om een joystick te vragen om space invaders te spelen op de vallende herfstblaadjes. De buik ging bloot, een dikke klodder gel kwakte op haar huid. Ondertussen sprong het scherm naar een veld met allerlei medische termen en al snel verscheen het bekende beeldvlak voor de echo. Een computerspel zouden we niet gaan doen, nu werd het bittere ernst. Het apparaatje raakte Chantal’s buik aan en…. bats! Vol in beeld!
Daar was het dan, een echte baby in haar buik. We hadden het natuurlijk al een keer gezien bij Liam, maar weer keken we naar een wonderlijk iets dat zo knap in beeld gebracht werd. Terwijl het beeld bleef draaien, stil werd gezet, verschoven, uitvergroot en wat al niet meer, maakten we kennis met de nieuwe baby Fest. De dame noemde allerlei medische termen met telkens een positief geluid er achter. De uitslag was dus positief, maar garanties zijn er helaas nooit. Niet alles valt op de echo te zien, maar we gaan van het goede uit. Een gezond kindje.
Of we wilden weten wat het geslacht is? Natuurlijk! We hoefden niet lang te wachten, want bij de volgende draai van haar hand verscheen het compleet in beeld. Wij krijgen nog een zoontje en Liam krijgt een broertje.
Voordat ik kon vragen of we ook een printje kregen van een foto, kreeg ik een usbstick in mijn handen gedrukt. Een stick met een groot deel van de foto’s die ze tussendoor maakte. Close-ups van beentjes, de baby volledig in beeld en ook van wat er tussen de benen hangt. Hierna mocht de stagiair nog even oefenen, mooi twintig minuten extra kunnen kijken.