Er zijn die momenten waarop alles weer terugkomt. Ineens sta je weer in een ziekenhuiskamertje met een klein mannetje op de armen. Zacht zingend en dansend om hem op zijn gemak te krijgen. Met z’n tweeën alleen daar. Gisteren, tijdens de Ouders Natuurlijk beurs, had ik dat moment. Ik alleen met mijn mannetje, dansend op het veld.
Dans met me
Chantal en Liam waren even samen naar de wc. Kyran en ik bleven samen bij de picknicktafel achter. Lekker besjes etend uit eigen tuin. Een bandje begon te spelen en ik merkte dat Kyrans kontje begon te wiebelen op mijn schoot. Langzaam ging de rest van zijn lijf mee en zag ik hem een enorme glimlach opzetten. Het was zo’n moment dat even alles van je afvalt en een klein jongetje met zijn lijf vertelt: dans met me!
Liedjes van niks, zeiden alles
Hij danste in mijn armen, mijn benen bewogen ons over het veld. Zijn kleine handje verstopt in die van mij. We draaiden en wiegden. Ik zag zijn ogen stralen. Het voelde zo bekend, zo vertrouwt. In één klap stond ik in een ziekenhuiskamer en hield ik een klein mannetje vast. Het zelfde mannetje als nu, maar dan veel kleiner. Aan zijn armen de draadjes van het infuus. Telkens als hij het moeilijk had, last had met slapen, nam ik hem in mijn armen en begon liedjes te verzinnen. Ze sloegen nergens op, maar de melodie maakte hem rustig. Soms, als ik geen zin had om woorden te verzinnen, neuriede ik maar wat. Rustig hem in mijn armen wiegend en langzaam dansend door de kamer.
Krabpakjes en ‘kuvvie’
De laatste maanden is Kyrans huid erg onrustig en blijven we hem dagelijks drie maal insmeren met vette zalf. Nu ook met een hormonenzalf erbij. Steeds meer druppeltjes om in te nemen, pufjes erbij, krabpakjes zodat hij zijn huidje niet kan openkrabben. Luiers vol spuitpoep, die nu gelukkig een stuk beter worden. Geen suiker of dierlijke melk meer mogen drinken/eten. Niet zo hard groeien en weinig aankomen. Antibiotica voor weer een longontsteking. Nee, het is niet heel makkelijk voor hem. Maar wat fijn dat hij zijn ontwapenende grote lach om kan zetten. Dat hij ineens vanuit het niks “papaaaah” zegt en mij vervolgens een snel kusje op de arm geeft. Zijn handen in mijn gezicht houdt, mijn hoofd dwingend draait en een dikke pakkerd op mijn lippen drukt en vervolgens hard te lachen. Dat hij “kuvvie” zegt als we bij school weer op de fiets stappen en hij weet dat we thuis als eerste koffie gaan zetten. Tussen al het medische geklooi ontwikkelt hij zich als een ventje vol liefde en ondeugd.
Tranen van binnen
Daar op het veld leek het even alsof alleen wij tweeën daar waren. Samen dansend terwijl de tranen zich naar buiten wilden persen. Ik vocht ertegen, want hier wilde ik ze niet de vrije loop laten. Niet hier zomaar op het veld. Van binnen huilde ik, maar van buiten hield ik de schijn op. Hoewel er twee tranen langs mijn wangen liepen, maar die vielen tussen de zweetdruppels niet zo op. We dansten nog even door, totdat we er genoeg van hadden en we nog wat besjes gingen eten. Niet lang daarna kwam Chantal met Liam terug, niet wetend wat zich net had afgespeeld. De volgende ochtend kreeg ik eindelijk kans om het haar te vertellen en mocht ik mezelf laten gaan. Gewoon even alles eruit.
wat mooi geschreven.liefs,ma
Ik voel wat jij voelt…de tranen omdat kleine mannetje. Ons kleine mannetje dat zoveel pijn heeft en van alles moet ondergaan. Kyran die zó spontaan je een kusje komt brengen of een klapje op je schouder geeft, je kan omhelzen en vreselijk hard kan lachen. En als opa kan ik zeggen: ‘Kyran, je kán het. Je bent een kanjer nét zoals je broer Liam. Ik hoop dat jullie gauw weer hier naartoe komen, want een kusje kunnen we allemaal wel gebruiken.
Als ik dit op 19 januari 2019 wéér lees, dan krijg ik wéér tranen in mijn ogen.
Wat zijn jullie jongens toch kanjers. Twee fantastische jongens,waar je alleen maar blij om kan zijn.