Spoorwegmuseum: mijn leven weer even op de rails

Ik was echt helemaal op van de laatste paar werkweken voor de kerstvakantie op de basisschool waar ik mentor ben. Uit ervaring weet ik dat het altijd een echte eindsprint is voor de kerst. En toch overkomt het me dan elke keer weer, die drukte. Ik had een tijd daarvoor een aanbod gekregen om een bezoek te brengen aan het Spoorwegmuseum in Utrecht, om ook de opening van het evenement ‘Het Winter Station’ met schaatsbaan bij te wonen. Toen me dat gevraagd was, had ik daar wel oren naar. Maar eigenlijk wilde ik nu liever een dagje rust zo op de eerste dag van mijn vakantie.  

Ooit, in het verre verleden

Heel lang geleden, toen ik zelf nog een jonge spruit was, ben ik ooit naar het Spoorwegmuseum in Utrecht geweest. Ik kan me daar werkelijk waar niks van herinneren. Volgens mijn vader kon je destijds wat treinen inlopen, en verder was er niet veel meer te beleven. Vrienden van mij waren echter heel enthousiast over hun recente bezoekjes aan het Spoorwegmuseum met hun gezin. 

Start van de dag

Dus vakantiedag 1: niks uitslapen! Vroeg uit de veren en op naar Utrecht. Ik doe het voor de kinderen, dacht ik bij mezelf. Op de parkeerplaats troffen we Maarten met zijn gezin. Het was een druilerige dag, en we liepen snel door de motregen het entreegebouw binnen. We werden ontvangen door de organisatie. Na wat handen geschud te hebben keek ik om me heen. 

De eerste indruk

De ontvangsthal was ingericht als een grote stationshal. In het midden stond een prachtige kerstboom te fonkelen. Om de hoek waren enorme stapels met reiskoffers en bagage neergezet. Ergens achter een deur zat een chique restaurantje verstopt. Ik keek mijn ogen uit, en dit was pas de ontvangsthal. We liepen richting het museumgedeelte, waar we de schaatsbaan op zouden gaan. Onderweg kwamen we langs de oude koninklijke trein en het perron waar je met een echte trein het museum binnen kunt rijden. Vervolgens betraden we via een grote gang de centrale hal. 

Gigantisch! 

Ik werd overweldigd door de schaal van alles. De schaatsbaan was slechts een klein gedeelte van de hal. Er viel nog zoveel meer te zien, dat ik even niet wist waar ik kijken moest. Mijn vrouw vergaapte zich aan de ondersteboven kerstbomen, hoog aan het plafond. Mijn ogen dwaalden vooral af naar de vele eettentjes. Gelukkig kregen we een warme chocomel en een oliebol aangeboden. 

Tijdelijke schaatsbaan

Met een goede bodem waren we klaar om de ijzers onder te binden. Jaren geleden heb ik ooit mijn enkel ernstig verstuikt. Dat zorgde ervoor dat bij mij het schaatsen meestal na een minuut of 10 ophield, omdat ik dan teveel last kreeg van mijn enkel. Mijn vrouw heeft weinig schaatservaring, mijn oudste (Luc) ook maar weinig, en mijn jongste (Ben) geen. Ik had er dus weinig verwachtingen bij. We zouden wel zien hoe het ging. Nadat we de schaatsen bij de gratis schaatsverhuur hadden aangedaan gingen we het ijs op. Ik deed alvast snel een onwennig rondje met Luc. Luc, mijn oudste, en een echte sportieveling, gleed al snel redelijk behendig over het ijs. Vervolgens ging Ben het ijs op. Hij gierde het uit! Ondanks dat hij nog geen 2 seconden kon blijven staan, genoot hij volop van het glibberen en glijden. Samen met de kinderen hebben we wat op de oefenbaan staan klooien. 

Ontspannen tussen de treinen

En toen kreeg ik het ineens op mijn heupen. Het schaatsen ging zo lekker. Mijn enkel hield zich koest. Ik besloot even serieus wat baantjes te gaan trekken. En terwijl ik het éne na het andere rondje schaatste, raakte mijn hoofd steeds leger. De zorgen van voor de vakantie, en alles wat er daarna nog zou moeten gebeuren, gleden van me af. Samen met wat zweetdruppels.  Ongemerkt had ik al aardig wat baantjes geschaatst. En terwijl de rest de schaatsen al aan het inleveren was, ging ik door tot mijn 50ste baantje. Ik was nu heerlijk ontspannen en klaar voor de rest van het avontuur. 

Verrast door een stalen monster

Er stond een leuk zangduo met gitaar, en na uit volle borst meegezongen te hebben met Roller Coaster gingen we een kijkje nemen bij Stalen Monsters. Ik had geen idee wat dat was, maar volgens Maarten was het de moeite waard. En zo stond ik ineens in een rij voor een attractie. Dat had ik niet aan zien komen. Attracties? In een museum? Jazeker! Stalen Monsters heet ‘ie. En heel slim: in de rij kun je je vergapen aan het meer klassieke idee van een museum: kasten vol oude spulletjes die te maken hebben met de geschiedenis van de spoorwegen en het thema van de betreffende attractie. Dat doen ze daar overigens bij alle attracties. De attractie zelf? Een darkride, die je langs verschillende scènes van een stuk spoorweggeschiedenis leidt. En ook nog wat spannende verrassingen, maar dat zal ik niet verklappen. 

Rutger Hauer, yes!

Zo hebben we ook nog de attractie De Vuurproef bezocht, mijn favoriet. Die begint al goed, omdat mijn filmheld Rutger Hauer hem inleidt op een scherm. Na zijn introductie wordt je kort opgeleid om een trein te besturen. Daarna mag je in een virtuele treinsimulatie een ritje over het spoor en door de tijd doen. Erg gaaf. De kinderen kwamen er ook helemaal hyper uit. 

Nog veel meer te doen

En dan hebben de kinderen ook nog in een draaimolen gezeten, marshmallows geroosterd, kerstwensen geschreven, hebben we tevergeefs een theatershow proberen bij te wonen (op tijd in de rij gaan staan!) en hebben de kinderen een rit gemaakt op een soort minitrein. En lekker gegeten ook! Toen die koek op was, was de koek bij de kinderen helaas ook op. 
Dus tijd om te vertrekken. 
Toch nog even snel door de koninklijke trein gelopen, en in de ontvangsthal bleken sommige van die opgestapelde reiskoffers nog een geheim te herbergen… 

We komen terug

Zelfs na zo’n lange dag hebben we nog heel veel niet gezien, zoals de attractie De Grote Ontdekking. Maar dat is niet erg, want nu hebben we een goede reden om daar nog eens vaker te komen. 

En: ik kon me geen beter begin van de vakantie wensen! 

Deze blog is geschreven naar aanleiding van een uitnodiging.

Schrijver: Bart van der Putt

Ik ben een papa die toevallig ook opgeleid is als meester op een basisschool. Papa zijn doe ik doorgaans in Nijmegen met mijn kinderen Ben en Luc. En dan ben ik ook nog gek op allerlei nerd-dingetjes, zoals Star Trek en Lord of the Rings. Voor Papa's wereld ga ik regelmatig op pad naar evenementen en schrijf ervaringsblogs.

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *