Vorige week kwam ik op Facebook een artikel tegen van de Volkskrant. Het kwam er op neer dat kinderen tegenwoordig te veel beschermd worden en te weinig vrij (en zonder direct toezicht) mogen spelen.
Nou zit Liam bij ons vaak ineens bovenop de tafel, bovenin het speelhuisje (of erop..), hangt hij aan de bovenrand van de schutting of hij zit van top tot teen onder de modder.
Hij vindt het heerlijk om lekker te baggeren en klimmen en klauteren. Ik laat hem dat ook rustig alleen doen, vooral omdat ik te lui ben om er constant naast te gaan staan.. Haha! Maar misschien wel nog meer, omdat als hij ergens op klimt en ik sta er bij, hij rare trucjes gaat uit halen, of ineens naar me toe wil springen en ik hem dan nog maar net op kan vangen, als ik geluk heb. Als ik er niet bij sta, dan doet hij alleen dingen die hij ook echt kan, of hij roept me als het toch niet goed lukt. En natuurlijk lukt het wel eens niet en valt hij, maar hij heeft inmiddels ook redelijk goed geleerd hoe hij zichzelf op moet vangen als hij valt. Haha en de meeste bulten/schaafwonden heeft hij gekregen, omdat hij of over z’n eigen voeten struikelde of niet goed uitkeek. Dus dan kan je erbij staan wat je wilt, maar dan ben je een knappe ouder als je hem elke keer vangt voor hij op de grond ligt/zich gestoten heeft. Dat ik rustig kan kijken als hij aan het klimmen is, wil niet zeggen dat m’n hart soms in m’n schoenen is gezakt. Sommige dingen mag hij ook echt niet, zoals de schutting beklimmen, maar dat doet hij natuurlijk net als ik even iets in de keuken pak of uit de schuur.. Spookje!
Ook zijn we niet van de schijnveiligheid, zoals hoekjes om scherpe hoekjes van de tafel of zachte matten om het bed heen. Hij heeft er meer aan om te leren dat hij uit moet kijken bij de hoeken van de tafel (als je daar je hoofd tegen stoot, doet het nog steeds pijn..) of te leren hoe je bijvoorbeeld het bed goed af moet klimmen. Dus niet met je hoofd eerst, maar eerst je voeten. Daar zijn we al heel vroeg mee begonnen, vanaf het moment dat hij kon tijgeren/kruipen. En natuurlijk gaat dat wel eens mis, maar dat is ook leren. Wel hebben we traphekjes, omdat we niet willen dat hij ’s nachts in z’n slaapdronken toestand van de trap af kukelt. Dat is dan ook weer niet nodig.
Oh ja en wat betreft het loslaten qua vies worden.. Haha, gelukkig heb ik daar totaal geen last van gehad. Natuurlijk baal ik soms als hij voor de derde keer op een dag schone kleren nodig heeft als net alle was gedaan is. Liam vindt het heerlijk om lekker te baggeren in de tuin of tijdens het uitlaten van Nala. En natuurlijk kun je ook uitglijden in de bagger als je net lekker rent. Dat hoort er nou eenmaal bij.
Ik ben blij dat Liam niet bang aangelegd is, een beetje meer zou af en toe wel fijn zijn. Ik hoor dat de baby straks ook lekker mee doet met baggeren en klimmen en dat Liam hem allerlei trucjes leert, zodat hij ook lekker vrij wordt om te spelen hoe hij wil.
Af en toe voel ik me wel een ontaarde moeder als ik hoor hoe andere moeder hun kinderen beschermen en Liam weer eens onder de schaafwonden en blauwe plekken zit. Maar dan denk ik, hij speelt, hij leert, hij heeft het naar z’n zin en hij voelt zich vrij om de wereld te ontdekken. En dat is het belangrijkste voor mij..
Deze blog werd geschreven door Chantal als onderdeel van Mamamaandag Chantal vertelt in het eerste filmpje dat we naar de film gaan, zie deze review hoe dat was.
Nou…klimmen kan Liam als de beste en nergens bang voor. Soms hield ik m’n hart vast, maar tóch komt het meestal weer goed op een paar blauwe plekken of een bult op zijn voorhoofd na. Ja…en dan kan soms ineens gebeuren. Liam…kusje erop…gaat weer snel over en húp…daar speelt hij weer verder.