Met onze kat ging het al een tijdje niet goed. Zijn niertjes functioneerden al heel lang niet goed meer. Hij werd steeds magerder, terwijl hij goed at en heel veel dronk. De afgelopen week ging hij zienderogen achteruit. Maandag ging mijn vrouw naar de dierenarts met hem.
Inhoud
Een laatste huisje
Pluk is een paar jaar geleden bij ons komen wonen, toen familie van mijn vrouw allergisch bleek en voor het oude baasje nog een mooi onderkomen werd gezocht. Pluk paste direct in ons gezin: makkelijk met kinderen. Rustig. Aanhalig. Een fantastisch beest.
Een bericht vol verdriet
Die middag pakte ik mijn telefoon en opende Whatsapp. “Pluk moet ingeslapen worden. Hij heeft pijn en is te zwak.” Daaronder een foto met een verfomfaaide kat op schoot bij mijn oudste zoon (Luc, 7 jaar) zijn gezicht vol verdriet. Ik licht mijn collega’s in, draag mijn werk over aan mijn capabele stagiaire en keer huiswaarts.
(Zonder) tranen huilen
Thuis is het verdriet groot. Luc is net als ik vroeger: de tranen vloeien rijkelijk. Ook mijn vrouw houdt het niet droog. Ik voel het intense verdriet, maar huilen heb ik lang geleden afgeleerd. Als kind huilde ik om alles. Maar toen ik in mijn puberteit door andere jongens werd uitgelachen toen ik in de kantine van de middelbare school huilde omdat iemand mij pijn deed, durfde ik sindsdien niet meer goed te huilen.
Zinnen verzetten
Ik weet dat het nog vele uren zijn voordat het definitieve afscheid genomen moet worden, en besluit de zinnen te verzetten. Ik zet Luc op mijn fiets en we vertrekken eerder naar Jiu Jitsu om onderweg nog langs de muziekwinkel te gaan. Die is dicht, maar we bellen bij een jarig klasgenootje aan en Luc speelt daar nog een half uur vol plezier.
Gebalde vuistjes
Eenmaal thuis aangekomen is mijn jongste, Ben (3), inmiddels terug van logeren bij oma. Er is hem verteld wat er gaat gebeuren, maar begrijpen doet hij het nog niet. Al een paar keer is hem uitgelegd wat er gaat gebeuren. We hebben het er een derde keer over. “Je gaat straks naar de dierenarts, en dan komt Pluk weer terug,” zegt Ben. Ik zeg: “Ja, maar dan leeft Pluk niet meer. Dan is hij dood.” Ineens valt het kwartje. Ben schreeuwt het uit. Ik zet hem op de grond en kniel bij hem neer. Hij balt zijn vuist, klaar om me te slaan. Deze manier van omgaan met zoveel verdriet heb ik persoonlijk niet meegemaakt, en ik vraag hem of hij mij gaat slaan. Ik vertel ook dat ik er ook niks aan kan doen. Het vuistje verslapt.
Kikker
Ik pak uit de boekenkast het boek “Kikker en Vogeltje” van Max Velthuijs. Gekocht toen een andere kat overreden werd. Toen ik de PABO deed en het keuzevak Omgaan Met Verdriet volgde, heeft dit prentenboek veel indruk op me gemaakt. Er wordt op een kindse manier uitgelegd wat doodgaan betekent, je ziet bij de verschillende karakters de verschillende emoties die gepaard kunnen gaan bij zo’n gebeurtenis, en het ritueel rondom begraven wordt mooi uitgeschreven. Ik wijs naar de plaatjes en laat het verschil zien tussen het levende en het dode vogeltje. Ook bekijken we de begrafenis. Ben kalmeert.
Een laatste knuffel
De jongens maken zich klaar voor bed, en ik kom naar boven met Pluk. Ze geven hem nog een laatste grote knuffel vol liefde en genegenheid. Als we de deur uitgaan horen we nog het gesnotter en gesnik achter ons.
Bij de dierenarts loopt alles voorspoedig. We komen al jaren bij hem. Hij is een vriendelijke man die rust en vertrouwen uitstraalt. De spuitjes worden aangezet, en Pluk glijdt uit het leven. “Hij is er niet meer,” zegt de dierenarts na het beluisteren van het hart. Mijn vrouw huilt hard, en mijn ogen zijn waterig.
Een kuil met steentjes
Thuis aangekomen graaf ik een diepe kuil in de voortuin. Ik moet een meter opschuiven, want ik stuit op kat Muis. Zachtjes leg ik het nog warme lichaam van Pluk in de kuil. Ik gooi de bloemetjes erbij, die Luc voor hem geplukt had. Dan werp ik de eerste schep aarde over Pluk heen, en nu vloeien bij mij toch ook echt de tranen.
De dag erna zocht Ben met mijn vrouw mooie stenen voor op het graf, want dat kan hij als de beste. Hij heeft ze met zorg op de verse omgewoelde aarde geplaatst.
En zo namen we afscheid van onze vriend Pluk.
Allemaal op onze eigen manier.
Maar wel samen.
Nog meer afscheid
Elk gezin met een huisdier krijgt vroeg of laat te maken met het sterven van hun geliefde gezinslid. Honden, katten, cavia’s, goudvissen, het maakt niet uit wat voor dier het is, een sterfgeval kan altijd heftige emoties met zich meebrengen. Het is als gezin hoe je het een plekje geeft. Krystle en haar gezin moesten afscheid nemen van hun 18-jarige bejaarde poes. In haar verhaal beschrijft ze onder andere hoe ze samen een kistje maakten waarin de overleden poes begraven werd: Zo hebben onze kinderen afscheid genomen van ons huisdier
Fotocredits: Evelien Hogers
