Ik heb een raar beroep. Ik let op kinderen van een ander. Op zich is dat niet zo raar, maar wel als je het volgende bedenkt: ik breng mijn eigen kinderen weg naar iemand die op hen let, terwijl ik op de kinderen van een ander let.
Het klinkt inderdaad raar. Soms besef ik me bovenstaande extra. Vooral als ik Liam hoor zeggen dat ik niet moet gaan werken zodat hij niet naar de gastouder hoeft (’s avonds hebben we moeite hem mee naar huis te krijgen). Nog vreemder wordt het als je bedenkt dat Chantal precies hetzelfde doet. Beiden werken we in de buitenschoolse opvang en doen dat op ongeveer dezelfde tijden. We brengen de kids veelal samen weg en halen ze samen weer op.
Doordat bij ons werk de ouders de tijd hebben tot 18:00 uur de kids op te halen, zijn we gedwongen om een contract te hebben bij de gastouder tot 19:00 uur. Net als de ouders op ons werk hebben wij de plicht de kinderen op tijd op te halen. Helaas lukt het ouders bij ons op de locaties niet altijd, waardoor wij later weg kunnen. Je kunt kinderen immers niet alleen op de locatie achterlaten. Later wegrijden betekent ook later de ander ophalen. Met een beetje pech zijn we dan ook te laat bij onze kids. Ik kan dan ook wel eens een beetje bot doen als ouders te laat zijn, zeker als het iemand is die dat vaker is.
Eigenlijk is het best raar. Ik help een stukje bij de opvoeding van andere kinderen waardoor ik een stukje opvoeding van mijn kinderen aan een ander moet overlaten. Stiekem houden we dus ons eigen beroep in stand.