Het is acht uur in de ochtend. Voor de tweede keer gaat mijn wekker. Hoewel ik me nog even wil omdraaien voor wat meer slaap, bedenk ik me waarom ik de wekker gezet had. Over een uurtje staan mijn broer Rob en zijn vriendin op de stoep met koffers vol gereedschap. Het is pipowagen bouwdag.

Een paar dagen eerder was het bouwpakket aangekomen. Op mijn werk werd ik gebeld door een schreeuwende Liam. Hij rende rond waardoor de wind in de microfoon blies en ik geen enkel woord van hem verstond. Dat hij enthousiast was, was duidelijk. Even later kreeg ik van Chantal wat foto’s doorgestuurd. Wat bleek, een grote kraanwagen hees een groot pakket over onze schutting heen. Zo lag het pakket meteen dicht bij de bouwplaats.

Niet lang nadat ik wakker was geworden, gingen bij Liam de luikjes ook open. Nadat ik hem vertelde wie er zo op de stoep zouden staan, was hij al snel het bed uit om in zijn pyjama naar de schuur te willen om zijn gereedschap te pakken. Ik kon hem nog net tegenhouden. Eerst even aankleden en een bakkie koffie voor papa.

Terwijl de kids boven werden aangekleed, hoorde ik Nala beneden blij tekeer gaan. Expres had ik de achterdeur open gelaten. Ik hoorde een stem en Liam wilde meteen naar beneden. Zijn oom was er, we konden beginnen. Koffertjes met gereedschap werden de auto uitgeladen en opgesteld in het schuurtje dat we enkele maanden terug samen in elkaar hadden gezet.

We bepaalden de plek waar het gevaarte zou komen en scheurden daarna de verpakking open. Met z’n allen sorteerden we de latten en andere onderdelen en verplaatsten ze iets meer richting bouwplek. Ondertussen keek Lonneke (de vriendin) in het bouwboekje om de volgorde te bepalen. Na wat bouwkundig overleg konden we gaan beginnen. De koffie was achter de kiezen, dus er zat genoeg ‘benzine’ in ons om aan het echte werk te gaan.

Ik geef toe, enorm handig ben ik niet met bouwen. Toch ben ik telkens best trots als dingen me lukken. Kijk een paar keer hoe de ander het doet en probeer me dan toch weer over een angst heen te zetten dat ik het wel zou gaan verprutsen. Nadat ik het eerste boortje brak liet ik het toch maar over een Rob. Hoewel, de eerste de beste boorpoging liep bij hem ook uit op een gebroken boortje. Even lag ik in de slappe lach.

Samen zijn we druk aan de slag om een geweldige pipowagen in elkaar te zetten. Rob en ik, soms geholpen door Liam, soms geholpen door de rest. Met zijn lengte van twee meter kan hij bij bepaalde plekken een stuk makkelijker bij. Iets (veel) meer kracht in zijn lijf die helpt bij het sjouwen en optillen van onderdelen.

Ondanks dat we nog niet klaar zijn, waar zou de pipowagen zijn zonder Rob de bouwer?

Volg de bouwupdates via Instagram en Facebook.

Related posts:

Project pipowagen: de eerste bouwdagen Papa zijn is: Je Lego weer van zolder… Papa zijn is: samen in de zandbak Review: Bunchems, de nieuwe bouwrage?