Als klein jongetje zat ik bij mijn ouders op de bank te lezen in een boek. Het stond vol met tekeningen van bebaarde puntmutsen, dieren en planten. Hét boek als je iets wilde weten over kabouters. Hoe ze leven, wonen, reizen, dieren verzorgen en ga zo maar door. De verhalen waren van Will Huygen en de tekeningen van Rien Poortvliet. Voor degenen die het boek niet kennen, de tv-serie ‘David de Kabouter’ is erop gebaseerd. Meer dan 25 jaar geleden had ik het boek voor het eerst in handen. Al die jaren erna nam ik het boek nog wel eens uit de kast uit pure nostalgie. Een tijd terug kreeg ik in de gaten dat Theater Terra er een theaterstuk over ging maken. Daar wilden wij meteen heen. Enkele weken terug kreeg ik de vraag of wij namens Mamaliefde naar de premièrevoorstelling wilden gaan. Daar zeiden wij natuurlijk geen nee tegen.
Met de trein naar het theater
Vanuit Millingen aan de Rijn naar Amsterdam is een aardig eindje. We besloten om eens een keer met de trein te gaan. Met volle rugzakken stapten we zaterdag 24 september als compleet gezin één van de gele wagons in. Liam (3 jaar) hadden we al wat voorbereid op het theaterstuk door de dag ervoor bij oma het boek erbij te pakken en door te bladeren. Hij was al eens eerder naar het theater geweest, ook een stuk van Theater Terra: ‘Raad eens hoeveel ik van je hou‘. Door die ervaring en de vele bezoekjes aan voorstellingen van Sprookjesboom, konden we een beetje vertellen wat er ging gebeuren. Na een flinke reis waren we een half uur voor tijd bij het theater. We mochten nog even snel gebruik maken van het toilet om daarna in het winkelcentrum nog even wat te eten.
Half uurtje vermaakt vooraf
De groene loper lag voor ons uit, kabouters op spandoeken heetten ons welkom. Na ons gemeld te hebben bij de persbalie konden we naar binnen. Een manager vroeg ons de zaal te verlaten als Kyran zou huilen. Een baby was niet helemaal de bedoeling aangezien de voorstelling 4+ is. Tijdens het wachten op de voorstelling konden de kids zich laten schminken, een kleurplaat kleuren, op de foto bij een kabouterbord of gewoon op de trapjes heen en weer springen zoals Liam. Het kabouterbord waarbij je je hoofd door een gat moest steken was volgens de kleine grote man erg grappig. Hij liep er dan ook steeds naar terug.

Naar Lapland voor een medicijn
Als Lise bij buurman Rien komt verteld ze dat haar kater Poes ziek is. Het is jammer dat buurman Rien al lang geen kabouters meer heeft gezien, die kunnen zieke dieren genezen volgens hem. Lise weet dat hij vroeger veel kabouters getekend heeft en boeken heeft uitgebracht samen met een vriend. Toch vind ze de buurman maar een beetje raar en lacht hem uit, kabouters bestaan toch niet! Kort daarna laat kabouter Klaas zich zien aan Rien. Doordat er nog maar zo weinig mensen in kabouters gelopen is de kabouterstand in Nederland flink gedaald. Zo komt het dat de 110-jarige Klaas niet met dieren kan praten en er nog nooit van heeft gehoord dat kabouters op hun 75e naar Lapland reizen om het geheime kabouterboek over te schrijven. Ergens daarin zou moeten staan hoe je dieren beter kunt maken. Niet lang na buurman Rien ziet ook Lise de kleine kabouter. Door hard te geloven belanden Lise en Klaas in het boek. Het buurmeisje verandert dan in een kabouter en blijkt enkele kaboutergaven, zoals het spreken met dieren, te hebben. Samen vertrekken ze richting Lapland. Reizend op de rug van een gans, lopend met een telefoon in de hand om te navigeren op de gps-kaarten of vliegend in een luchtballon. Uiteindelijk aangekomen in Lapland ontmoeten ze een kabouterstel dat hen helpt. Klaas schrijft het boek over en ze gaan op pad naar de trollengrot om een speciaal plantje te plukken voor het medicijn. Om het plantje te bemachtigen moet de trol verslagen worden.
Wandelen door de wereld van Poortvliet
Als je Theater Terra een beetje kent, dan weet je dat de decors altijd vol verrassingen zitten. In deze voorstelling is het niet anders. Voorwerpen die multifunctioneel zijn, stukjes decor die telkens verschijnen en verdwijnen binnen het verhaal. De belichting zorgt er hierbij voor dat we continu schakelen tussen de wereld in het boek en de werkkamer van buurman Rien. Een gigantisch boek dat naar beneden komt heeft de functie van een projectiescherm waarop tekeningen van Poortvliet tot leven komen. De projecties laten ons meegaan in de wereld van het kabouterboek. De bekende Poortvliet landschappen zijn voorzien van diverse animaties waardoor het lijkt alsof er echt gereisd wordt. Door poppenspel aan de achterkant van het boek ontstaat een extra speldimensie. Een soort schaduwtheater.
De ogen niet van het podium af
De zaal werd donker, het theater gaat beginnen. Ik zag twee kinderkoppies direct naar het toneel kijken. Yups, twee koppies, want ook Kyran werd gefascineerd. Een kwartier lang bleef hij kijken wat er gebeurde, daarna was de spanningsboog op. Al drinkend bij zijn moeder viel hij in slaap om pas weer wakker te worden door het slotapplaus. Grappig dat juist hij geen kick heeft gegeven, maar een meisje verderop in de rij al na tien minuten hard brullend de zaal verliet. Liam haalde de hele voorstelling zijn ogen niet van het podium af. Na een tijd stond hij op van zijn stoel om tussen de twee stoelen voor hem te gaan staan en zijn blik nog meer te focussen. Aan het einde van de voorstelling glunderde hij en klapte net zo hard mee als de rest.

Mijn verwachtingen waarheid?
Voor deze show had ik hoge verwachtingen en dat komt eigenlijk alleen al door het theatergezelschap. Theater Terra maakt naar mijn idee schitterende voorstellingen. Eerder bezocht ik al s & Ezel, Niks mis met kerstmis en Raad eens hoeveel ik van je hou in het theater. Op dvd heb ik de shows van Kikker al meerdere keren bekeken. En wat veel mensen niet zullen weten, is dat ze ook meegewerkt hebben aan de allereerste Sprookjesboom musical. Deze steekt bij mij qua decor nog steeds boven de musicals die erna kwamen. De Kabouter moest dus wel weer een succes worden. De voorstelling duurt ongeveer een uurtje, een perfecte tijdsduur voor kinderen. Doordat wij helemaal in het verhaal zaten, vloog de tijd zo om. Voor mij had het verhaal nog wel even door mogen gaan. Denk je bij Rien Poortvliet aan David de Kabouter, ga dan niet met die verwachting het theater in. Theater Terra heeft een geheel eigen verhaal gemaakt waarbij de nostalgie van het boek en de moderne tijd hand in hand gaan. De kunst om dit soort verhalen te maken en iedereen met poppenspel mee te nemen in een eigen fantasiewereld is de grootste kunst die er maar is. Het is dan ook meer dan terecht dat Theater Terra in de afgelopen jaren diverse prijzen gewonnen heeft, waaronder de Hans Snoekprijs, de Zilveren Krekel en meerdere Musical Awards.
Een persmomentje en een drankje achteraf
De spelers bleven na de show nog even op het podium terwijl de zaal leeg liep. De pers kreeg de gelegenheid om foto’s te maken. Daar viel ik dus ook onder, maar met mijn telefoon als camera ben ik een beetje bescheiden onderaan het podium blijven staan. Ruimte gevend aan de echte camera’s.
Met een drankje wachtten we in de foyer tot de spelers naar buiten kwamen. Liam vroeg of de kabouters ook kwamen, maar al snel zag ik dat de spelers netjes gekleed de trap af kwamen. Met een applaus werden ze onthaald door vrienden, familie, genodigden en pers. Een moment dat ze na al die tijd ontwikkelen en repeteren verdiend hadden. Voor de aanwezige kinderen was het jammer dat er geen fotomomentje was met de kabouters zelf. Liam legde ik maar snel uit dat de kabouters moe waren van de reis en dus naar bed waren gegaan. Hij accepteerde het meteen, want hij begreep wel dat zo’n reis je moe maakt. Hij had immers ook al een flinke treinreis gemaakt vandaag.
Heel even heb ik nog wat woorden gewisseld met schrijver en speler Dick Feld. Deze man straalt op het podium en ademt een soort van jeugdige fantasie uit. Het is niet voor niks dat er dit soort voorstellingen uit zijn handen komen.

Een voorstelling door een team
Een voorstelling maak je niet in je eentje, zeker niet bij Theater Terra waar alles moet kloppen. Vele handen en creatieve breinen zijn verantwoordelijk voor ‘De Kabouter’. Zij verdienen allemaal hun credits:
Spelers: Dick Feld, Wesley de Ridder, Marije Konings en Linda Korevaar | Naar de boeken van Rien Poortvliet & Wil Huygen | Script & Liedteksten: Dick Feld | Muziek: Fons Merkies | Regie: Fons Merkies | Dramaturgie: Marijn van der Jagt | Decor- & Kostuumontwerp: Joris van Veldhoven | Poppenontwerp: Joris van Veldhoven & Kathelijne Monnens | Lichtontwerp: Mike den Ottolander | Geluidsontwerp: Erwin van den Broek | Productieleider: Lonneke Tolman | Producent: Michiel Morssinkhof
GAAN!
Twijfel je nog of je naar deze voorstelling wilt? Niet doen, ga gewoon. Maak er een leuke dag van met je kids, maar ook voor de volwassenen is het stuk leuk om te zien. Oh ja, stiekem zitten er nog een paar volwassengrapjes tussen die ik niet verklap. Kijk snel op de website van Theater Terra voor de complete speellijst en bestel snel je kaarten.

Deze review verscheen met een andere tekst ook op Mamaliefde.