Druipend bloed, weerwolven die uit graven springen, een schooljuf met mislukte experimenten of een arrestantenwagen vol met zombieboeven. Halloween in De Stoof had het afgelopen zaterdag allemaal, en meer. Kinderen griezelden en verdienden hun snoepjes, ook mijn kids deden mee.

Grave?
Maar jij woont toch helemaal niet in Grave? Nee, dat klopt. Even ter duidelijkheid, De Stoof is een buurt in het plaatsje Grave. Eigenlijk best een gave naam voor een Halloween evenement: Grave. Hoe ik dan in De Stoof terecht komt? Mijn schminkjuf en goede vriendin Randy van Dranneke Kindergrime sponsort het evenement door de schmink en schminkers te leveren. Doordat ik haar hielp met schminken, mochten mijn kinderen zich opgeven om mee te lopen. Net zoals vorig jaar, toen schminkte Chantal mee.

Georganiseerde Halloweentocht
Tijdens Halloween in De Stoof gaan kinderen in groepjes langs de deuren samen met begeleiding. Er wordt een complete route uitgezet waarbij je ingedeeld wordt in drie verschillende groepjes: monsters, heksen en spoken. Op je plattegrond staat welk groepje je bent en je mag dan aanbellen bij huizen waar jouw symbool staat. Het leuke is dat veel huizen er ook nog een act bij verzonnen hebben wat het allemaal net iets spannender maakt. Tussen de huizen door zijn er de georganiseerde acts. Dit jaar was het de 13e keer dat de toch georganiseerd werd. Elk jaar enkel en alleen door vrijwilligers.

Kids aan het spelen
Die middag zette ik Chantal en de kids af bij Randy thuis. Zij zouden later naar de startplek komen om geschminkt te worden. Eerst maar lekker spelen bij haar man en kinderen. Ondertussen reden Randy en ik naar de schminktent toe. De andere schminksters waren er al. Voor het eerst was er een man in het schminkteam. Daarmee had ik dus even een primeur te pakken. Het team werd in twee gedeeld. Drie gingen de kinderen uit de buurt tegen een kleine vergoeding schminken en de andere drie begonnen aan de eerste groep acteurs.

Dansgroep in de schmink
De meiden van Carina Danst moesten al vroeg in de middag in de schmink, anders gingen we het niet redden met alle acteurs. Stiekem had ik die week al wat foto’s van Randy gekregen met wat de bedoeling zou zijn. Voor ik het wist zat de eerste jongedame voor me op de stoel. Ik verwachtte eerst een van de castleden te moeten schminken, maar had meteen een soliste voor mijn neus. Die moest geschminkt worden als een soort van pop, de lieve pop. Randy kreeg haar evenbeeld op de stoel die een slechter karakter moest worden. Na haar volgden de rest van de meiden. Met z’n drieën hadden we de ongeveer twintig dansers behoorlijk snel weggewerkt. Sneller dan gedacht zelfs, zodat we even pauze konden houden.

Ik heb enge kinderen
Nadat de groep meiden weg was, en de geur van haarlak de tent langzaam verliet, kwamen Chantal en de kids de tent binnen. Randy en ik schminkten onze eigen kinderen nog eventjes. Ik krijg niet vaak de kans om Liam te schminken, meestal doet Chantal dat. Vandaag wilde hij dat ik het deed, ondanks dat hij mocht kiezen. We hadden wel een beetje gestuurd wat hij kon kiezen. Een Ninjago zou het waarschijnlijk anders geworden zijn. We gingen voor een dode piraat. Aangezien ik geen voorbeeld hiervan had, ben ik maar wat gaan improviseren. Ben best tevreden met het resultaat mag ik zeggen. Hierna was Kyran aan de beurt. Een keer echt schminken bij hem, ondanks dat Chantal wilde dat ik er niet teveel op deed. Stiekem zat er al snel een doods patroontje op. Chantal kon natuurlijk niet achterblijven, maar wilde niet het hele gezicht. Daar wist ik wel een oplossing voor, gnagnagna.

Acteurs
Na een paar broodjes knakworst bij de organisatrice thuis ging het grote werk beginnen. De acteurs van de verschillende acts kwamen de tent binnen. Weerwolven, skeletten, heksen, gewonde agenten, ze kwamen allemaal in onze stoelen zitten. We werkten als een zeskoppig team de een na de ander af in een krappe tent. Om elkaar heen dansend en grijpend naar dezelfde potjes schmink. Tijdens een van de ontwijkmanoeuvres schminkte ik zelfs het dakzeil.

Tijd om te gaan lopen
Liam en Kyran aangekleed aan de start, helemaal klaar om te gaan. Nou ja, Kyran was de laatste tien meter van de autorit in slaap gevallen en zat bij Chantal in de draagdoek verder te slapen. Liam en zijn vriendjes bleven dicht bij ons, al in spanning voor wat komen ging. Eerst door een gang met slierten en rook, aan het einde een schaaltje met snoep. De eerste acteurs hadden ze overleefd. Bij het eerste huis waar we mochten aanbellen hadden ze ook een act bedacht. Door een tunnel de tuin in waar een groot graf stond. Plotseling vlogen de piepschuimplaten omhoog en huilde een weerwolf. Een tweede persoon kwam snoepjes uitdelen. Ondertussen probeerde de weerwolf de platen terug te leggen boven zijn hoofd. Aangezien dat niet vlekkeloos ging besloten wij, de mannen van het groepje, hem even te helpen. Niet alleen met de platen, maar ook met de spelling aangezien er bijna PIR op de steen stond. Vervolgens door een kleiner tunneltje de tuin weer uit kruipen. Yup, dit was op kinderhoogte gemaakt waardoor ik met mijn rugzak bleef hangen.
Op naar de volgende act, een grote tent op een grasveld waar de lerares toverdrankjes brouwde. Ging dat even mis. Met een knal vloog er een griezel naar binnen. Snel door naar een paar huizen om aan te bellen en tussendoor bij een opa en oma uit ons groepje naar binnen. Heel goed hadden we het liedje niet geoefend met de kinderen. Gelukkig was het hetzelfde als vorig jaar, dus die kenden we nog wel. Aan de hand mee naar voren om een snoepje te halen. Liam werd steeds verlegener. Niet zozeer dat hij echt bang was, maar het werd steeds later, het regende telkens en hij werd steeds kouder. Eigenlijk was voor hem de dag al wel afgelopen, maar we hadden nog een flink stuk te gaan. De dansgroep was aan de beurt. Het mooie poppetje wat een soort van strijd voert en in een slecht poppetje veranderd. Aan het einde stapten alle danseressen naar de zijkant en stond de slechte pop dreigend in het midden met een emmer snoep. Scary! Een paar huizen verder was het uiteindelijk echt genoeg. Liam wilde echt niet meer. Geen snoepjes meer en alleen nog maar hangen. We besloten om de tocht niet verder te lopen en ons af te melden bij de start voor een laatste zakje chips. Helaas. Zelf had ik nog door willen gaan, maar niet ten koste van Liam. In de auto viel hij dan ook snel in slaap.

Wat was dat een leuke dag. Organissatie, dank dat ik mocht komen schminken en voor al jullie harde werk om er een fantastische tocht van te maken. Volgend jaar doen wij weer mee.