Ken je dat verhaal van die hond die ging kwijlen bij het horen van een belletje? Die hond had geleerd dat als er een belletje klinkt dat er eten komt. Via een experiment van de onderzoeker Pavlov werd ontdekt dat je impulsen kunt conditioneren. Weet je, ik ken dat gevoel. Ook ik ben gepavlovd, gepapapavlovd.
Gewattest? Dat is toch niet eens een normaal woord joh? Nee, dat weet ik natuurlijk ook wel, maar het dekt lekker de lading. In de komende voorbeelden laat ik je zien wat ik bedoel en hoe erg je geconditioneerd kunt zijn als ouder.
- De onbewuste ‘ja’
Je zit rustig even op de bank wat te lezen of tv te kijken. Je zit er helemaal diep in en merkt niet eens wat er om je heen gebeurt. Dan wil je kleine iets vragen en zegt: “Papa?”. Zonder ook maar op te kijken antwoord je met een ‘ja’. Eigenlijk heb je niet eens in de gaten dat je dit doet, maar je kind ziet het als een startschot om een spervuur aan vragen te stellen. Dan pas heb je in de gaten dat je al een keer een antwoord hebt gegeven en dat er tegen je gepraat wordt. - De huilende tv-baby
De kids liggen net lekker op bed, allebei eindelijk diep in slaap. Je nestelt je op de bank en begint een serie te kijken. Ergens op de achtergrond begint een baby te huilen zonder dat je die ziet. Je denkt ‘nee hè’ en wilt al opstaan om terug naar de slaapkamer van de kinderen te lopen. Net als je opstaat krijg je in de gaten dat het niet je eigen kind was. - Het kind van een ander – met kinderen
Samen met je kinderen loop je in een omgeving waar veel meer andere kinderen rondlopen met hun ouders. Nadat je eigen kinderen al een flink aantal keer ‘papa’ hebben gezegd/gevraagd/gezeurd, hoor je weer dat woord. Je bent al klaar om wederom een antwoord te gaan geven, totdat je naast je een andere vader ziet reageren naar zijn kind. Je eigen kinderen hadden deze keer niks gezegd. - Het kind van een ander – zonder kinderen
Je bent op een plek waar heel wat kinderen rondlopen en spelen. Je eigen kinderen heb je niet bij je. Toch ben je druk bezig met de kinderen. In mijn geval bijvoorbeeld door mijn werk als pedagogisch medewerker of tijdens een schminkopdracht. Terwijl je druk bezig bent stelt een kind een vraag aan zijn vader, maar omdat je druk doende bent, start je met reageren bij het woord ‘papa’. - Een ander kind noemt je ‘papa’
Een kind van een ander komt naar je toe en wilt een vraag aan je stellen. Hoewel het je naam wel weet zegt het ‘papa’ tegen je. Het grappige is dat je weet dat het toch jou bedoelt en je geeft antwoord zonder dat je het kind eerst verbeterd. Je bent immers al gewend aan de naam.
Ken je dat nou ook? Reageren op momenten dat het helemaal niet nodig is, of reageren zonder dat je het in de gaten hebt? Ik durf te wedden dat er meer papa’s en mama’s zijn die precies hetzelfde ervaren als ik. Wat is jouw leukste verhaal hierover? Laat het me weten door een reactie op deze blog te plaatsen.
