Wie is er niet groot mee geworden, een tegeltje aan de wand met een wijze spreuk? Tegeltjes met de grootste waarheden des levens, met de meest filosofische gedachten die een mens maar kan hebben. Tegeltjes die ontroering, vreugde en stof tot nadenken schenken.
Wat gebeurt er als een papa met deze tegeltjes aan de slag gaat? Welk verhaal schuilt er achter de oneliners? Regelmatig zal Papa’s wereld een nieuwe tegelspreuk plaatsen met een passend verhaal.

Samen op de schommel, op schoot van de glijbaan. Tikkertje spelen, rennend, nou ja, snel lopend achter elkaar.  Het zand onder onze voeten stuift op. Vingers wijzen naar het klimrek. Terwijl hij klimt, houd ik mijn handen vlakbij zijn kont om hem op te vangen als het mis gaat. Trots zit hij al snel op de bovenste lat van het speeltoestel. Na een tijdje wil hij er toch wel van af, die kleine klimaap. Nog een keer over de glijbaan. Deze keer helemaal zelf. Omgedraaid, liggend op zijn buik met de handjes omhoog zichzelf remmend. En deze papa, die voelt zich weer even kind en verantwoordelijk tegelijk. Ik weet dat hij nog niet alles helemaal zelf kan en kijk met arendsogen naar mogelijk gevaar. Ik laat mijn waakzaamheid weer zakken als hij mijn hand vast pakt en mij meeneemt naar de wipkip. Samen! Ik wring mijn benen tussen de smalle opening, plant mijn kont op het zitplankje en…. klap meteen achterover met wipkip en al. Daar blijk ik dus net iets te groot en zwaar voor te zijn. Daar was de springveer totaal niet op berekend. Voor mij geen gewip dus. Met moeite wurm ik mijn benen weer terug. Mijn rug ligt op het zand, mijn benen hangen een beetje in de lucht. De kleine man kijkt me met een vreemde blik aan: “Papa doet een beetje gek!” En bedankt ventje…..

Meer tegeltjes en verhalen kun je vinden op de verzamelpagina van "Papa zijn is:"

Related posts:

Papa zijn is: ongegeneerd in de ballenbak duiken Papa zijn is: Eindelijk een Happy Meal …. Papa zijn is: samen in de zandbak Papa zijn is: een grote rebus