Wie is er niet groot mee geworden, een tegeltje aan de wand met een wijze spreuk? Tegeltjes met de grootste waarheden des levens, met de meest filosofische gedachten die een mens maar kan hebben. Tegeltjes die ontroering, vreugde en stof tot nadenken schenken.
Wat gebeurt er als een papa met deze tegeltjes aan de slag gaat? Welk verhaal schuilt er achter de oneliners? Regelmatig zal Papa’s wereld een nieuwe tegelspreuk plaatsen met een passend verhaal.
Shit, ik ruik wat. Ik til mijn mannetje op, draai zijn billen naar me toe, neem een goed vleug op met mijn neus en direct weet ik wat ons te wachten staat: poep! Getver, jakkiebakkie, stinkiewinky heeft zijn luier weer helemaal volgescheten. De blikken van mijn vrouw en die van mij kruisen elkaar. We hoeven niks te zeggen, een vertrekking van het gezicht is genoeg om te laten weten dat een van ons de klos is. Wie heeft er vandaag al luiers verschoont? Zat daar een smerige tussen? Een plasluier telt niet, een aantal samen telt weer een beetje op qua hoeveelheid werk. Een snel rekensommetje vertelt me dat ik de ongelukkige ben voor deze luier.
Gelukkig, deze keer is het een normale. Geen luierbroekje die je aan de zijkant moet openscheuren en waarvoor je alle kleding onder de middel moet uittrekken om een nieuwe om de kont heen te krijgen. De wasbare luier was het deze keer ook niet waarbij de velletjes met poep in de emmer gegooid kunnen worden. Als je pech hebt kun je het bruine goedje ook nog van de luier afschrapen voordat deze de was in gaat. Meneertje heeft er niet zo zin in en stribbelt wat tegen, maar met wat afleiding is zijn kont weer snel schoon en huppelt hij weer rond met een nieuwe luier. Op weg naar onze volgende kruising van blikken met daarbij de vraag: Wie is er nu aan de beurt?
Meer tegeltjes en verhalen kun je vinden op de verzamelpagina van "Papa zijn is:"
