Een kinderkamer volstaat met een bedje, een kledingkast en een commode. Als er ook nog gordijntjes hangen om het licht van buiten tegen te houden is dat fijn. Meer heb je in principe niet nodig. Nou ja, misschien een stoel om naast het bed te kunnen zitten bij het slapen gaan of de voeding. Maar dan? Saaie muren zo laten? Nee mij niet gezien.
Al snel nadat bekend was dat we een kindje zouden krijgen werd mijn hobbykamer ontruimd. Kasten vol met met mijn Eftelingcollectie verdween in bananendozen. Twee vitrinekasten met de mooiste objecten verhuisden naar het kleine kamertje waar onze andere hobbyspullen liggen. Een oud bureau dat ik nooit gebruikte verhuisde naar mijn schoonmoeder en een andere naar een goede vriend die op zichzelf ging wonen. Alle meubels kregen een nieuwe bestemming.
Het babybedje kregen we van een vriendin, die hadden er eentje cadeau gekregen bij hun woning. De oude bewoners hadden die op zolder laten staan. Snel hadden ze nog wat bevestigingsmateriaal gekocht wat er niet bij zat. Bij hun ouders stond nog een commode die niet meer gebruikt werd. Na een paar dagen schuren en lakken stond er een zo goed als nieuwe aankleedmeubel. Een kledingkast werd gehaald bij een bouwmarkt waar we nooit meer van dit soort meubels gaan halen omdat ze naar verloop van tijd toch uit elkaar vallen. De muren waren nog wit, dat hoefde niet meer gedaan te worden. Een oude stoel uit de oude kamer van Chantal en een boekenkast die er al stond maakten de inrichting compleet.
En toch, de kamer was nog lang niet klaar. Het voelde nog niet als een kinderkamer, meer als een hok waar de meubeltjes ingezet waren. De drakengordijnen maakten het al wat gezelliger, maar het mistte nog steeds wat. Ik wilde het groots gaan aanpakken. Een boom maken die meteen een kast was, met opbergkisten en voelelementen, lampjes en bewegende objecten. Al snel bleek dit niet mogelijk. Niet persé omdat ik niet alle vaardigheden heb, maar vooral omdat het kamertje te klein is voor deze plannen. Zeker met het oog op de toekomst waarin het formaat van het bedje steeds zal groeien. Jammer, een beetje teleurgesteld moest ik mijn plannen bijstellen. Een boom moest er komen! Geen poster, geen schildering, geen foto maar zagen, schuren en schilderen.
Grote vellen papier prikte ik tegen de twee muurdelen. De boom zou in de hoek van de kamer komen met het bedje eronder. Potloden werden geslepen, afplaktape hielden de vellen tegen elkaar. In mijn eentje stond ik in de kamer en begon te tekenen. Eerst de ene helft, daarna de andere. Na twee uur tekenen stond er een boom op papier. Na een brul naar beneden wist vrouwlief dat ze moest komen voor de keuring. Als man weet je dat je niet zomaar iets aan de kinderkamer kunt doen zonder dat de toekomstige mama tevreden is.
Een knik met haar hoofd en een kus op mijn wang bevestigden dat wat ik eigenlijk al wist, dit ging hem worden. Met een dikke stift tekende ik de juiste lijnen nog een keer. Per muurhelft gingen de vellen op de grond en zo knipte ik de twee boomhelften uit. Twee grote platen mdf lagen in de tuin klaar op steunen. Punaises hielden alles op de plek. Het overtekenen duurde niet zo lang. Diezelfde middag stond het er al op. De papieren mallen werden opgeborgen in een tas, misschien zouden ze nog een keer nodig zijn. Een dag later, met droog weer, ging de decoupeerzaag door het hout heen. Per boomhelft ging ik aan de slag, de steunpunten telkens verplaatsend.
Het weer zat niet echt heel erg mee. Wat dat betreft viel de zwangerschap in het verkeerde seizoen. Vaak was het zo dat als ik begon de spullen even later alweer opgeruimd konden worden. Het zorgde ervoor dat het project veel langer duurde dan ik wilde en ik steeds vaker even zin moest maken om door te gaan. Het telkens opnieuw opbouwen buiten in de wetenschap dat je niet veel tijd kreeg was een tegenhoudertje. Ja, het moest buiten gebeuren. Binnen had ik er geen plek voor, ook op de kinderkamer niet.
