Over je grens voor je kind

Een meisje van een jaar of vijf/zes stond hand in hand met haar vader te wachten. Ik was net klaar met het schminken van een leeuw en keek wie er aan de beurt was. Ze keek me al vol verwachting aan, mocht zij ook geschminkt worden? Ze wilde ook een leeuw worden, maar voordat ik bevestigde dat dat kon, greep haar vader in. Ze hadden een afspraak. Niet het hele gezicht. Waarom? Geen idee. Soms hebben de ouders dat nu eenmaal liever niet.

Het gebeurt me wel eens vaker dat de kinderen iets heel anders willen dan dat ze van hun ouders mogen. Soms omdat ze erna nog naar zwemles moeten, soms omdat ouders ze niet goed schoon kunnen maken of omdat ouders er gewoon vies van zijn. Deze vader was duidelijk, ze hadden een afspraak. Alleen iets op de arm of anders niet. Je zou het streng kunnen noemen, ik noem het duidelijkheid. Afspraak is afspraak. Ze hadden bij enkele rondlopende kids en de mannen van VDRS hun nieuwe logo op de arm gezien. Die mocht wel van vader.
Terwijl ik bij de dochter het logo begon te schminken legde ik de vader uit wat het betekende en wat de doelstelling van VDRS is, betrokken vaderschap. Tussendoor zie ik het meisje stralen naar haar vader. Het is duidelijk dat ze gek is op hem. Haar vader kijkt trots terug. “Papa, jij moet ook!” het meisje is duidelijk naar haar vader toe. Hij begint meteen tegen te sputteren dat dat toch echt niet de bedoeling is. Na drie keer aandringen slaat hij toch ineens om. Vooral omdat de dochter vraagt of papa hetzelfde neemt.
Nadat de glittertjes op de VDRS-tattoo zijn geplaatst is het meisje helemaal klaar. Nu is het de beurt aan papa. De bebaarde man zit recht voor me, zijn kraaienpootjes glimlachen mee. Ik kan aan zijn gezicht zien dat hij niet uit Nederland komt, aan zijn spraak merk ik het niet. Hij bekend me dat dit de allereerste keer is dat hij geschminkt wordt. In zijn jeugd had hij dit nooit gedaan. Op mijn vraag waar zijn wortels liggen, vertelt hij dat hij van Iraanse afkomst is. Het wordt me al snel duidelijk, schminken is voor vrouwen. We hebben het over hennakunst op de handen dat het dichtstbij komt. Een vrouwenritueel. Mannen worden niet geschminkt, tenminste niet voor het plezier. Als het gebeurt, dan binnen een ceremonie volgens een vast ritueel. Geen spidermans, clowns of dinosaurussen.
Voor me zit een vader die alles doet voor zijn dochter, een papa. Een papa die zich voor het eerst liet schminken en daarmee voor zichzelf een grens overstapte. Hij stapte even weg van de cultuur die hij als kind kende. Ik geloof er niet in dat hij dit deed omdat er mensen keken, omdat wij als vaders keken. Nee, omdat hij het zelf wilde. Aangezien ik het logootje al een paar keer geschminkt had, had ik het aardig in de vingers en stond het er zo op. Het meisje glunderde. We vroegen ze om de armen bij elkaar te houden voor een foto. Op dat moment houdt hij me tegen, ik had bij hem nog geen glitters geplaatst. Die moesten nog van hem. Hetzelfde is hetzelfde. Ik kon een harde lach niet onderdrukken omdat ik ineens zijn speelsheid extra voelde loskomen. Twee tellen later gaan de glitters over zijn arm en blaas ik het overtollige weg. Het meisje blaast plagerig mee.
Nog even die foto, twee armen naast elkaar. De vuisten krachtig gebald. Die van haar plagerig bij de neus van haar vader. Nog even praten we na aangezien er geen wachtrij staat. We sluiten af met een boks. Het meisje, de papa en ik.