“Papa helpen? Plantjes drinken?” De kleine meneer wordt steeds groter en verbaast me steeds meer in zijn doen en laten. Hij zegt dingen waarvan ik niet eens weet waar hij het vandaan haalt en weet de zinnen te plaatsen zodat ze kloppen. In de taal zie ik sprongen, maar waar ik verbaasder over ben zijn de interesses die hij krijgt. We zien steeds meer een Liam die een eigen persoontje wordt die zelf aangeeft wat hij leuk vind om te doen, maar ook heel duidelijk wat niet. ‘Ik ben twee en zeg nee!’ Wat hij momenteel graag doet is mij helpen in de tuin.

Kruidentuin gebouwd

Eerder dit jaar bouwde ik een grote kruidentuin van hout met verschillende vakken. Meneer was er als de kippen bij (die wil ik ook nog eens in de tuin) om te komen helpen. Aangeven van schroefjes, planken sjouwen, stukjes hout weggooien, samen de schroefboormachine vasthouden. Telkens als hij iets mocht doen zag ik zijn gezicht glunderen, vooral als het lukt: “Goeraah!” Het gevaarte heeft er een tijdje wat saai bij gestaan. Slechts drie vakken van de vijftien waren gevuld. En dan nog niet eens met kruiden zoals de bedoeling was, maar vooral met de groenten van de Albert Heijn moestuintjes.

Zakken vol tuinaarde

Gisteren had ik eindelijk een dag vrij en reed samen met de apenkop naar de Boerenbond om tuinaarde en potgrond te halen. Met een kleine tussenstop bij de visjes en een omzwerving langs de stenen kippen hadden we na een tijdje de zakken in de auto liggen. Best handig als ze dat met een pompwagen tot aan je achterbak brengen en meehelpen om het erin te leggen. Thuisgekomen rende hij trots naar de tuin, roepend naar zijn mama. We hadden weer een taak volbracht. Terwijl een luier verschoont werd, reed ik heen en weer met de kruiwagen om de zakken naar de achtertuin te brengen. Blijkbaar was hij al moe geworden en boven in slaap gevallen. Ikzelf werkte even lekker door. Hoe leuk het ook is om dingen samen te doen, in je eentje schiet het toch net wat meer op.

Klein personeel

Na een uurtje was mijn kleine personeel weer present. De tuinhandschoentjes die hij voor zijn verjaardag had gekregen werden meteen goed gebruikt. Samen haalden we de aarde uit de zakken en maakten de grote brokken klein. Stukje bij beetje werden alle vakken gevuld. Met klauterwerk op het houten frame was het dubbelpret. Zandbakschepjes lieten de aarde overal heen vliegen. Niet altijd naar de plekken waar het heen zou moeten gaan. Ondanks dat mijn irritatie soms wat steeg (je wilt ook een beetje netjes werken en opschieten) was zijn glimlach goud waard. In mijn hoofd verzon ik telkens nieuwe dingen om hem bij te sturen en ervoor te zorgen dat de dingen gebeurden zoals het goed uitkwam. Ik paste mijzelf aan en tegelijkertijd liet ik hem aanpassen.

Helpen?

Vandaag ging de klus verder. Gisteren stonden de eerste kruidenplanten er in en met een oproepje op Facebook voor stekjes van andere soorten had ik er vandaag wat plantjes bij. Met een schepje in mijn hand liep ik richting de prei en trok ze er stuk voor stuk uit. Een paar verplaatste ik naar een ander vak en de rest verhuisde naar het aanrecht in de keuken. “Jam hellupuh?” Hij stond al vooraan en binnen enkele tellen had hij de complete pol peterselie uit de grond getrokken. Tsja, zo hoorde het dus niet. Als snel stond het plantje er weer in en groeven we kuiltjes voor de nieuwe plantjes. De tuinslang kwam tevoorschijn en samen gaven we de plantjes te drinken: “Lekker drinkuh plantjes, asseblief”

Extra klusjes verzinnen

Met nog een paar naamkaartjes plaatsen waren de klussen gedaan. Het woordje ‘klaar’ viel niet in goede aarde. Een huilbui was het gevolg, hij wilde nog erg graag helpen. Een blik de andere kant op vertelde me dat de rabarber best nog eens geoogst kon worden. Dat zou veel bladafval betekenen. Na een paar minuutjes stelen oogsten en bladeren afkappen mocht meneer aan zijn laatste klus beginnen. Alle bladeren werden stuk voor stuk in de compostbak gesmeten. Terwijl hij zijn moeder riep om te laten zien wat hij deed, telde hij het aantal worpen: “Eén, twee, vijf, vijf, vijf, tien!” Het laatste wat we deden was voor de kruidentuin zitten, hij bij mij op schoot, om even te kijken wat we gepresteerd hadden. Allebei trots. Dat verdiende een knuffel en een dikke high five,
Net uit de keuken, zo rond 23:30 uur, begon ik met het schrijven van deze blog. Uit de keuken komt de geur van de resultaten van onze inspanningen. Een pan met rabarbermoes en een pan vol preisoep met kruiden uit eigen tuin. Morgen eens kijken of mijn stoere tuinman ervan wilt eten. Ik in ieder geval wel.