Het is een vreemde gewaarwording. Het is nu volgens mij de vijfde week dat ik ziek thuis ben van mijn werk. Wie mij een beetje kent, weet dat er dan iets niet klopt. En dat is ook zo, maar wat dan?

Hooguit een weekje

Normaal, als ik een keertje ziek ben, dan ben ik hooguit een weekje ziek. Over het algemeen sta ik na twee dagen, half fit, alweer op de werkvloer. Op een of andere manier kan ik het voor mezelf niet maken om langer niet naar het werk te gaan dan voor mijn gevoel nodig is. Een week is voor mij dan ook echt lang. Sterker nog, jaren terug had ik een breuk in mijn voet en zat ik al heel snel met een been omhoog achter de kassa van de supermarkt en vermaakte ik de kinderen van de bso vanaf de bank op de groep. Je kunt gerust zeggen dat ik mezelf geen tijd geef om uit te zieken.

Een beetje buikpijn

Ik voelde me niet zo lekker, een beetje buikpijn en wat lastiger naar de wc gaan. Op zich niet zo erg, kan zijn dat er iets van het eten niet helemaal geweldig was gevallen. Qua kruiden kan ik wel eens een keer reageren. Het was voor mij niet zodanig dat ik niet kon werken. Met alle coronazieken en mensen die verplicht thuis moesten blijven, was het al lastig inval te vinden. Voor zoiets kleins bleef ik dus niet thuis, doorknallen. Het moest ook niet zo zijn dat ik wel naar een bruiloft zou kunnen, maar niet naar het werk. De dag na de bruiloft voelde ik me nog wat minder lekker, maar ja, dat kon ook een reactie zijn op de paar biertjes de avond er voor. Ik voelde me enorm moe achter het stuur richting huis, meer dan normaal. Gelukkig had ik daarna nog een hele zondag om bij te komen, alleen gebeurde dat niet echt. Maandagochtend bracht ik de kinderen naar school. Op de weg terug voelde ik de hitte in mijn nek al opkomen en verschenen de zweetpareltjes op mijn voorhoofd. Geen signalen van koorts, maar voor mij het sein dat ik ga achteruit eten. En ja hoor, nog geen paar seconden thuis en ik hing met mijn hoofd boven het toilet.

Oppompen voor de workshops

De buikpijn werd ook steeds erger en het voelde alsof alles verstopt zat van binnen. Overgeven en telkens naar de wc moeten waren de triggers om me toch echt ziek te gaan melden. Hopelijk de volgende dag meer succes. Die dinsdag voelde ik me echt niet beter. Eten bleef lastig binnen en het toilet was de ruimte in huis waar ik de meeste tijd door bracht. Deze week ziekte ik het een beetje uit. Zo goed mogelijk uit rusten om die zondag naar Blogger by Nature te gaan. Ik voelde me op tijd goed genoeg en bracht de dag door met allerlei leerzame workshops. At weer eens wat fatsoenlijk tijdens de lunch en alles bleef zitten waar het moest. Leuke contacten gehad met oude bekenden en nieuwe samenwerkingen aangegaan. In de auto voelde ik het al af en toe duizelen, maar dat negeerde ik. Vermoeidheid. Thuisgekomen gooide ik het toetje dat ik at er meteen weer uit. Waar ik me de hele week voor opgepompt had, was gelukt.

Eén dagje werken

Tsja, als je dan zo’n cursusdag gehad hebt voor jezelf, dan moet je ook een man zijn en de volgende dag naar het werk gaan. De jongens naar school gebracht, direct daarna in slaap vallen op de bank. Versuft de hond uitlaten en daarna richting het werk. Bij de kids had ik al aangegeven dat ze van mijn buik moesten afblijven en dat ik geen stemvolume had. We stonden weer onderbezet qua personeel. Ondanks dat we niet heel veel kinderen op de groep hadden, merkte ik dat het werken mij best zwaar viel. Direct na het eten viel ik dan ook op de bank in slaap. Dat moet tegen 20:30 uur geweest zijn. Mijn plan was om de volgende dag toch gewoon weer te gaan werken. Tot vlak voordat ik naar de bus moest lopen was dat nog steeds het plan, totdat het toilet weer mijn vriend werd. De tweede ziekmelding was een feit. De buikpijn werd heviger. Mijn gedachtes begonnen al naar een blinde darm ontsteking te gaan. Mijn collega van de gieterij heeft er niet heel lang geleden eentje gehad, maar die was veel heftiger qua accute pijn. Woensdag besloot ik toch maar de dokter te bellen, iets wat ik niet graag doe. Ga je naar de dokter, dan ben je ook echt ziek, en dat moest ik dan ook toegeven. Deze week zou werken niks meer worden.

De eerste keer naar de dokter

Daar zat ik dan, te wachten totdat de dokter iets over mijn gesteldheid kon zeggen. Volgens haar wees alles op een maag-darm virus. Nu konden we een kweek laten nemen van de ontlasting, maar die was erg duur en de uitslag zou drie weken duren, waarschijnlijk was ik dan al lang beter. Een bloedonderzoek was een andere optie en die uitslag zou sneller binnen zijn. Die middag reed ik nog naar Nijmegen omdat daar nog een plekje was. In ons eigen dorp zou ik nog ruim een week moeten wachten voordat ik geprikt kon worden. Aangezien mijn ouders dichterbij woonden vanaf de prikpost, ben ik daarheen gereden toen ik klaar was. Redden tot thuis lukte niet meer met de wc, dus dan maar even een ‘kort’ bezoekje.

Paniekerig telefoontje

Zaterdagochtend, ik word al misselijk wakker en lig daarna als een dood vogeltje op de bank. Chantal stuurt me terug naar bed, maar als ik overdag wakker ben zit/lig ik gewoon liever beneden met afleiding van de tv. Anders slaap ik ’s nachts weer slechter. Niks blijft er meer in qua eten. Na een minuut of vijf komt Chantal weer uit de keuken en ziet dat het niet meer klopt met me. Mijn lijf begint oncontroleerbaar te trillen. Antwoorden heb ik geen zin meer in en stemvolume is er zo goed als niet. Terwijl ze de huisartsenpost belt, hang ik alweer boven de wc. We mogen komen. Binnen een uur staan we in Nijmegen en loop ik zelf naar binnen. De pijn in mijn buik is niet te houden. Bij de dokterpost vertrouwen ze het niet helemaal en willen ze meteen op een ontstekingprikken. Terwijl ze dat doen krijg ik een hyperventilatie aanval. Mijn handen tintelen enorm en worden gevoelloos. De verpleegsters is nog net op tijd met een zakje. Niet veel later wordt ik in een rolstoel een deur verder gebracht naar de Eerste Hulp. Ik mag er niet eens zelf heen, laat staan lopen. Ze willen niet dat ik plotseling flauwval.

Niet veel later lig ik aan het infuus en is er uitgebreid bloed geprikt. Mag ik enkel naar de wc op de kamer zelf en blijk ik in quarantaine te liggen. De ene arts na de andere komt mijn buik onderzoeken, zelfs een chirurg. Wachtend op de uitslagen van het bloedonderzoek duurt het best lang, waardoor ik een tijdje wegslaap. Fijn, want in die tijd voel ik mijn buik tenminste even niet. Een acute blinde darm ontsteking wordt afgewezen. Die avond, een stuk opgeknapt, mag ik weer naar huis. Maar niet voordat ik nog even een staafje mijn neus in geduwd krijg voor een coronatest. Chantal komt me bij de uitgang weer ophalen, want er mocht slechts één persoon als begeleiding mee. Omdat alles zo laatste moment ging, zaten de kinderen ook in de auto en ben ik dus alleen naar binnen gemoeten. De volgende dag kreeg ik een afspraak binnen op mijn mail om de chirurg maandag nog eens te ontmoeten om verder onderzoek te doen.

Een kijkje naar binnen

Maandag, bloed prikken en daarna een uur wachten voordat ik bij de arts terecht kon. Vandaag zelf naar het ziekenhuis gereden zodat Chantal thuis de kinderen op school kon ophalen en de tussenschoolse opvang kon blijven draaien. De pijn in de buik is nog niet gezakt en eten gaat nog steeds niet goed. De eerste kilo’s zijn er waarschijnlijk al af. Best handig dat afvallen, want dat moest eigenlijk weg, maar niet op deze manier. Kort na het consult lig ik op een tafel om een echo te laten maken van de blinde darm. Daar lag ik dan met een dikke buik met gel, alsof ze op zoek gingen naar de eerste tekenen van een bijzondere zwangerschap. Niks te vinden, dus de ervaren meerdere wordt erbij gehaald. Met moeite ziet hij wat, maar niet genoeg. Een half uur later gaat mijn lijf door een grote machine heen om een CT-scan te maken. Wat een vreemd gevoel als ze de contrastvloeistof inspuiten, alsof je het daardoor in de broek doet. Drie kwartier later zit ik weer binnen bij de arts en krijg ik te horen dat de blinde darm licht ontstoken is, maar dat deze te ver verstopt zit om iets te doen. Mochten ze al willen opereren, wat niet het geval is, dan zouden ze groot risico lopen gezonde darmen te beschadigen. Daarnaast zijn de lymfeklieren wat opgezet, passend bij een infectie. Diagnose: lichte blinde darm ontsteking in combinatie met maag-darm-virus. Behandeling: 10 dagen antibiotica en veel rust houden.

Van dokter naar dokter

Die donderdag krijg ik weer een check door de arts waarvoor er weer eerst bloed geprikt moet worden. De ontstekingswaarden zijn helemaal goed, maar het rennen naar de wc is alleen maar erger geworden. Als water verdwijnt alles uit mijn lichaam. Waarschijnlijk is de antibiotica hierin een onderdeel. Dinsdag zal een belafspraak volgen om te kijken hoe het vordert. Helaas gaat het het weekend niet veel beter en besluit ik maandag toch even te bellen en kan ik weer langskomen. Nog eens onderzoeken, maar veel wordt er niet gedaan. De belafspraak van de dinsdag komt te vervallen. Bij de belafspraak die volgt geeft de chirurg aan dat zij niks voor me kunnen doen en dat het aan de maag-lever-darm arts gaat zijn. Die afspraak staat echter pas op 22 oktober, dat duurt dus nog wel even. Twee dagen later wordt ik gebeld door de poli dat er een gaatje vrij is gekomen en dat ik die middag nog langs kan komen. Te danken aan de afdeling chirurgie die een belletje naar ze gedaan had.

Daar zat ik dan weer in het ziekenhuis, alleen nu op een andere afdeling. Ach, zo zie je nog eens wat van dat gebouw. Na een tijdje wachten kreeg ik een erg fijn gesprek met de arts. Een goed luisterend oor en direct een plan van aanpak. Weer bloedprikken, maar nu op andere factoren waarbij onder andere coeliakie en andere darmziektes worden beoordeeld. Op de terugweg uit het ziekenhuis meteen maar even wat laten aftappen bij de afdeling bloedprikken. Had ik dat ook maar achter de rug. Deze week even een potje ontlasting inleveren en later deze maand volgt er nog een coloscopie. Yup, met een camera naar binnen terwijl je deels verdoofd bent. Laten we maar hopen dat ik er weinig van ga meekrijgen.

En nu?

De buikpijn is er nog steeds, regelmatig misselijk. Gelukkig al een aantal dagen niet meer overgegeven. Het eten blijft binnen waardoor er iets meer energie is. Ik kan Nala alweer wat verder uitlaten, doe kleine dingetjes in huis maar moet tussendoor genoeg rust nemen anders wordt de pijn weer erger. Al die tijd ben ik al niet meer aan het werk geweest en heeft het bloggen stil gelegen. Dat hoop ik langzaam weer op te pakken, want er ligt nog genoeg materiaal wat geschreven moet worden. Alinea per alinea gaan we vooruit. Qua gezondheid wordt het gewoon afwachten en hopen dat er iets gevonden wordt.

Het verhaal gaat verder in een update.