Als klein jongetje was ik een wandelende xylofoon. Werkelijk, als je van die stokjes gehad had, kon je zo een melodietje spelen op mijn ribben. Een klein scharminkeltje. Zou je nu niet meer zeggen als je mij ziet. Tegenwoordig heb ik een vaderbuikje. Nou ja, Kyran zou zeggen: “Papa dikke buik”. En dank je wel jonk. Ik heb er niet zo last van, maar het lijkt wel alsof anderen dat wel hebben.

Willen ze mij wat vertellen?

Als er hartjes en nieuwe volgers binnenkomen op mijn Instagram-account kijk ik altijd even waar het vandaan komt. Vooral bij accounts die ik nog niet ken. Soms krijg ik echt het gevoel dat ze in deze wereld iets aan me willen vertellen. Iets met: GA NAAR DE SPORTSCHOOL EN TRAIN DAT LIJF VAN JE AF! Ik weet niet op welke hashtags ze afkomen bij mij, maar misschien is het wel omdat ze de trefwoorden NIET bij mij vinden. De ene na de andere six pack verschijnt als ik op die profielen kijk. Jongens, mannen, vaders die zich suf trainen en in de weer zijn met allerlei supplementen. Het lijkt alsof ze mij een beetje meewarig aankijken. Dat mannetje wat regelmatig in beeld verschijnt met zijn kinderen. Dat mannetje zonder sexy lichaam, zonder spierbundels. En toch, ik zit er niet mee.

Het mocht wel iets minder

De laatste tijd heb ik vaker de vraag ‘ben je afgevallen?’ te horen gekregen. Het antwoord: ja! Deels bewust, deels onbewust. Er is een tijd geweest dat de frietpan elke avond aanging zodra alles op bed lag te slapen. Een paar frikandellen en een klodder mayonaise om te honger te stillen. Elke kop koffie had een flinke schep suiker, en ik dronk niet één kopje per dag maar een flink stel. Reken daarbij flink wat tussendoortjes (lees een zak chips) en dagelijks bijna een hele fles cola. Ik merkte het wel aan mijn lijf, het was te zwaar. Niet dat je zou zeggen dat ik enorm dik was, maar ik merkte wel dat ik niet helemaal lekker in mijn vel zat. Snel buiten adem, te vaak last van vermoeide benen. Oké oké, het mocht allemaal wel wat minder. Nee, jaloers was en ben ik niet op die mannen achter de six pack accounts. En het was ook niet dat ik door dat soort accounts bewust werd van mezelf. Het was gewoon dat het lijfelijk niet lekker voelde.

Het werd ook wat minder

Een tijdje terug begonnen Chantal en Kyran met een dieet om te kijken of dit effect had op de huidproblemen van de kleine man. Aangezien hij nog deels borstvoeding krijgt, werd Chantal gedwongen om mee te doen. Dat betekent dat ze zo min mogelijk suiker proberen te eten (mijn vrouw zonder chocolade….) en er geen normale melk meer wordt gedronken. Er zit misschien een koemelkallergie of een lactose-intolerantie in, maar dat gaan ze nog allemaal uitzoeken. Resultaat is dat we bewuster zoeken naar ingrediënten om mee te koken. We letten op wat we eten. Ik ben er een beetje door aangestoken. Snoepen doe ik een stuk minder dan eerst. Die frietpan gaat veel minder vaak aan en er zit geen suiker meer in mijn koffie. Sterker nog, laatst had iemand suiker in mijn koffie gedaan uit gewoonte en dat was me toch een partijtje smerig. Vind het niet eens meer lekker. Die flessen cola staan ook niet meer in huis. Bewust, want dan drink ik ze ook niet leeg. Er staat nu wat vaker een glas water op het tafeltje naast de bank en ’s avonds ben ik bezig met het opmaken van onze oude theevoorraad. Meteen een momentje dat Chantal en ik delen, voor elkaar een kopje zetten. In de thee zit trouwens ook geen suiker meer, alleen nog een klein kneepje honing uit de knijpfles. Moeite heb ik er niet mee hoor. Wel merk ik dat ik door minder suiker wat vaker een hongerig gevoel heb, wat ik dan liever stil met een stukje kaas of nootjes (cashew, pistache).

Sportschool?

En nu naar de sportschool? Mezelf helemaal suf trainen? Aan de gewichten hangen en spieren kweken? Op weg naar die six pack die ik nooit had? Hè bah nee. Aan de sportschool heb ik echt de schurft. Kan er de lol niet van inzien. Urenlang op een hometrainer fietsen en nog geen meter verder gekomen zijn. Roeien zonder ook maar een spatje water te voelen omdat zweet niet meetelt. Nee hoor, bij de sportschool zul je mij niet zien, hooguit voorbij zien rijden. De enige sportscholen die ik van binnen zal zien zijn die op de Instagram-foto’s. Ik laat het sporten gewoon aan hen over. Als ze mij willen volgen, dan houdt ik ze niet tegen. Vinden ze een foto van mijn account leuk, prima voor de statistieken. De verdeling vind ik prima. Hun een getraind lijf en ik een vaderbuikje. Who cares.

Related posts:

Tranen tijdens het dansen Help? Mijn kind heeft rood haar Ik zag alles met Instagram ogen Zelf voeding doseren met de Difrax S-fles