Het is een open deur, maar mannen maken de bevalling van hun kind op een andere manier mee dan de mama. Logisch zou je zeggen, maar het komt niet door slechts één voor de hand liggende reden. Dit zijn de redenen waarom papa’s een bevalling anders beleven.
Inhoud
Negen maanden afwachten
Aanstaande moeders bouwen een natuurlijk band op met het kindje dat in de buik groeit. De eerste misselijkheid, lijfelijke veranderingen en het voelen van beweging en leven in het lichaam. De vrouw leeft negen maanden met het kind zonder dat je daar als aanstaande vader echt iets van kan voelen. Nou ja, op die paar schopjes tegen de buikwand aan na dan. De bevalling is voor papa’s het eerste echte moment dat je fysiek contact gaat leggen met je kind.
Ben ik hier wel klaar voor?
Mama’s worden in de zwangerschap langzaam klaargestoomd voor het moederschap. Hormonaal raken ze al gehecht aan het kind en het lijkt alsof zaken van nature gaan. Goed, er kan tegen de bevalling opgekeken worden, maar dat is ‘slechts een hobbel’ die genomen moet worden om de kleine in de armen te krijgen. Het lichaam maakt zich er steeds verder klaar voor. Voor vaders komt het toch ineens erg plotseling als de vliezen breken en het tijd wordt om de bevalling in te gaan. Ineens komt alles heel erg dichtbij en ontstaat er een onzeker gevoel: “Ben ik er nu al wel klaar voor?” “Kan ik dit allemaal wel, vader zijn?” Gelukkig verdwijnen deze twijfels vaak al zodra papa zijn pasgeboren kind in de armen neemt. Vooraf kun je altijd nog genoeg voorbereidingsboeken voor vaders inlezen.
Komt ze hier wel doorheen?
Als man begrijp je niet welke oerkracht er in een vrouw zit. Hormonaal en lichamelijk verschillen we gewoon teveel van elkaar. Zodra je als aankomende papa ziet dat je vrouw hard aan het persen is, haar hoofd knalrood aanloopt en er oerkreten uit haar mond komen, schieten er al snel gedachtes door je hoofd heen: “Kan ze deze pijn wel aan?” Je ziet de mama langzaam uitgeput raken en raakt bezorgd over haar lichamelijke toestand. Je wilt immers niet dat ze pijn heeft of dat haar iets overkomt. Voor de man kan de bevalling naast een heuglijk moment dan ook best wel een angstig moment zijn.
Wauw, dat ze dit kan?
De andere kant van de medaille is dat je als bijna papa enorm veel respect kunt krijgen voor de mama. De papa ziet hoe krachtig ze is en kijkt toe hoe zij deze klus ‘even klaart’. De manier waarop de moeder zich laat zien in de verloskamer is er eentje die je als haar partner nooit eerder (tenzij het een tweede bevalling is) van haar hebt gezien. Wauw, wat een powervrouw.
De man als afreageerobject
Soms moet je als aanstaande papa flink het onderspit delven. Het is immers jouw schuld dat die ene spermacel de race heeft gewonnen. Tijd voor vergelding na negen maanden afzien. Dat jouw favoriete kroeg afbrand is jouw verdienste en daar zul je voor moeten boeten, ook al wilde ze zelf heel graag zwanger worden. Als man kun je dan ook een kussen naar je hoofd verwachten, een extra stomp op je arm of een flinke scheldkanonnade over je heen krijgen. Weet je, onderga het maar gewoon. Je bent nu gewoon even een object om op af te reageren. Na een paar dagen volgt er vanzelf wel een keer een ‘sorry’ (of niet).
De hormonen!
Tip, gebruik nooit het woord ‘hormonen’ in nabijheid van de zwangere mama. Wedden dat je een kwade blik jouw kant op krijgt? Zelfs als die hormonen de reden zijn dat ze ontzettende trek krijgt in een specifiek soort eten of wanneer ze ineens heel veel ‘zin’ krijgt. Tijdens de bevalling zorgen de hormonen endorfine, adrenaline en oxytocine ervoor dat alles op gang komt en het draaglijker wordt. Met een uitbarsting van hormonen reageert de mama heel anders op alles dan jij als vader. Hoewel jezelf vol adrenaline zit van de spanning, verandert de hormoonspiegel van de man ook flink. Het testosterongehalte wordt een stuk lager. Aangenomen wordt dat vaders hierdoor zachter zijn tegenover de pasgeborene.
Het nutteloos gevoel
Terwijl artsen om de mama heen rennen en iedereen bezig is met vrouw en aankomend kind, ben jij als papa vaak degene die slechts de hand mag vasthouden en de navelstreng doorknippen. Je hoeft niet te persen, al kun je wel een beetje mee puffen (kijk uit dat je hierdoor niet flauwvalt door een hyperventilatie). In principe doet de mama al het werk en heb je als man maar een beetje het nakijken. Van het opkloppen van een kussen heb je niet echt het idee dat je echt iets doet, al zal de mama het wel erg waarderen dat je via kleine dingen voor haar probeert te zorgen. In het grote geheel kan de papa zich wat verloren voelen. Mijn tip, doe gewoon wat je kunt, kijk waar je kan ondersteunen en probeer te genieten van alles wat er gebeurd. Maak van te voren samen een geboorteplan waardoor je kunt kijken naar jouw taken. Sla dit magische moment in je geheugen op zodat je achteraf de gaten in het geheugen van de mama kunt opvullen. Maar beste papa, na de bevalling begint jouw taak pas echt. Succes met verzorgen en opvoeden!
Hoe beleefde jij de bevalling als man?
Zo, het is duidelijk. Als man beleef je de bevalling echt op een andere manier. Bij de geboorte van mijn kinderen maakte ik in de aanloop allerlei aantekeningen die leidden tot een compleet verhaal. Zo kan ik achteraf het verhaal nog eens nalezen. Hoe beleefde jij als man de bevalling?
