We hadden een heerlijke dag gehad in de dierentuin en gingen de hond ophalen bij mijn ouders. Chantal verschoonde nog even de luier van Kyran en vond dat hij wel erg diep ademde. Ze hoorde geroggel en gepiep. Als astmapatiënt is ze wel wat gewend en met een sluimerende verkoudheid besloten we de volgende ochtend de dokter te zullen bellen. Dat telefoontje bleken we niet te gaan redden. 

Het was tegen 01:00 uur dat ik door de babyfoon een enorm gekrijs hoorde. Nu kan Kyran een flinke keel opzetten, maar deze was toch echt anders. Er zat een paniek in en was niet te stoppen. Het duurde niet lang voordat ik boven stond en we samen besloten dat we hem zouden laten stomen onder de douche om de longen open te laten gaan. Het gegil bleef aanhouden. De cijfers van de dokterspost waren al ingetikt. Nou ja, Google is op zo’n moment je beste vriend. Aan de hand van vragen van de telefoniste kreeg ze door dat het ernstig kon zijn, meteen rijden was het advies. De afstand Millingen – Nijmegen is stiekem best een eindje op zo’n moment. Op blote voeten in de Crocs (ja, die draag ik regelmatig) had ik de tas in de auto gemikt. Kyran op de achterbank bij Chantal en Liam slapend met een dekentje in zijn stoel voorin. Wat een mazzel dat mijn koplampen de dag ervoor vervangen waren, anders had ik deze nacht geen verlichting gehad. Doordat Kyran wat frisse lucht van buiten gekregen had, werd hij gelukkig wat stiller. Kon ik tenminste geconcentreerd blijven rijden (racen).
Iets sneller dan normaal waren we bij het CWZ voor de dokterspost. We werden al verwacht en na niet al te lang wachten zaten we al bij de huisarts binnen. Twee keer een dosis Ventolin hielpen niet. De mogelijkheid was om een kinderarts te laten kijken of dat we naar huis gingen en terug zouden komen als het minder zou gaan. De arts dacht al met ons mee qua afstand en de leeftijd van Kyran (3,5 maanden) en verwees ons door naar de Eerste Hulp, een schuifdeur verderop.
Een belletje van zijn hand zorgde ervoor dat we zo goed als door konden lopen. Op het moment dat we nog geen minuut in die wachtkamer zaten werden we al opgehaald en naar een onderzoekskamer gebracht. Al die tijd hing Liam met zijn hoofd op mijn schouders en zijn zijn armen om mij heen geklemd, diep in slaap. Kyran krijgt een saturatiemeter aan zijn voet om het zuurstofgehalte in de gaten te houden. De kinderarts komt kijken en overlegt met zijn achterban. Inmiddels is het al een uur of vier als besloten wordt dat we overgaan tot een opname in het ziekenhuis ter observatie. Gedacht wordt aan een luchtweginfectie.
Aangezien het zo laat is, ga ik samen met Liam naar huis. Hij slaapt nog steeds, al wordt hij wel telkens even wakker. Op zijn wakkere momenten probeer ik hem kort te vertellen wat er allemaal aan de hand is. Bij het woordje ziekenhuis begint hij zachtjes wat te huilen. Ik weet meteen waarom. Al snel slaapt hij weer. Om half vijf liggen we samen op bed en heb ik mijn clustermanager al ingeseind dat ik niet kom werken.
Deze ochtend was het half tien dat ik ‘wakker’ werd en de eerste dingen ging regelen om weer richting ziekenhuis te kunnen. Chantal had me de lijst met ‘dingen die je niet moet vergeten’ al geappt samen met de afdeling waar ze lagen. Liam heb ik maar wakker gemaakt om half elf en als zombie meegenomen de supermarkt in voor broodjes. Tijdens het kiezen lag zijn hoofd al snel tegen de vitrinebak aan, half slapend. Stiekem best hilarisch om te zien. In de auto, onderweg naar opa en oma, lag hij dan ook al weer knock-out.
Liam en Nala afgezet bij mijn ouders. Het ziekenhuis is vanaf daar niet zo ver. Tegen 13:00 uur was ik bij het mannetje op de kamer. Opgelucht om zijn vrolijke koppie te zien. Een enorme glimlach van herkenning kreeg ik van hem. ’s Middags kwam de arts voor nog een controle waarbij ze uitspraken dat het waarschijnlijk gaat om een virale luchtweginfectie. Deze kan op zijn hoogtepunt komen op dag vier/vijf, terwijl nu pas op dag twee zitten. Kort hiervoor kregen we een belletje van ouders waar we dit weekend op visite waren geweest, dat ook zij afgelopen nacht met hun zoontje op de dokterspost hadden gezeten. Hun zoontje is wat ouder en mocht met een puffer naar huis.
Tegen de avond terug gegaan naar mijn ouders om daar te eten en Liam gezelschap te houden. Omdat ik morgenochtend weer vroeg in het ziekenhuis moet zijn, om dat Chantal naar een sollicitatiegesprek moet, slaap ik ook maar hier. Hopelijk komt het mannetje een beetje makkelijk te nacht door en hebben we het zwaarste deel al gehad.
update
21-06-16 +/- 16:00 uur
Tijdens het rondje van de artsen kregen we te horen dat het ergste waarschijnlijk geweest is. Als morgen tijdens de ochtendronde geen verslechtering is, mag Kyran mee naar huis om daar uit te zieken.
update
22-06-2016 +/- 13:00 uur
Hoera! Kyran is weer thuis. De nacht was behoorlijk goed gegaan en er zijn geen verslechteringen opgetreden. Hij mag lekker thuis uitzieken. Mocht het zo zijn dat hij alsnog een mindere periode krijgen, dan moeten we meteen contact opnemen met het ziekenhuis. We kunnen dus weer een beetje onze routine gaan oppakken waarbij we nu ook dagelijks een flesje moedermelk gaan doen zodat hij de fles niet aflevert voor als hij straks naar een opvang gaat.